කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉතිහාස අධ්‍යයනාංශයේ ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි මහතා මෙරට සමාජ දේශපාලන භූමිකාව තුළ නිමග්නවී සිටින සුවිශේෂ චරිතයකි. ඔහු 90 දශකයේ මෙරට දේශපාලන, සමාජ හා කලා සංස්කෘතික මතවාදයට විශාල බලපෑමක් කළ X කණ්ඩායමේ නායකයකු ව ද සිටියේ ය. දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ බොහෝදෙනා ‘වමා’ යන අනුවර්ත නාමයෙන් හඳුන්වන හෙතෙම වත්මන් දේශපාලනය පිළිබඳ ව සිය අදහස් අප සමඟ මෙසේ පළ කර සිටියේ ය.
• 2015 දී මේ රජය බලයට පත් කිරීමෙන් පසුව සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරය වෙනුවෙන් හඬ නැඟූ උදවිය බලාපොරොත්තු වූ දේ සිදු නොවුණු බවට මැසිවිලි නැඟෙනවා. ඒ පිළිබඳව ඔබේ අදහස කුමක්ද?
මා නම් එය දකින්නේ ඒ ආකාරයට නොවේ. බලාපොරොත්තු සහ අපට ලැබෙන දේ අතර නිතරම පරතරයක් ඇති වෙනවා. පාන් තියෙනවා කියන බලාපොරොත්තුවෙන්, පාන් ගෙඩියක් ගන්න කඩේට යනවා. කඩේ පාන් තිබුණොත් අපේ බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ට වුණා වගේ හැඟීමක් කෙනකුට ඇති වෙන්න පුළුවන්. එහෙම නැති වුණොත් ඒක ඒ අයට ගැටලුවක් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් මෙතනදි එහෙම නෙමෙයි.
දේශපාලනයෙදි අප අපේක්ෂා කරන දේ හා ලැබෙන දේ අතර ගැප් එකක් තියෙනවා. මේවගේ ලොකු දේශපාලන පරිවර්තන වෙනකොට අප විසින් හඳුනා ගත්ත නරක තත්ත්වයක් ඉවත් වෙලා ඉතාම හොඳ තත්ත්වයන් ඇතිවෙයි කියල බලාපොරොත්තු වෙනවා. නමුත් දේශපාලන පරිවර්තනය කියන දේ ඒ තරම් සරල දෙයක් නෙමෙයි. ඒ නිසා බලාපොරොත්තු ඉෂ්ඨ වුණාද? කියල අහන ප්‍රශ්නයකින් මේක අපට තේරුම් ගන්න බැහැ.
• එදා පැවති තත්ත්වය යටතේ ඔබේ දේශපාලන අපේක්ෂාව වුණේ මොකක්ද?
යහපාලනයක්, සාධාරණ සමාජයක් වැනි දේශපාලන වශයෙන් අත්පත් කරගතයුතු යැයි සිතන දේවල් එදා ඇති වූ ආණ්ඩුවෙන් ඇති කර ගන්න මගේ නම් යථාර්ථවාදී අපේක්ෂාවක් තිබුණේ නැහැ.
• එහෙම නම් සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරය වෙනුවෙන් ඔබ පෙනී සිටියේ කුමක් අපේක්ෂාවෙන් ද?
ඒක ආණ්ඩු පෙරළන්න ඕන හෝ පුළුවන් කියන අදහසින් ගිය ගමණක් නෙමෙයි. ඇත්තට ම ඒක අහම්බෙකින් සිද්ධ වුණු දෙයක්. එදා මම සෝභිත හාමුදුරුවන්ගෙ ඉල්ලීම උඩ අධ්‍යාපනය ගැන කතා කරන්න මාධ්‍ය සාකච්ඡාවකට ගියා, එච්චරයි. ඊට වඩා දෙයක් එතන තිබුණේ නැහැ. පස්සේ මම කල්පනා කළා, මේ ඝනීභූතවෙලා තියෙන දේශපාලනය සාධනීය ව වෙනස් කරන්න පුළුවන් යම් කිසි විභවයක් ඒ මැදිහත් වීම තුළ තිබෙන බව. මගේ අපේක්ෂාව වුණේ ඒකයි.
