ඩෙංගු උණ අද සුලබ ගෘහස්ථ රෝගාබාධයකි. මේ වයිරස උණට විවිධ මුහුණුවර ඇත. එබැවින් ලෙඩේ එකක් වුවද පහළ වන රෝග ලක්ෂණ සුළුවෙන් පවා වෙනස් වන්නේය. එසේ වන්නේ අන් කිසිවක් නිසා නොව; මේ රෝග කාරක වයිරස විවිධ මුහුණුවර ගනිමින් වේගයෙන් වෙනස් වීමේ ගති-සොබාවක් ප්‍රකට කරන නිසා බව වෛද්‍ය පර්යේෂකයන් මෑතකදී සිදු කළ පර්යේෂණ මඟින් තහවුරු කරගෙන ඇත. ඒ කෙසේ වුවත් මෙහිදී අපගේ අවධානය යොමු වන්නේ ඩෙංගු වෙත නොවේ. මේ වයිරසය ආකාරයෙන්ම විවිධ වෙස් ගෙන සරසවි දේහය උණ විකාරයට පත් කරවමින් ඇති නවකවධයේ නව මුහුණුවරවල දරුණුකම පිළිබඳවය.
නවකවධය අරබයා සමාජයේ වැඩිපුරම කතාබහක් ඇති වන්නේ කොහේ හෝ විශ්වවිද්‍යාලයක අමානුෂික නවකවධයක් වාර්තා වන විටය; එසේ නැති නම් සිසුවකු සරසවිය එපා වී සියදිවි නසාගැනීම හෝ එසේ කිරීමට තැත් කිරීම සමඟය. මේ කතාබහ ඇති වද්දී ශ්‍රී ලංකාවේ බොහෝ විශ්වවිද්‍යාලයවල උපකුලපතිවරුන්, පීඨාධිපතිවරුන් මෙන්ම ඒ විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය ආධිපත්‍යය දරන ශිෂ්‍ය සංගම් පවා මාධ්‍ය හමුවට පැමිණ හෝ නූතන සමාජ මාධ්‍ය ජාලා භාවිත කරමින් හෝ පවසන්නේ අපේ විශ්වවිද්‍යාලය/ අපේ පීඨය දැන් නවකවධයෙන් මුක්ත කලාපයක් බවට පත්ව ඇත යනුවෙනි. මේ වදන්වලින් මුසපත් වන හුදී ජනතාව ‘දැන් ඉතින් අලුත් යුගයක් උදා වෙලා! කැම්පස්වල රැග් ඉවරයි’ යනුවෙන් සැනසුම් සුසුමක් හෙළති. මේ පසුගිය කාලය තුළ අප ලද අත්දැකීමයි.
ඉකුත් සති කිහිපය පුරා අප පුවත්පත නවකවධයේ විවිධ අමානුෂික මුහුණුවර පිළිබඳ කළ අනාවරණ මඟින් පෙනී යන්නේ විසිතුරු සළුවකින් වැසුණේ වුවද ඒ යටින් අශිෂ්ට නවකවධ ප්‍රවණතාවක් හමුවේ සරසවි දේහයේ උතුම් ගුණාංග ඉතා දරුණු වේගයකින් ඛාදනය වෙමින් පවත්නා බවයි. මෙරට සරසවි ඇරඹුණු සමයේ විඳිද්දී කටුක වුව පසුකාලීන සැමරුමක් සේ රස විඳිය හැකි සුන්දර අත්දැකීමක් වූ නවකවධය යටතේ අද වන විට වත්මන් සිසු පරපුරට අත්විඳින්න සිදුව ඇත්තේ අතිශයින් කුරිරු වූද මිනිස්කමට කිසිසේත් නොගැළපෙන්න‍ා වූද ම්ලේච්ඡ අත්දැකීම් සමුදායකටය. මේවායේ පවත්නා අධම ක්‍රෑරත්වය පිළිබඳ ‘සිළුමිණ’ මෙවර කලාපයේ මෙන්ම පසුගිය කලාප කිහිපයකින්ම ගොඩනැඟූ කතිකාව මේ වන විට සරසවි ප්‍රජාව තුළ යම් කතිකාවක් නිර්මාණය කිරීමට පසුබිමක් ගොඩනැඟීම ගැන අප සතුටු වුවද මේ දැවැන්ත සමාජ පිළිලය ඉවත් කිරීමේ නිසි පියවර කෙරෙහි සරසවි ප්‍රජාව පමණක් නොව, සමස්ත සමාජයම යොමු වී නැති බව අප පිළිගත යුතුය.
වර්තමාන නවකවධය සම්බන්ධයෙන් මෙතෙක් අපට අනාවරණය වී ඇති කරුණු සැබැවින්ම විස්මය ජනකය. මේ ක්‍රියාවලිය සඳහා ඇතැම් විශ්වවිද්‍යාලය පරිශ්‍රයට පිටින් කුලියට ගත් වධකාගාර පවා නිර්මාණය වී ඇති බව විටෙක හෙළි විය. එසේම දරුවන් දරුණු ලිංගික සහ කායික වධ හිංසාවලට ලක් කරන ආකාරය සම්බන්ධයෙන්ද බොහෝ තොරතුරු වාර්තා වී ඇත. භික්ෂූන් වහන්සේ අතර පවා නවකවධය දරුණු අන්දමින් ක්‍රියාත්මක වන අතර, ඇතැම් විශ්වවිද්‍යාලය තුළ නැති ජාතිවාදයක් අවුස්සනසුලු මනෝ උන්මන්තක පියවරද ගන්නා බව හෙළිදරවු වී තිබේ. මේ නවකවධ සිදුවීම් හේතුවෙන් දැඩි මානසික පීඩනයකට සිසුන් මුහුණ දෙන අතර, එය ඔරොත්තු නොදෙන්නන් සරසවි ජීවිතයට සමු දෙන්න පටන් ගෙන ඇත. පසුගිය වසර තුළ පමණක් පාසල් සමයේ දැඩි කැපවීමකින් කටයුතු කොට හිමි කරගත් උසස් පෙළ ප්‍රතිඵල හමුවේ සරසවි වරම් ලද සිසුන් දෙදහසක් පමණ විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළු වීම ප්‍රතික්ෂේප කර තිබේ. මෙය බරපතළ තත්ත්වයකි.
