රාත්‍රිය මෝරත්ම පාරේ කලි කලහය අඩු වේ. උමතුවෙන් මෙන් ඒ මේ අත ධාවනය වූ වාහන හදිසියේ ම අතුරුදහන් වූවාක් මෙනි. නුදුරෙහි හෝටලයකින් වෑහෙන ආලෝකය ද ප්‍රණීත සුගන්ධය ද මේ දැන් විවර වූ රිය කවුළුවෙන් රිංගා එයි. බ්‍රයන් වීදුරුව පහත් කළේ නිකමට මෙනි. මඟ දෙපස වඩා හොඳින් නැරඹීමේ වුවමනාවට වඩා ඔහු පෙළන ලද්දේ යෙහෙළියගේ පියාගේ මනස්තාපයයි. පිය හදවතක ශෝකය දකින්නට ඔහු ප්‍රිය නොකළේය. ඒ ගරා වැටෙන ගෘහය තුළ අමාලි දකින්නට ඔහු මෙන් ම සිරිමාන්නද දැඩිව බලාපොරොත්තු විය. එහෙත් ඒ බලාපොරොත්තුව සුනු විසුනු කර දමමින් ඔවුන් වෙත සුහද සිනාවක් පෑවේ ඒ කාලවර්ණ කඩවසම් තරුණයාය.
නලින් ඔහු දෙස රවා බැලුවේය.
“ඔයා ටිකක් කට වහගෙන ඉන්නවද අෂේන්..?”
පියාගේ ආදරය විනා අනාදරය නුහුරු අෂේන් දෙතොල හකුළා ගත්තේය.
“දැං මට දැනගන්න පුළුවන්ද මොකක්ද මේ හැංගි මුත්තං සෙල්ලම කියලා...”
ඔහුගේ නිර්දය විලාසයෙන් පෑරුණු සිත ශෝකයට නොව කෝපයට ඉඩකඩ පාදයි.
“මං ලොකු වරදක් තමා කළේ. මට සමාවෙන්න.” යි එක එල්ලේ ඔහු දෙස බලමින් කී ඇය කාමරයෙන් පිට වූවා. අකාරුණික ආයම්මාට හොරෙන් ආහාර පාන ලබා දුන් කුඩා මිතුරා වෙත කෘතවේදී බැල්මක් හෝ නොහෙළුවාය.
“එපා එපා... යන්න එපා” යී කෑ ගෑ අෂේන් හඬා වැටුණේය. පුත්‍රයා සනසන්නේ ද නැතහොත් වේගයෙන් ඇවිද යන යුවතිය වළක්වාලන්නේ ද නිශ්චය කොට ගත නුහුණු තරුණයා විපිළිසර විය.
“අනේ ඉන්නකෝ... යන්න එපා...” යි අයදිමින් කොලුවා අමාලි පසුපස දිව ගියේය. සිත්පිත් නැත්තියක මෙන් තවත් පියවරක් හෝ පෙරට යා ගත නුහුණු ඇය ආපසු හැරුණාය. හඬා වැටෙන දරුවා වෙත නැඹුරු වූවාය.
“මම යන්න ඕනනෙ අෂේන්. මට හැමදාම මෙහෙ ඉන්න බෑනේ..”
“ඇයි බැරි..? ඔයා ඉන්නකෝ.. ඔයා ගියොත් මට පාළුයි. එතල් ආන්ටි එක්ක මට ඉන්න බෑ...”
අෂේන් වැලඳගත් අමාලි “ඉතිං අඬන්න එපා” යි ඉල්ලා සිටියාය. ඇගේ දෙනෙත පිරි කඳුළු දෙකොපුල් ඔස්සේ රූරා හැලිණ. ඔවුන් දෙස බලා හිඳින නලින්ගේ කෝපය මඳින් මඳ වියැකෙයි.