එදා පැවති ආණ්ඩුව පෙරළුණත් නැතත් ඒ ඇති වෙච්ච ව්‍යාපාරය ඉතාම වැදගත් එකක්. මොකද දේශපාලනය කියල කියන්නේ මැදිහත්වීම් වලට. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජයක් පවතින්න නම් මිනිස්සු ඒ සඳහා පෙළගැහෙන්න ඕන; මැදිහත් වෙන්න ඕන; කතා කරන්න ඕන; අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න ඕන; සංවාද කරන්න ඕන; විරෝධය ප්‍රකාශ කරන්න ඕන. නිතරම එවැනි ක්‍රියාශීලී මහජන දේශපාලන පරිමණ්ඩලයක් තියෙන්න ඕන. අන්න ඒ දේශපාලන පණ ගැන්වීම තමයි එදා මගේ අපේක්ෂාව වුණේ.
• ඒ මොහොතේ දේශපාලනය ඝනීභූත වෙලා තිබුණා කියල ඔබ කිව්වා?
ඔව්, සරලව කිව්වොත් ඒ මොහොත වනවිට දේශපාලනය ගල්ගැහිල (ඝනීභූත) තිබුණේ. බොහෝදෙනා දේශපාලනය ගැන කතා කරන්න බිය වුණා. මාධ්‍යවල ගෝඨාභය රාජපක්ෂගෙ නම පවා කියන්න බයවෙලා හිටියේ. ඒ පවුලේ කිසිවෙක් කුමක් කළත් විවේචනය කරන්න ගියේ නැහැ. ඔක්කොම මාධ්‍ය කතා කළේ ඒ අය ගැන සාධණීය දේවල් විතරයි. ඒතරම් බියට පත්වෙලා හිටියේ. ඒ අත්දැකීම විඳින වෙලාවේ අපට ඒක දැනුණට අද ඒක අපට මතක නැහැ. නමුත් ඒක දැනෙන මොහොතේ අපට ඒ ගැන හොඳින් මතක තිබුණා. අද අපට ඒක මතක නැහැ.
එදා ඒ පැවති ආණ්ඩුව පෙරළන්නත් ලේසි එකක් නෙමෙයි. එහෙම හිතන්නවත් පුළුවන්කමක් තිබුණෙ නැහැ. ඔවුන් ඒතරම් ජනප්‍රිය වෙලා හිටියේ. අන්න ඒ ගල් ගැහිල හිරවෙලා හිටපු අවකාශය වෙනස් කරන්න අපට අවශ්‍ය වුණා.
අපි වැඩ කරගෙන යනකොට අපට තේරුණා මේ ආණ්ඩුව පරද්දන්න පුළුවන් බව. ඊට පස්සේ අපට තිබුණු ගැටලුව තමයි මේ ආණ්ඩුව පරාජය කරල ගේන්නේ කාවද? කියන ප්‍රශ්නය. ඒ මොහොත වනවිටත් එජාපය ප්‍රමුඛ පිරිසක් ආණ්ඩු බලය අල්ල ගන්න නියමිත වෙලා හිටියා. ඒ මොහොතේ කවුරු බලයට ගෙනාවත්, අපට ඒ ගේන අය ගැන විශ්වාසයක් තිබුණේ නැහැ.
ඒ නිසා ඒ අයගෙන් සාධනීය දේවල් ලබා ගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා විශ්වාසයක් තිබුණෙ නැහැ. නමුත් අපට තෝරා ගැනීමක් කරන්න සිදු වුණා. එක පැත්තකින් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව පරාජය කරන්න අවස්ථාවක් පැමිණ තිබුණා. නව ආණ්ඩුවක් පත් කරන්න අවස්ථාවකුත් උදා වී තිබුණා. ඒ අවස්ථාව ලබාගන්නවද නැද්ද; ලබාගන්නව නම් ඒක ගන්න වෙන්නේ අවදානමක් එක්ක. ඒ අවදානම තමයි, එන අය ගැන විශ්වාසයක් නැතිකම. එතනදි අප කළේ ඒ අවදානම අමතක කර රාජපක්ෂ පාලනය හමාර කිරීමට පියවර ගැනීමයි. ඒ පාලනය පරාජය කිරීමෙන් ම ඇති වෙන යහපත් දේවල් රැසක් තිබුණා. මං හිතනවා ඒකයි එතනදී වැදගත් වුණේ.
• ඔබ එහෙම කිව්වට ඒකේ දෙපැත්තක් තියෙනවා නේද? එතනදි පරාජය වූ අයටත් වාසියක් අත් වුණා?
