බ්‍රයන් හා අමාලි ඒ කුඩා ජන කණ්ඩායමට මැදිව සිටියද තැති ගැන්මකින් පීඩා නොවින්දේය. එහෙත් දුරකථන ඇමතුමක් ලබා ගන්නට ඉඩක් නොමැතිවීම බලවත් ගැටලුවක් විය. ආයු පිරිහී ගිය කුඩා සත්ත්වයන් දෙපළක් පරිද්දෙන් ඔවුන්ගේ ඒ හුරුබුහුටි උපකරණ යුගලය මරණ මංචකයේ වැද හුන් සෙයකි. සාර සුබාවට දැල්වෙන ගිනිමැලය එකී ජංගම දුරකතන හෙළා දකිමින් සරදම් සිනා පාන කලෙක මෙන් වඩ වඩා ප්‍රචණ්ඩ වෙයි.
මිතුරාගේ සෝපහාස ස්වරයෙන් ඇගේ සිත නොරිදිණ. ඇය අඩ අඳුරු ගෙට ඇතුළු වන්නට පෙරුම් පිරුවා ය. කිසිවකු වාසය කරන බවක් කිසිසේත් අනුමාන කළ නොහැකි ගෙයකට වදින්නට ඇය මඳක් පැකිළුණාය.
“ඇයි මං බයවෙන්නෙ...?
මේ අපේ අත්තම්මගෙ ගෙදර...” යි කොඳුරමින් ඒ නුහුරු බිය පලවා හරින්නට වෑයම් කළා ය.
“විකාර නැතිව අපි ආපසු යං අමා...”
බ්‍රයන් යතුරු පැදිය මත හිඳගනිමින් හඬ නැඟුවේය. හැකිතාක් කඩිනමින් පිටව යාමට ඔහු උත්සුක වන්නේ මවට ඇමතුමක් ලබා දෙන්නට දැරූ ප්‍රයත්නය ව්‍යර්ථ වීම හේතු කොටගෙන පමණක් නොවේ. මේ නිහැඬියාව ද මිනිස් පුළුටක් හෝ දක්නට නොලැබීම ද ඔහු තුළ බියමුසු හැඟීම් දනවන බැවිනි.
“කෝල් එකක් ගන්න විදියකුත් නෑ... සිග්නල් නෑ... ෂික්” ඔහු සිය නොමනාපය නො සඟවා පළ කළේ ය.
නිහඬවම ගෙතුළට යාම නොමැනවැයි හැඟී ගියෙන් ඇය ‘අම්මා’ යි හඬ නැඟුවාය... පාළු ගෙය ක්‍රෑර නිහඬතාවයකින් ඇගේ ආමන්ත්‍රණය ඒ ආදරණීය ආමන්ත්‍රණය ගිල ගත්තේ ය.
“අම්මා...”
අඩ අඳුරට පුරුදුවන්නට මෙන් ඇය ඒ ගෘහ භාණ්ඩ කිසිත් නොමැති පුළුල් සාලය මධ්‍යයේ හිටගෙන හිටියා ය. අම්මා සමඟ පැමිණි විට නිදාගත් කාමරය වසා තිබිණ.
“එනව යන්ඩ... මේ පාළු ගෙවල් අස්සෙ මොක්කු ඉන්නවද දන්නෑ...”
මිතුරිය හඹා ආ තරුණයා කෝපයෙන් අඬ ගැසුවේ ය.
“අපි තව චුට්ටක් බලමු බ්‍රයන්...” යි ඇය ආයාචනා කළේ බිඳුණු හඬිනි.
“තව මොනාද බලන්නෙ? මේක පාළු ගෙයක්... කිසි කෙනෙක් නෑ මෙතන... දැං ඉතිං අපි ආපසු යං...”
ඔහු ඇගේ අතින් ඇද්දේ ය. ඇය ඔහුට අවනත වූයේ ඒ හැටි කැමැත්තකින් නොවේ. වසා තිබූ කාමරය විවර කර බැලීමේ හදිසි හා බලවත් උවමනාව යටපත් කර ගනිමින් ඇය මිදුලට බැස්සා ය.
