![](https://archives1.silumina.lk/sites/default/files/styles/large/public/news/2019/04/05/nelumvila-tag.jpg?itok=waWOLDNk)
උපන්දින සැමරුම
කොළඹ හදිසි අනතුරු අංශයේ වාට්ටුවල දහවල රෝගීන් බලන වේලාව එළඹියේ ය.
එක්තරා මවක් සිය දූවරුන් දෙදෙනා සමඟ වාට්ටුවේ හෙදියන් සිටින කාමරයට පිවිසුණා ය. ලොකු දියණිය අත කිහිලිකරු දෙකක් තිබිණ.
‘මිස්, මේ මගෙ දූල දෙන්න. ලොකු දූගෙ උපන් දිනේ වෙනුවෙන් එයාට ඕනැවෙලා තියෙනවමේ කිහිලිකරු දෙක ලෙඩෙකුට දෙන්ඩ. ඒක එයාගෙ සතුට. මිස්ට පුළුවන් නේද සුදුසු ලෙඩෙක් බලල ඒක දෙන්ඩ?‘
හෙදිය පහන් සිතින් තිදෙනා දෙස බලා කිහිලිකරු ජෝඩුව දෙසද බැලුවාය.
‘ඔහොම වාට්ටුව ඇතුළට යන්ඩ. ඔය කාටත් කිහිලිකරු ඕනැ. ගිහිං බලල හොඳයි කියල හිතෙන කෙනෙකුට ඔයාලම දෙන්ඩකො‘
මව පෙරටුකොට ගෙන දියණියෝ දෙදෙන වාට්ටුවට ඇතුළු වූහ. එකවර ම ඔවුන්ගේ ඇස ගැටුණේ ඇඳක ඇලවි සිටි පිරිමි ළමයෙකි. ඔහුගේ පයක් වෙළා තිබිණ.
ලොකු දූ පා බිඳුණු ළමයා දෙස බලා සිය මව දෙස බැලුවේ මේක දෙන්න මෙයා හොඳයි නේද කියන්නාක් මෙනි. මව ද හොඳයි එයාට දෙමු වැනි හැඟීමක් පළකර අත්වාරු දෙක රැගත් දියණිය සමඟ පා බිඳුණු ළමායා වෙත සමිප වූවා ය.
‘පුතේ‘
‘ඒ ඇමතුමෙන් හැරී බැලූ පිරිමි ළමයා නැඟිට ඇඳෙහි හිඳ ගත්තේ ය.
‘පුතේ, අපි ආවෙ මේ දුවගෙ උපන්දිනේට හොඳ කෙනෙක් බලල මේ කිහිලිකරු දෙක දෙන්ඩ. මේක ඔයාට දෙන්ඩද? ඔයා මේක ගන්ඩ කැමතිද? ‘
‘හොඳයි දෙන්ඩ‘ පිරිමි ළමයා සිනාසී දෑත පැවේ ය.
දැරිය ඒ කිහිලිකරු දෙක ඔහුට පිරිනැමුවා ය.
‘බොහොම ස්තුතියි. සුබ උපන්දිනයක්!‘
නන්නාඳුනන ඔවුහු ඒ මොහොතේ හඳුනන මිනිස් බැම්මෙන් බැඳී සැනැහී ගියහ.
‘එහෙනං අපි යන්නං පුතේ. ඔයා ඉක්මනට සනිප වෙන්ඩ!‘
පිරිමි ළමයා පහන් හිනාවක් පෑවේ ය. මවත් දියණියන් දෙදෙනාත් එබඳු ම පහන් හැඟුමකින් වාට්ටුවෙන් පිටතට ආහ.
මහවැව, කොස්වාඩියේ, ගාමිණී සේනාධීර මහතා විසින් යොමුකරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
පමාවට හේතුව
මොකද ඔය ළමය ඉස්කෝලෙ එන්ඩ පරක්කු වුණේ?‘
පමාවී පන්තියට පැමිණි සිසුවාගෙන් පන්ති බාර ගුරුවරිය ඇසුවා ය.
‘පරක්කු වුණා මිස්‘ සිසුවා බිම බලා ගත්තේ ය.
‘පරක්කු වුණේ මොකද කියලයි මං ඇහුවෙ. පරක්කු වෙන්ඩ හේතුව මොකක්ද?‘
‘පරක්කු වුණා මිස්‘
‘අල්ලනව අත‘
සිසුවා අත පෑවේ ය. කිස් හඬින් වේවැල් පහරක් අත්ලට වැදිණ. ඒ සමඟ ම සිසුවාගේ මුව ඇද විය. ඔහු අත්ල පොඩිකරමින් ආපසු ගොස් හිඳ ගත්තේ ය.
දඬුවම් විඳීමෙන් පසුවද සිසුවාගේ පමා වී පාසැල් ඒම නතර නොවී ය. එහෙයින් ඔහු එනු දුටු හැටියේ ගුරුවරිය කෝපයට පත්වීම ද, සිසුවා ගේ අත පෑම හා ගුරුවරිය කිස් හඬින් වේවැල් පාර දීම ද නතර වූයේ නැත.