“දෙයක් කරන්න කලින් ඒකෙන් තමන් වටේ ඉන්න අයට සිද්ධ වෙන්න පුළුවන් මොනාද කියන එක ගැන හිතන්න ඕන උගත් ගෑනු දරුවෙක් වුණාම..” යි ඔහු තවදුරටත් සිය කෝපය හා අප්‍රසාදය පළ කළේය.
“මම උගත් නෑ. මම නූගත්.. මාව ගෙදරින් එළෙව්වම මම කොහෙ යන්නද.. ඔය මහත්තයගෙන් මම දැං සමාව ඉල්ලුවනේ.. මං දැන් ගියාම සේරම හරිනෙ.. ඔයා ඔයාගෙ ළමයව ගන්න.. එතකොට මං යන්නං” යි ඇය කෝපයෙන් ද ශෝකයෙන් ද සැලෙන හඬින් කෑගෑවාය.
ඒ මනහර උද්‍යානයේ කෙළිලොල් තරුණයෙකු සමඟ සිටි දඟකාර යුවතිය මේ අයුරින් කෑ ගෑම පිළිබඳව ඔහු විමතියට පත් විය.
“මේ පොඩි දරුවටත් ඔයා අනුබල දුන්නා අපිව රවට්ටන්න...” යි ඔහු චෝදනා කළේය.
ඇය අෂේන් පසෙකට තල්ලු කොට දමා නැඟී සිටියාය.
“එපා යන්න එපා” යි ඔහු ඕනෑම කෙනෙකුගේ ළය රිදවන හඬින් ඉල්ලා සිටියේය. එහෙත් ඇය නිවෙසින් පිටතට දිව ගියේ සොවින් ඉකිගසන කොලුවා නොතකමිනි.
“එපා යන්න එපා.. ඔහොම ඉන්න..” යි හඬ ගාමින් නලින් ඇය හඹා ගියේය. තමා කුමක් කීවද ඇය මේ රාත්‍රියෙහි නිවෙසින් පිටතට දිව යනු ඇතැයි ඔහු කිසිසේත් නොසිතුවේය. ගේට්ටුව වසා තිබූ බැවින් නවතින්නට සිදුවූ යුවතිය අල්ලා ගන්නට ඔහු සමත් විය.
* * * * *
“මාව අතාරින්න... අතාරින්න” යි ඇය බෙරිහන් දුන්නාය.
දීර්ඝ ගමනක වෙහෙසට වඩා ඔහුට ඉවසිය නොහැක්කේ අපේක්ෂා භංගත්වයයි. නිශ්ශබ්දතාව විඳ දරා ගැනීම කොතෙක් දුෂ්කර වුවද බ්‍රයන් කිසිවක් පවසන්නට මැළි විය. කිව යුතු යමක්ද මුව’ග නොහැගුණෙන් නිශ්ශබ්දතාව සුරැකිණ.
පාරේ පසෙකට කොට මෝටර් රිය නැවැත්වූ සිරිමාන්න සුදුසු වචනයක් සොයන්නාක් මෙන් තවදුරටත් නිහඬව පසු විය.
“ඇ.. ඇයි අංකල්?” යි තරුණයා තතනමින් වුව ඇසුවේ නිහඬව පසුවීම නොමැනවැයි සිතමිනි.
“ඇයි කියල නේන්නං මාත් මගෙං දහස් වතාවක් අහන්නෙ. මට හිතාගන්න බෑ ඉලන්දාරියා මට කොතනද වැරදුණේ කියලා. ඒත් කොතනක හරි වැරදුණා...” යි කී සිරිමාන්න සුසුමක් හෙළුවේය.
ඒ සුසුමට හවුල් වන්නට වුවමනා වුවද බ්‍රයන් සෙල්රුවක් සේ නිහඬව හා නිසලව පසු විය.
“චම්පට මොකක්ද වුණේ කියලා නොදැන මැරි මැරී හිටපු මට මේ ළමය මේ දුන්නෙ මහ දරුණු දඬුවමක්.”