නවකවධයේ බිහිසුණු මුහුණුවර සරසවි ප්‍රජාව වෙතින් ආවරණය කිරීම සඳහා ඔවුන් ඉතා සූක්ෂ්ම ලෙස සමාජ ජාලා ඇතුළු නවීන තොරතුරු තාක්ෂණ උපක්‍රම භාවිත කිරීමට පියවර ගෙන ඇති අතර, මේ සමස්ත ක්‍රියාවලිය පසුපස සිට මහජන නියෝජනයක් නැති, මහජන පිළිගැනීමක්ද නැති සමාජ පෙරගාමීන් යැයි කියාගන්නා එක්තරා දේශපාලන කඳවුරක් දැවැන්ත තල්ලුවක් දෙන බව අනාවරණය වී ඇත. මෙහි බරපතළම තත්ත්වය වන්නේ රාත්‍රියේදී මේ නවකවධ ක්‍රියාදාමය හසුරුවන ම්ලේච්ඡයන් පසුදා උදෑසන සුදු පිරුවට හැඳ විශ්වවිද්‍යාලයේ පාලනාධිකාරිය සමඟ ඉතා සුහදත්වයෙන් එහි අභ්‍යන්තර කටයුතුවලද නායකත්වය ගෙන කටයුතු කිරීමය. ඔවුන්ගේ ‘බැටළු හම්’ ඇතැම් විශ්වවිද්‍යාලයවල පරිපාලනයේ වගකිව යුත්තන්ද නුදුටු වේශයෙන් සිටිනුයේ ඔවුන්ද තමන්ගේ වැඩක් බලාගැනීමේ න්‍යායක ගිලී කටයුතු කරන නිසාය.
‘මේ මොන කතාවක්ද! විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත් වන සිසුන්ගෙන් එය අත්හරින්නේ කීයෙන් කී දෙනාද?’ යනුවෙන් මෙහිදී යමකුට සැකයක් ඇති වන්න බැරි නැත. එසේ වුවද සරසවි ප්‍රජාව වෙතින් නිවැරදි තක්සේරුවක් ලබාගන්නේ නම් ඔවුන්ට මේ අමානුෂික නවකවධ නිසා සිදු වන කායික සහ මානසික පීඩනය කොතරම්ද යන්න අවබෝධ වනු ඇත. අවාසනාවකට අපේ රටේ සිටින සමාජ විද්‍යා, අපරාධ විද්‍යා හෝ මනෝ වෛද්‍ය පර්යේෂකයන් ජාතියේ අනාගතයට අතිශය වැදගත් වන්නා වූ මේ නියැදිය සම්බන්ධයෙන් සාධනීය පර්යේෂණාත්මක මැදිහත් වීමක් මෙතෙක් සිදු කර නැත. ඒ අතර විශ්වවිද්‍යාල කොමිසම වෙත සිසුන්ගෙන් සහ මවුපියන්ගෙන් වාර්ෂිකව යොමු වන ලිපි සංඛ්‍යාව මේ ගැන යම් දර්ශකයක් සපයන බව පැහැදිලිය.
පසුගිය කාලය තුළ රජය මෙරට විශ්වවිද්‍යාලයන්හි යටිතල පහසුකම් වෙනුවෙන් බිලියන ගණනක් වැය කර තිබේ. විද්‍යාගාර හා නේවාසිකාගාර රැසක් මේ වන විට සම්පූර්ණ කරමින් ඇත. ඒ අතර මේ සම්පත් පරිභෝජනයට පවා නවක සිසුන්ට සීමා පනවනු ලැබ තිබීම පෙන්වන්නේ සරසවි පද්ධතිය තුළ ක්‍රියාත්මක වන ශිෂ්‍ය දේශපාලනයේ අන්ත පසුගාමි ගෝත්‍රික ස්වභාවය නොවේද? මේ ප්‍රවණතාව තුළ ශිෂ්‍යයන් සභ්‍ය සංස්කෘතිය තුළට ඇතුළු කිරීමට නීතිය සහ විනය සම්බන්ධ ප්‍රතිපත්ති දැඩි සේ ක්‍රියාත්මක කිරීම අත්‍යවශ්‍යය. ඒ සඳහා ශක්තිමත් වැඩපිළිවෙළක් තිබිය යුතුය. මේ ගත වන්නේ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට හෝ විශ්වවිද්‍යාලය සනාථන සභාවට හෝ එහා ගිය පුළුල් සමාජ කතිකාවතක් මේ පිළිබඳ අවශ්‍යම මොහොතක් බව අවධාරණය කළ යුතුය.