ඔව්, එදා ඒ පැවති රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව පරාජය නොකළ නම්; ඔවුන් විශාල ආර්ථිකමය දේශපාලනමය අර්බුදයකට ගමන් කර විශාල මහජන අපකීර්තියට ලක්වෙන්න නියමිතව තිබුණා. ඒ නිසා අපට ඕන නම් කියන්න පුළුවන්, ඒ අපකීර්තියෙන් රාජපක්ෂලා ගලව ගත්තේ අප වගේ අය විසින් කියලා. ඒ නිසා තමයි අද වෙද්දි ඒ අයට මහජන ප්‍රසාදය මේ තරම් හිමි වෙලා තිබෙන්නේ. ඒ ප්‍රසාදය දිනාගැනීමේ මූලික සාධකය තමයි 2015 ජනවාරි 08 වෙනිදා ඒ අය පරාජයට පත් කිරීම. යම්කිසි විදියකින් ඔවුන් ජයගත්ත නම්, ඔවුන්ට අද මේ තිබෙන ප්‍රසාදය හිමි වන්නේ නැහැ. මොකද ඒ වෙද්දි ජනතා අප්‍රසාදයක් ඔවුන් කෙරෙහි වර්ධනය වෙමින් තිබුණේ. නමුත් මේ පරාජයෙන් පස්සේ ඒ තත්ත්වය වෙනස් වුණා.
පරාජයත් එක්ක මිනිස්සුන්ට ඔහු කෙරෙහි අනුකම්පාවක් ඇති වුණා. ඔහුගේ කාල්ටන් නිවසට ජනතාව වන්දනා ගමන් යන්න පටන් ගත්තා. ඒ අනුව ඔහු පුරාවෘත්තයක් බවට පත් වුණා. ඒ සියලු දේ සිදු වුණේ ඔහු පරාජයට පත් වූ නිසා. ඒ නිසා මේ පරාජය කියල කියන්නේ රාජපක්ෂලාට වෙස්වළා ගත්ත ආශිර්වාදයක්. ඒ නිසා ඒ පැවති ආණ්ඩුවේ පරාජය කියල කියන්නේ ඝනීභූතව පැවති දේශපාලන සමාජ තත්ත්වය වෙනස්වීම වගේම හැම අතින් ම ඉතාම වැදගත් දෙයක්. මං ඒ වෙනුවෙන් කොන්දේසි විරහිතව පෙනී සිටිනවා.
• ඔබ මෙතනදි කොන්දේසි විරහිතව පෙනී ඉන්නව කියල අදහස් කළේ කුමක්ද?
මෙතනදි මා පෙනී සිටින්නේ පැවතුණු ආණ්ඩුවේ පරාජය වෙනුවෙන් මිසක්, අලුත් ආණ්ඩුවක ජයග්‍රාහණය වෙනුවෙන් නෙවෙයි. මං සතුටින් සමරන්නේ රාජපක්ෂලාගේ පරාජය මිසක්, නව ආණ්ඩුවේ ජයග්‍රාහණය නෙවෙයි. ජයග්‍රහණය තුළ සමරන්න දෙයක් නැහැ. මොකද ඒ ජයග්‍රහණයෙන් අපට ලැබෙන දෙයක් නැහැ ඇත්තට ම. පරාජයෙන් තමයි අපට යමක් ලැබෙන්නේ. මං හිතන්නේ ඒ පරාජයෙන් අපට ලැබෙන්න ඕන දේ අද ලැබී තිබෙනවා.
• අපට ලැබුණු ඒ සාධනීය දේ මොනවද?
ඒ පරාජයෙන් පස්සේ නැවතත් අපේ දේශපාලනය පණ ගැන්වී තිබෙනවා. විචාරාත්මක දේශපාලන අවකාශයක් නිර්මාණය වී තිබෙනවා. ඒකෙනුත් වැඩි වාසිය අත් කරගෙන තිබෙන්නේ රාජපක්ෂ කඳවුරයි. එය තමයි මෙහි තිබෙන වැදගත්ම දේ. මේකෙන් තේරෙන දේ තමයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය යම් ආකාරයකට සාධනීය වර්ධනයක් අත් කරගෙන තිබෙන බව. ඒක ආණ්ඩුවට වාසිද අවාසිද කියන එක වෙනම කාරණාවක්. නමුත් මෙය ජනතාව ලද ජයග්‍රහණයක්. ඊළඟට රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවක් බලයට ආවත් කලින් වතාවේ වගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය අවහිර කරන්න තියෙන හැකියාව මේ නිසා අවම වී තිබෙනවා.
