පසුගිය බෘහස්පතින්දා සහ සිකුරාදා බොහෝ ළමයින් පාසල් ගියේ නැත. ඒ තම පාසල්වල ගුරුවරුන් වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාමාර්ගයකට අවතීර්ණ වී ඇති නිසාය. බොහෝ ගුරුවරුන් වර්ජන ක්‍රියාමාර්ගයක් පවතින බැවින් තමන් පාසල් නොඑන බව දරුවන්ට දන්වා තිබිණි. විශේෂයෙන් දරුවන් සිටින, වැදගත් මවුපියවරුන්ට දාව බිහි වුණු එවන් ගුරුවරුන් දරුවන්ට පවසා තිබුණේ අකැමැත්තෙන් වුණත් මේ වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාමාර්ගය හේතුවෙන් පාසල් නොඑන බවයි. එයින් ඔවුන් දරුවන්ට ඉඟි කර තිබුණේ ඒ දින දෙකේ පාසලට දරුවන් පැමිණීමේ අරුතක් නැති බවයි.
මේ ගුරුවරුන් එසේ කීවද, මේ ගුරු හටන මෙහෙයවන වෘත්තීය සමිති නායකයන් ගුරුවරුන්ට පවසා තිබුණේ තම වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගය නිසා දරුවන් පාසලට නොපැමිණෙන ලෙස ඉඟි නොකරන ලෙසය. ඔවුන්ගේ මුඛ්‍ය අරමුණ වී තිබුණේ මහ පාන්දර දරුවන් පාසල් වෙත යවා මවුපියන්, පාසල් වෑන් රථ හිමියන් සියල්ල අන්ද-මන්ද කරවා සමස්ත යන්ත්‍රණයම අවුල් කරවීමය. එහෙත් සුජාත භාවයක් සහිත ගුරුවරුන් නිසා මේ විපත සැලකිය දුරකට වැළකිණි. මේ සිදුවීම මෙරට මේ දිනවල ද සිදු වන දහසකුත් එකක් වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගයන්හි අල්ප මාත්‍ර වූ කොටසක් පමණි. වෘත්තීය සමිති නායකයන් ලෙස අද වැජඹෙන්නන්ගේ අශීලාචාර, සදාචාරසම්පන්න නොවන, මුග්ධ පසුබිම පිළිබඳ මේ ගුරු වෘත්තීය සංගම්කාරයන් එක් නිදර්ශනයක් පමණි.
මැතිවරණයක් මුවවිටක පවතින මේ කාලයේ බොහෝ වෘත්තීය සංගම් බලන්නේ තම අයිතිවාසිකම් කෙක්කෙන් හෝ කොක්කෙන් හෝ නෙළාගැනීමටය. ඔවුන්ට අවශ්‍ය හුළං පිඹින්නේ විපක්ෂ දේශපාලනයයි. එය ඉතා පැහැදිලිව විද්‍යමාන වන දෙයකි. මේ දේශපාලන බලවේග මේ වේලාවේ තමන් අතින් පාලනය වන වෘත්තීය සමිති උසිගන්වන්නේ රජය හැකි තාක් අපකීර්තියට අසීරුතාවට පත් කරමින්, කලකිරවමින් එහි වාසිය ඔවුන්ට හිමි කරගැනීමටය. පසුගිය කාලයේ එවැනි වෘත්තීය සටන් කිහිපයක්ම එක දිගට පෙළගැසිණි. විශේෂයෙන් කොළඹ කොටුව ඇතැම් වෙලාවන්හිදී මේ උද්ඝෝෂණකරුවන්ගෙන් ඇවිරිණි. සරසවි අනධ්‍යයන කාර්යමණ්ඩල, අධ්‍යාපන අධ්‍යයන සහ අනධ්‍යයන කාර්යමණ්ඩල, රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරී සංගමය, රජයේ පරිපාලන නිලධාරීන් වරෙකත්, තවත් වරෙක විධායක නොවන සේවකයනුත්, දුම්රියේ වෘත්තීය සමිති ඇතුළු විපක්ෂයේ ප්‍රබල දේශපාලන පක්ෂ අත දූරස්ථ පාලකය පවතින බොහෝ වෘත්තීය සමිති මේ වෙනුවෙන් පෙළගැසුණහ. තම වෘත්තීය සාමූහිකත්වය වෙනුවෙන් අකැමැත්තෙන් හෝ මේ කෙරෙහි ඒකරාශි වන්නට ඔවුන්ට සිදු විය. පසුගියදා අවසන් වූ ආබාධිත රණවිරුවන්ගේ උද්ඝෝෂණයේදීද අපට ඇසුණු කතාවක් වන්නේ ගිය ආණ්ඩුවෙන් කළ යුතුව තිබූ දෙයක් වෙනුවෙන් මේ අයුරින් තමන්ද වෙහෙසට පත් කරවමින් නටන නාඩගම අතිශය සාධාරණ නොවන සටනක් බව ඔවුන් අතරම කතාබහක් ඇති වූ බවය. මේ වර්ජන පෙළ අවසන් වේයැයි සිතිය නොහැකිය. ඒ සඳහා පදනමක් ඇත.