රාත්‍රිය මෝරත්ම පාරේ කලි කලහය අඩු වේ. උමතුවෙන් මෙන් ඒ මේ අත ධාවනය වූ වාහන හදිසියේ ම අතුරුදහන් වූවාක් මෙනි. නුදුරෙහි හෝටලයකින් වෑහෙන ආලෝකය ද ප්‍රණීත සුගන්ධය ද මේ දැන් විවර වූ රිය කවුළුවෙන් රිංගා එයි. බ්‍රයන් වීදුරුව පහත් කළේ නිකමට මෙනි. මඟ දෙපස වඩා හොඳින් නැරඹීමේ වුවමනාවට වඩා ඔහු පෙළන ලද්දේ යෙහෙළියගේ පියාගේ මනස්තාපයයි. පිය හදවතක ශෝකය දකින්නට ඔහු ප්‍රිය නොකළේය. ඒ ගරා වැටෙන ගෘහය තුළ අමාලි දකින්නට ඔහු මෙන් ම සිරිමාන්නද දැඩිව බලාපොරොත්තු විය. එහෙත් ඒ බලාපොරොත්තුව සුනු විසුනු කර දමමින් ඔවුන් වෙත සුහද සිනාවක් පෑවේ ඒ කාලවර්ණ කඩවසම් තරුණයාය.
“අර එදා මාත් එක්ක ආව ගෑනු ළමයව මතකයි නේද?” බ්‍රයන් මහත් වුවමනාවෙන් ඇසූ කල ඒ තියුණු දෙනෙත දිලිසිණ. ඒ ගෑනු ළමයා කිසි කලෙකත් අමතක නොවන බව කියා ගත නුහුණුව රාජු ගොළුව ගියේය.
“එයා ආවද..? හොඳට මතක් කරන්න...”
සිරිමාන්නද අහිගුණ්ඨික තරුණයාගේ පිළිතුර වඩා හොඳින් ශ්‍රවණය කරගැන්ම පිණිස මඳක් ඉදිරියට නැවුණේය.
“නෑ... ආවෙ නෑ...”
බිඳ වැටෙන බලාපොරොත්තු ජනිත කළ කම්පනයෙන් මිදෙන්නට තරුණයාට හා මිනිසාට තරමක වේලාවක් ගත විය.
“සොරි අංකල්.. අපරාදෙ මෙච්චර දුරක් ආවෙ. මං හිතුවා අමාලි මෙහෙ එන්න ඇති කියලා..”
බ්‍රයන් පශ්චත්තාපයෙන් දුබලව ගිය හඬින් සමාව අයැද්දේය.
“ඒකට කමක් නෑ බ්‍රයන්. මෙහෙ ආවෙත් නැත්තං මේ ළමයා කොහෙද ගියේ..”
සිරිමාන්න උදෑසන නිවෙසින් පිට ව‍ූයේ බ්‍රයන් හමුවීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්මය. ඔහු කොතනක ගියේදැයි නොදන්නා බව කියන්නට ශ්‍යාමලී පළමුව තීරණය කළාය. එහෙත් වෙහෙසින් හා ශෝකයෙන් අඳුරුව හුන් මිනිසා දකිත්ම ඇගේ ළය දැවී ගියේය.
එකම දරුවා කොහේ ගියාද කියලා නොදැන දුක් විඳින තාත්තෙක් යි ඇය ශෝකයෙන් සිතුවාය.
“පුතා ගියේ සුනන්දාව මීට් වෙලා එන්නම් කියලා..” යි ඇය ඇත්තම කීවාය.
“නංගිව? ඒ මොකටද?” යි නොඇසූ සිරිමාන්න වහා සිය රියට නැංගේය. ඇය ඔහු පසුපස ආවාය.