මොකද ජනතාව දැන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කිසියම් ප්‍රමාණයකට භුක්ති විඳිමින් සිටිනවා. සමාජ පරිවර්ථනය තුළින් ඔවුන් එය අත්දැක තිබෙනවා. ඒක කවුරු හරි අවුරන්න ගියොත් ඉස්සෙල්ලට වඩා ඒක පේන්න පටන් ගන්නවා. උදාහරණයක් විදියට 2015 ජනවාරි 08 වෙනිදට ඉස්සෙල්ලා රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකරකම් ගැන තිබුණට වඩා බොහොම පැහැදිලි කැටපතක් දැන් නිර්මාණය වෙලා තිබෙනවා. නැවත රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවක් එනව කියන්නේ ඒ අය පරික්ෂාවට ලක්වන තීව්‍රතාව වැඩියි. මේ දේවල් තමයි මා සාධනීය දේ ලෙස සලකන්නේ.
• එතකොට 19වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය, ස්වාධීන කොමිසන් සභා ඇති කිරීම, තොරතුරු දැනගැනීමේ පනත, අධිකරණය ස්වාධීන කිරීමට පියවර ගැනීම ආදී දේ ඔබ සාධනීය දේ ලෙස සලකන්නේ නැතිද?
ඒව නම් මං ශතපහකට ගණන් ගන්නේ නැහැ. ඒවා නිකම් ඔය ලස්සනට පේන්න දාන මේකප්, විලාසිතා, සැරසිලි වගේ තමයි මා නම් දකින්නේ. ඒවා ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය දිහා බැලපුවාම කිසිම හරයාත්මක වැදගත් කමක් පේන්න නැහැ.
• එක්සත් ජාතික පෙරමුණෙන් රනිල්, සජිත්, කරූ, චම්පික කියන චරිත අතරින් ජනාධිපතිවරණය ජයග්‍රාහණය කිරීම සඳහා වඩා වැඩි අවස්ථාවක් ඇති පුද්ගලයා කවුරුන් කියලද ඔබ හිතන්නේ.
පොහොට්ටුවෙන් එන අපේක්ෂකයා පරාජය කර ජයග්‍රහණය කරන්න නම් මෙතනදි වැදගත් වෙන්නේ අපේක්ෂකයා කවුද කියන කාරණාව නොවෙයි. 2015 දී ගොඩනඟපු සන්ධානය තියනවනේ; අන්න ඒ සන්ධානය නැවත ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියන එක තුළයි. එක්සත් ජාතික පෙරමුණට දිනන්න නම් ඒ සන්ධානය නැවත ගොඩනැඟිය යුතුයි.
ඒනිසා ඉදිරිපත් වෙන්නේ රනිල් ද, සජිත් ද, කරූ ද නැත්නම් චම්පික ද කියන එක නෙමෙයි වැදගත්; ඒක කොහොමද කරන්නේ කියන එකයි. මේ කවරකුට හෝ ඒ දේ කරන්න පුළුවන් නම් විපක්ෂයේ අපේක්ෂකයට තරගයක් දෙන්න පුළුවන් වේවි. ඒ වගේම එහෙම කරන්න පුළුවන් වුණොත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා වටා සිටින පිරිසකුත් ආකර්ෂණය කර ගන්න ඔවුන්ට හැකි වේවි. නමුත් ඒක හිතන තරම් ලෙහෙසි නැහැ. එය ඉතා දුෂ්කර කාර්යයක්.
• ඒ දුෂ්කර කාර්යය ජයගැනීම සඳහා එජාපෙ මොන විදියේ ක්‍රියාමාර්ගයකට ද යන්න ඕන...
විශේෂයෙන් ජනවාරි 08 වෙනිදා බොහෝ දෙනා එකතු වුණේ රාජපක්ෂල ව පරද්දන්න විතරයිනේ. නමුත් ඒ අය පරද්දනවට වැඩිය දෙයක් ඒ ව්‍යාපාරය තුළ තිබුණා. විශේෂයෙන් සෝභිත හාමුදුරුවන්ගේ ලියකියවිලි අරගෙන බැලුවොත්, එතන වැදගත් මූලධර්ම තුනක් තිබුණා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, සමාජ සාධාරණත්වය හා ජනවර්ග අතර සංහිඳියාව කියන මෙන්න මේ තුනට වංචනික විදියට නෙමෙයි; අව්‍යාජ විදියට ආමන්ත්‍රණය කරන්න පුළුවන් නම් සහ ඒක මුල් කරගෙන පහුගිය අවුරුදු හතර හෝ පහ ගැන තියුණු හැරී බැලීමක් කරන්න පුළුවන් නම් ඒක ඉතාම වැදගත්. නමුත් මේ මොහොතේ මේ සෑම දෙයක් ම දේශපාලනික වශයෙන් බොහොම අභියෝගාත්මකයි.