“හොඳටම රෑ වෙයි ආපසු යද්දී... මට නම් අවුලක් නෑ අමා... ඔයා මොනාද කියන්නේ? යි ඔහු යතුරුපැදියට නඟිමින් ඇසුවේ ය. ඇය බිහිරි වූවක මෙන් ඔහේ බලා සිටියා පමණි.
තමාගේ මව දැරියක ලෙස දුව පැන නැටූ ගෙමිදුල මධ්‍යයේ ඇය අසරණව අනාථව ගිය සෙයකි. චණ්ඩ රැලි රළ නඟන මහ සමුදුරක කුඩා ඔරුවක් මෙන් ඇය හුදෙකලාව මෙන් ම දුර්වලව නිය විකුවාය.
“මේ ළමයා මේ සැටි නි‍යපොතු කන්නෙ මොකද චම්පා? යි අත්තම්මා කී වරක් අසා ඇත්දැයි සිහි කරන්නට ඇය වෑයම් කළා ය.
චම්පා සිය දියණිය වෙත හෙළන්නේ අතිශයින් මෘදු මොළොක් බැල්මකි. අත්තම්මා මෙන් රළු පරළු නොවන බව අමාලි දනියි. දැරිය ගමේ එන්නට ප්‍රිය කළේ අත්තා නිසා මිස අත්තම්මා නිසා නොවේ. මිනිබිරිය ඇකයේ හිඳුවා ගනිමින් කතන්දර කීවේ ද වළං ගෙදර හා කිරි ගෙදර කැටිව ගියේ ද ඔහු විසිනි.
“අපේ අත්තම්මා හරි සැරයි. ඒ වුණාට අත්තා එහෙම නෑ... අත්තා හරි හොඳයි. මාව නරක් කරනවා කියලා අත්තම්මා නිතරම අත්තට බණිනවා. අත්තා හිනා වෙලා මේ පොඩි දැරිවි හුරතල් කරන්‍ නැතුව ඒ නාකි ගෑනි හුරතල් කරන්නද මට කියන්නෙ කියලා අහන්නෙ අත්තම්මට නෑහෙන්න. අපි දෙන්නම හයියෙන් හිනා වෙද්දී අත්තම්මා රවලා බලනවා. අත්තා හරි ආසයි අත්තම්මා රවනවා බලන්න. කොහොම හරි අත්තම්මව තරහ ගස්සන වැඩ දෙක තුනක් කරන්න අත්තා අමතක කරන්නෑ...”
අමාලි මිදුල කොනේ කොහොඹ ගස මත රැදුණු දෙනෙතින් අතීතය ආවර්ජනය කළාය. පහසුවෙන් හැඟීම්බර නොවන යුවතිය දෙස බ්‍රයන් බලා සිටියේ විස්‍මයෙනි. මේ ගරා වැටුණු ගෙය හා අසෝබන ගෙමිදුල ඇගේ ළමා විය සමඟ බැඳී ඇතැයි ඔහු කිසිසේත් නොසිතුවේ ය.
“චම්පා ආන්ටිගෙ සහෝදර සහෝදරියෝ නැද්ද මේ කිට්ටුව...? යි ඔහු ඇසුවේ සෝබර කෙල්ලක ඉවසිය නුහුණු බැවිනි. ගහ මරාගන්නට සැරසෙන එකිය මේ ඉවසීම පහසු ය. ආශ්වාදජනකය.
“අම්මා එකම දරුවනෙ... අත්තා හැම තිස්සෙම කිව්වෙ අත්තම්මා සැර හින්දා කරුමක්කාරයා පැනලා දුවනවා කියලා....”
ඔහු දෙනෙත හකුළා ගත්තේ ය.
“මට තේරුණේ නෑ ඒ කතාව?”
ඇය දුක්බර මදහසක් පෑවාය.
“නෑ ඉතිං... ගම්වල කට්ටිය කියන්නෙ ළමයෙක් ඉපදෙන එක සංසාරේ දිග් ගැහෙන කරුමක්කාර වැඩක් කියලනේ.”
ඔහු හිස සැලුවේ ඇගේ පැහැදිලි කිරීම ප්‍රමාණවත් වූ නිසා නොවේ. මිත්‍රත්වය හා ළෙන්ගතුකම පළ කිරීමේ මඟක් ලෙසිනි.
“අපි යමු නේද අමා...”
තවත් ඉතිං මෙතන ඉන්න එකේ තේරුමක් නෑනේ...”