පසුගියදා සන්ඩේ ඔබ්සවර් පුවත්පතට ලිපියක් ලියමින් දේශපාලන විචාර ලේඛිකාවක වන තිසරණී ගුණසේකර ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කළ තර්කය මේ වර්ජන පසුපසද පැවති බවට විශ්වාස කළ හැකිය. අද මෙරට ප්‍රමුඛ පෙළේ විපක්ෂය ලෙස ජනපතිවරණ සටනට පිවිස සිටින ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට දැවැන්ත අභියෝගයක් පැමිණ ඇත. ඒ ආණ්ඩු පක්ෂයෙන් ඉදිරිපත් කෙරෙන ජනාධිපති අපේක්ෂකයායි. ජනතාව ඉල්ලන මේ අපේක්ෂකයා එන මඟ ඇවිරීමට ඔවුහු විවිධ උපක්‍රම යෙදූහ. එය නොහැකි වූ තැන ඔවුන්ට අද ඉතිරිව ඇත්තේ දැඩි අභියෝගයකි. මේ අභියෝගය ඔවුන් ජය ගන්නට නම් නිසැකවම එක්සත් ජාතික පක්ෂය ප්‍රමුඛ පෙරමුණට වැටෙන ඡන්ද ප්‍රමාණය අඩු කළ යුතුය. එහිදී ඔවුන්ගේ මූලික පියවරක් වන්නේ ආණ්ඩුවෙන් ඉදිරිපත් වන ජනාධිපති අපේක්ෂකයාට ලැබෙන ඡන්ද ප්‍රමාණය වැළැක්වීමය. ඒ සඳහා කළ හැකි හොඳම පියවර මෙවැනි වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාර ඔස්සේ ජනතාව අපහසුතාවට පත් කරමින් ආණ්ඩුව අවුල් කිරීමය. මේ කාර්යය සඳහා විපක්ෂය මේ ඊනියා අවස්ථාවාදී වෘත්තිය සමිති නායකයන් වෙනුවෙන් මැනවින් වියපැහැදම් කරති; සත්කාර කරති. ඒ සම්බන්ධය අද ජාතික ව්‍යසනයක් බවට පත්ව ඇති සෙයක් පෙනේ. ඔවුහු තමන්ගේ පරමාර්ථ වෙනුවෙන් රටේ සංවේදි අංශ පළුදු කරති; අකර්මණ්‍ය කොට අවුල් කරති.
පක්ෂ-පාටවලින් තොරව මැදක හිඳ මේ දෙස බලන කෙනකුට එය හොඳින් අවබෝධ වනු ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ වෘත්තීය සටන් ව්‍යාපාරයට ඇත්තේ දිගු ඉතිහාසයකි. වාමවාදි දේශපාලනික ව්‍යාපාර තුළ පෝෂණය වූ මේ වෘත්තීය සමිති සහ ඔවුන් විසින් මෙහෙයවන ලද වෘත්තීය සටන් තුළ යම් යම් ගුණාංග තිබිණි. මේ වෘත්තීය සමිති නායකයෝ එය විද්‍යාවක් ලෙස හැදෑරූහ; යම් විද්‍යාත්මක පසුබිමක සිට සමාජීය ප්‍රශ්න කෙරෙහි සංවේදිතාවක් ඇතිව සටන්වල නියැළුණහ. එහෙත් මේ වන විට මේ වෘත්තීය සමිතිවල ගෞරවනීයභාවය වර්තමාන වෘත්තීය සමිති නායකයන් විසින් විනාශ කර දමනු ලැබ ඇත. අද වෘත්තීය සමිති නායකයන්ට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ ඔවුන් මෙහෙයවන දේශපාලන අතකොලු පිනවමින් ඔවුන්ට අවැසි බලය ලබා දෙමින්, තමන්ගේ වෘත්තීය ජීවිතයේ විවිධ හිණිමං තරණය කිරීමය. එවැනි බලලෝභි උන්මත්තකයෝ රටේ සිසුන් පමණක් නොව, සමස්ත ජාතියම මංමුළා කරවන පිරිසකි. ඔවුන් ඒ වෙනුවෙන් අවසානයේ බිල්ලට දෙන්නේ සමස්ත ජාතියයි. මෙවැනි බලලෝභයක්, දේශපාලනයක් තිබෙන තුරු ජාතියක් ලෙස අප අසරණය.