“අනේ අපටත් හරිම කනගාටුයි මේ සිද්ධ වුණු දේට. අපෙ පුතා දන්නෙ නෑ මිස්ට සිරිමාන්න අමාලි කොහෙද ඉන්නෙ කියලා. එයා හරියට දුක් වෙනවා.. යාළුවන්ගෙ ගෙවල්වල ඉන්නවද කියලා හොයනවා.. මම හොඳටම දන්නවා පුතා මුකුත්ම නොදන්න බව...” යි ඇය රිය කවුළුවෙන් එබෙමින් කියාගෙන ගියාය.
“මම බ්‍රයන්ව හොයන්නෙ ගහන්න බනින්න නෙමෙයි. එයා තනියම හොයනවට වඩා අපි දෙන්නම එකතු වෙලා හෙව්වොත් වැඩක් වෙයි කියලා හිතලා..”
ඇයට මහත් අස්වැසිල්ලක් දැනිණ. ඇය මෝටර් රිය වෙතින් ඉවතට ගියේ සැනසුම් සුසුමක් හෙළමිනි. එහෙත් සුනන්දා දිගු කළ මුදල් නෝට්ටුව අතින් ගනිත්ම දුටු මෝටර් රිය බ්‍රයන් කොතෙක් කලඹාලූයේ ද කිවහොත් “අයියෝ ආන්ටි.. අමාගෙ තාත්තා” යි කෙඳිරි ගෑවේය.
“පුතා බය නැතුව ඉන්නකෝ. මොනා හරි කිව්වොත් මම බලාගන්නං.” සුනන්දා කිසි කලෙකත් නොවූ විරූ එඩිතරකමකින් පොරොන්දු වූවාය.
“නඟින්න”
සිරිමාන්න අණ කළ ද බ්‍රයන් බිහිරෙකු මෙන් බලා සිටියා පමණි.
“අයියෙ මේ ළමයා මුකුත්ම දන්නෙ නෑ,. නිකං අපරාදෙ මේ ළමයට දොස් කියන්න එපා..”
සුනන්දා හැකිළෙන පැකිළෙන තරුණයා රැක ගන්නට වෙහෙසුණාය.
“මං බ්‍රයන් හොයන්න ගෙදරත් ගියා. ඔයාගෙ අම්මා තමා කීවෙ ඔයා මෙහෙ ආවා කියලා...”
නැගණියගේ කියුම නොතැකූ සිරිමාන්න සුහදශීලී ලෙස කතා කළේය.
සිය මව තමා පාවා දුන්නේ යැයි චෝදනා කරමින් බ්‍රයන් මෝටර් රියට නැංගේය.
“දරුවෙක් ඉන්න කෙනෙකුට තමා දරු දුක හොඳට ම තේරෙන්නෙ..”
මේ තරුණ පුත්‍රයා එල්ල කළ චෝදනාව දිවැසින් දුටුවාක් මෙන් සිරිමාන්න ශෝකී හඬින් තොල් මතු‍ළේය.
“දරුවෙක් නැති මට දරු දුක නෑ කියලනෙ අයියා ඔය නොකියා ඉන්නෙ.. මාත් කසාදයක් බැන්දා නම් මටත් දරුවො ඉඳී... ඔහොම කතා කරන්න එපා අයියේ..” යි කියා ගත නුහුණු සුනන්දා දෑසට එක්රොක්වන කඳුළු අතරින් ඈතට ඇදී යන මෝටර් රිය දෙස බලාගත්වනම සිටියාය.
“කෝ කට්ටිය?” යි බ්‍රයන් ඇසුවේ කිසිවක් කතා කළ යුතු නිසා මිස පිරියකින් නොවේ. සිරිමාන්න වල් බිහිව ගිය මිදුලේ සක්මන් කළේය. අතීතයෙන් ඇසෙන සිනා කතා හඬින් ඔහුගේ දෙසවන පිරී ගියේය.
ලබන සතියට...