අතීතයේ සක්මන් කිරීම නවතා තමා වර්තමානයට පා තැබිය යුතු බව පමා වී හෝ වටහාගත් අමාලි වහ වහා ඇසිපිය සැලුවා ය.
“නඟින්න... නඟින්න... සෑහෙන දුරක් යන්නත් තියෙනවනේ...”
ඇය යතුරු පැදියට නඟින්නට තැත් කළා ය. එකෙණෙහි හාත්පස නිශ්චලතාවය බිඳ දැමූ හඬක් කන වැකුණේත් තිගැස්සුණා ය.
“අමා...” යි බ්‍රයන් හඬ ගෑවේ ඇය වත්ත පහළට දිව ගිය බැවිනි. එහෙත් ඔහු ගේ උච්ච ස්වරය ඇගේ දෙපස බැඳි රැහැනක් වූයේ නැත.
“ෂික්... මොන මඟුලක් ද මංදා...” යි කොඳුරමින් ඔහු ඇය ලුහු බැන්දේ ය.
වත්ත පහළ කොස් ගස යට නුපුරුදු ඇඳිරිය වෙනුවට ඇය දුටුවේ නුහුරු ආලෝකයකි. මානාගොල්ල අතුරුදහන් ය. ඉදි කොට වැඩි දවසක් ගත නොවූ බව පෙනෙන කූඩාරම අබියස දුව පනින කොලු කෙළි රොත්ත මත ඇගේ විස්මිත දෙනයන නැවතිණ.
“එන්ඩ නෝනා... එන්ඩ මාතියා...”
තරුණ යුවළ සාදරයෙන් පිළිගත් ස්ත්‍රිය මුව පුරා හිනැහුණාය. නිතර බුලත් විට සැපීමෙන් රත් පැහැ ගැන්වුණු දෙතොලත් වර්ණවත් සාරියත් ගෙල පසුපසින් උස්කොට බඳින ලද කෙස් වැටියත් ඇගේ අනන්‍යතාවය මොනවට පෙන්නුම් කළේ ය.
“සාත්තරේ අහමුද නෝනා...”
බ්‍රයන් සිය මිතුරියගේ අත තරයේ අල්ලා ගත්තේ ය. ඉක්බිති ඔහු ආපසු හැරුණේ ඇය ද ඇදගෙනය.
“දැන්වත් යං අමා... මහ පිස්සු ගමනක් මේ ආවෙ...” යි ඔහු දෝෂාරෝපණය කළේ ඇය නැවතත් ඒ ජරා ජීර්ණ නිවෙස තුළට දිව යන අයුරු ඉවසිය නුහුණු බැවිනි.
ආපසු යෑමට පෙර කාමරය විවර කර බලන්නට උපදනා නොතිත් ආශාවෙන් මෙහෙයවුණු යුවතිය එක එල්ලේ ඒ වෙත දිව ගියා ය.
දෙකන රිදවන හඬක් නංවමින් දොර විවර විය. වසන ලද ජනේලය හේතු කොටගෙන කාමරය අඳුරින් වෙළී තිබිණ. ඒ අන්ධකාරයට පය තබමින් ඇය ‘අම්මා’ යි හඬ ගෑවාය. එකෙනෙහි ඒ අන්ධකාරය තුළින් ම කිසිවකු ඇය වෙත කඩා පැන්නේ ය.
* * * * *
නිල් මැණික් එබ්බ වූ පලසක් සේ බබළන අහස යට ඇය තවදුරටත් කෙළිලොල් කෙල්ලක නොවූවාය. ඔහු විටින් විට ඇය දෙස බැලුවේ ද ඒ නුහුරු වෙනසින් කැලඹෙමිනි.
“ඔයාට කොහොමද අමා?”
සිංහල හා දෙමළ, තෙළිඟු වදන් අතරට ඔහුගේ ඉංග්‍රීසි වැකියද එක් විය.