දිනක් හිමිදිරි උදෑසන ගුරුවරිය ව්යායාම ඇඳුමින් සැරසී මහ පාරේ ඉදිරියට දුව එමින් සිටියා ය.
හදිසියේ ම ඇය ළා අඳුරේ සුපුරුදු ළමා මුහුණක් දුටුවා ය. දිවුම මදකට නැවතූ ඇය ඒ කවුරුන් දැයි විමසිලිමත් වූවා ය. ඇයට ඔහු හඳුනා ගත හැකි විය. ඒ ඇගෙන් දිනපතා වේවැල් පහර කෑමට පුරුදු වී සිටින සිසුවා ය.ඔහු පත්තර මිටියක් කර තබාගෙන වේගවත් ව ගමනේ යෙදෙමින් පාර අයිනේ නිවෙස්වල ගේට්ටු උඩින් හෝ යටින් පත්තර විසි කරමින් යන්ත්රයක් සේ ක්රියාත්මක වෙමින් සිටියේ ය.
තමා පමාවට හේතු විමසන හැම දින ම ඔහු ඊට පැහැදිලි හේතුවක් නොදක්වා ‘පරක්කු වුණා මිස්“ යැයි කීමට හේතුව දැන් ඈට වැටහී අවසාන ය. ඔහු මහ මිනිසකු සේ මේ හිමිදිරි පාන්දර වෙහෙසෙන්නේ කීයක් හෝ උපයා ගන්නට නොවේ දැයි සිතූ ඇය කාරණා හරි හැටි නොසොයා තරහක් මවාගෙන දිගින් දිගට ම දඬුවම් කරන්නේ ජීවන ගැටලු හමුවේ දිරියෙන් නැගී සිටීමට වෙර දරන දුප්පත් කොල්ලෙකුට නොවේ ද යන වේදනාවෙන් තැවෙන්නට වූවා ය. ව්යායාමය ද අමතක ව ගිය ඇය ආසු හැරුණා ය.
එදින ද පාසල පටන් ගත් මොහොතේ ගුරුවරිය පන්තියට පාඩමක් කියා දෙමින් සිටිය දී අර සිසුවා සුපුරුදු පරිදි පමා වී ආවේ ය. ඇය ඔහු දෙස නොබලා ම පාඩමට අවධානය යොමුකළා ය.
‘පරක්කු වුණා මිස්‘ සිසුවා එදින ද ගුරුවරිය ඉදිරියට පැමිණ වේවැල් පහර අපේක්ෂාවෙන් අත්ල පෑවේ ය.
ගුරුවරිය ඔහු පෑ අත්ල දෙස නොව ඔහු ගේ මුහුණ දෙස මුදු බැල්මක් හෙළුවා ය.
‘ඔයා පරක්කුවෙන හේතුව මං හොයාගත්ත දරුවො. ඇය ඔහුගේ අත්ල දෑතින් ම අල්ලා ගත්තා ය.
තම ගුරුතුමිය ගේ දෑසින් කඳුළු කඩා වැටෙන හැටි දුටු පන්තියේ ළමයි ගල් වූහ.
ගුරුවරියගේ අමුතු වෙනස් විම තේරුම් නොගත හැකි වූ පමා වී පැමිණෙන සිසුවා ආපසු ගත නොහැකි සේ සිය අත්ල පාගෙන ම සිටියේ ය.
වත්තල, හැඳල අ. ද. සුනිල් මහතා විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
අමුතු දසුන
පන්සල් වත්තේ කොස්ගහක් පාරට බර වී ඇත.
එහි අතු නමා වැටෙන පරිදි ගෙඩි ද හැදී තිබිණ.
ගෙඩි පැසී ඉදිණ. සතුන් කා දැමූ වැළ කුණු පාර පුරා විසිරී තිබිණ.
මේ නිසා වාහනයකින් හැර පාරේ යෑම ද අපහසු විය. ලිස්සා යෑමෙන් වාහන කිහිපයක් ද අනතුරට පත් විය. තුවාල වූවන් රෝහල්ගත කිරීමට ද සිදු විය. දිනක් අලුයම මම මේ පාරේ යමින් සිටියෙමි. හදිසියේ දුටු දසුනින් මඳක් නැවතී බැලුවෙමි.
නායක හාමුදුරුවෝ සිය ඇබිත්තයා ද සමඟ පාර පිරිසුදු කරමින් සිටියහ. ඉදලකින් අතුල්ලා කැත කුණු ඉවත් කරන ලද පාරට වතුර ගැසූ විට බලා සිටිය දී ම පිරිසුදු විය. ‘තවත් මෙහෙම තිබුණොත් මරණයක් දෙකක් වෙලා තමයි නතරවෙන්නෙ මහත්තයො’ හාමුදුරුවෝ කීහ.
නිකැහැටිකන්ද ශ්රී විජයාරාම විහාරාධිපති ධනකිරියේ සුසීම ස්වාමීන් වහන්සේට දීඝායු පතමි.
අධ්යාපන සංවර්ධන නිලධාරී චන්ද්රසිරි හෙට්ටිආරච්චි මහතා විසින් යොමුකරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.