බ්‍රයන් හා අමාලි ඒ කුඩා ජන කණ්ඩායමට මැදිව සිටියද තැති ගැන්මකින් පීඩා නොවින්දේය. එහෙත් දුරකථන ඇමතුමක් ලබා ගන්නට ඉඩක් නොමැතිවීම බලවත් ගැටලුවක් විය. ආයු පිරිහී ගිය කුඩා සත්ත්වයන් දෙපළක් පරිද්දෙන් ඔවුන්ගේ ඒ හුරුබුහුටි උපකරණ යුගලය මරණ මංචකයේ වැද හුන් සෙයකි. සාර සුබාවට දැල්වෙන ගිනිමැලය එකී ජංගම දුරකතන හෙළා දකිමින් සරදම් සිනා පාන කලෙක මෙන් වඩ වඩා ප්‍රචණ්ඩ වෙයි. එහෙයින් තරු කැල්මක චමත්කාරය හිතට ගියේය.
“තුවාලෙ රිදෙනවද?” යි බ්‍රයන් පහත් හඬින් ඇස‍ුවේය. ඇය හිස දෙපසට සැලුවා විනා කිසිවක් නොපැවසුවාය.
“එක්කො අපි යං අමා... මෙහෙම ඉන්න එකේ තේරුමක් තියෙනවද..? මට නම් ගාණක් නෑ... මං කොල්ලෙක්. මමාටයි ඩැඩාටයි මොනා හරි කියන්න පුළුවන්. ඒත් ඔයා ඔයා මොනාද තාත්තටයි නැන්දටයි කියන්නෙ?”
සිහිලැල් සුළ‍ඟේ පාව ගියා මිසක ඒ වචන ඇගේ දෙකනේ නොගැටිණ. ඇගේ ඇස් යළි යළි දුටුවේ පැය කීපයකට පෙර මුහුණ දුන් ඒ භයංකර අත්දැකීම විනා අනෙකක් නොවේ. නිබඳ ඇගේ සිත අරක් ගත් අම්මාගේ රුව පවා බොඳව ගිය සෙයකි.
ඒ අන්ධකාරයෙන් කඩා පැන්න සත්ත්වයාගේ ප්‍රහාරයෙන් තැති ගත් යුවතිය විලාප නැඟුවාය. තමා නිර්භීත එකියක බව කවදත් ඇදහූ අමාලි යටි ගිරියෙන් කෑ ගැසූ කල අන්දමන්ද වූයේ බ්‍රයන් පමණි. ගං ගොඩේ පාරක් පාරක් පාසා බඩ රස්සාවේ ඇවිද ගිය අහිගුණ්ඨිකයන් හැරුණු කොට වත්ත පහළ කූඩාරම තුළ එක ගොඩේ නළියන කොලු කෙළි කැලත දිව ආහ.
“අමා.. අමා...” යි බෙරිහන් දෙමින් දිව යන බ්‍රයන්ගේ ඇ‍ඟේ හැපෙමින් ගෙට පැන්නේ නිරුවත් උඩුකයෙන් යුත් තරුණයෙකි.
“වේල.... වේල...”
අමාලිගේ දෑත සූරා දමමින් සපා කන්නට තැත් කළ රිලවා මෙල්ල කරන්නට ඒ උච්ච ස්වරය සමත් විය.
වේළු සැණින් සිය හාම්පුතාගේ උරහිස මත නැංගේය.
භීතියෙන් ද වේදනාවෙන් ද සැලෙමින් අමාලි ඒ නාඳුනන තරුණයා බදා ගත්තාය. පළමුව තෙළිඟු බසින් කිසිවක් විමසූ ඔහු දෙවනුව “බයවෙන්ඩෙපා... බයවෙන්ඩෙපා... මේ වේළු...” යි පැහැදිලිව සිංහලෙන් කතා කළේය. ඇය වත්තන් කර ගනිමින් ගෙපිල වෙත කැටිව ආවේය.
“අමා...”
ලේ ගලන තුවාලයක් සහිත යෙහෙළිය දකිත් ම බයබීත වූ බ්‍රයන් මහ හඬින් කෑගෑවේය.
“නෑ නෑ හපල නෑ... හූරලා විතරයි.”
අහිගුණ්ඨික තරුණයා ඔහුගේ කැලඹීම දකිමින් මඳ සිනාවක් පෑවේය.
“එහෙනං මේ ලේ එන්නේ...?”
“බෙහෙත් ටිකක් දාමු...”
වළල්ලක් මෙන් වට කරගත් කොලු කෙල්ලන් අතරින් එකෙකුට ඔහු කතා ක‍ෙළ්ය.
ලබන සතියට...
