මිත්‍රත්වය යට කොට ඉස්මතු වන කෝපයෙන් යුතුව ඔහු නැඟී සිටියේය. අමාලි දෙස නොබලා පිටව යාමට දරන ලද ප්‍රයත්නය ව්‍යර්ථ විය. ඇය වෙතින් හඬක් නොනැඟුණද පය ඉක්මන් කරන අතරේම ඔහු හැරී බැලුවේය. ඒ කලහකාරී හිතුවක්කාරිය හඬා වැටෙන බව අනුමාන කළ හෙතෙම “අමා” යි හඬ ගෑවේය. මෙතෙක් වේලා පැසවන ලද කෝපයද ද්වේෂයද අතුරුදහන්ව දයානුකම්පාවෙන් මඬනා ලද තරුණයා ඇය වෙත දිව්වේය.
මගෙ තාත්තා වුණත්
මට ගහන්න අයිතියක් නෑ
“ගහල මදි... මරන්ඩයි තියෙන්නෙ.. මෙච්චර කල් බොරු කර කර ඉඳලා දැං පිළිගත්තනේ සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියලා... ඉතිං මේකි මරලත් මදි... අර වගේ පිස්සෙක් එක්ක යනවට වඩා හොඳයි මං මේකි මරලා හිරේ යනවා...”
සිරිමාන්න හතිලෑවේය. සුනන්දා වත්තන් කරගත්තේ ඔහුගේ පහර දීමෙන් බෙලහීන වූ යුවතියකි.
“සම්බන්ධකමක් කියන වචනෙට කොච්චර තේරුම් තියෙනවද... ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක් වෙලත් ඒක දන්නෙ නෑනේ...
කඳුළු කඩා හැළෙන දෑසින් වුවද ඇය මහ හඬින් කෑගෑවාය.
“යං යං... අපි යං කාමරේට... ආයෙත් ගුටි කන්ඩද ඔය හදන්නෙ...?”
සුනන්දාට උවමනා වූයේ යුවතිය කාමරය තුළට කැටිව යෑමටය. ඇගේ දෑත ගසා දැමූ අමාලි සියපියා දෙස එක එල්ලේ බැලුවාය.
“බ්‍රයන් මගෙ යාළුවෙක් විතරයි. ඒ මෝඩයා මා එක්ක යන්නෙ මගෙ අම්මව හොයන්න. අවුරුදු දෙකක් තිස්සෙ අපි අම්මව හොයනවා... එහෙම නැතුව ඔය ප්‍රින්සිපල් තාත්තා හිතනවා වගේ මඟුලෙ යන්නෙ නෑ අපි...”
එක්වරම උද්ගත වූ නිශ්චලතාවය අතිශයින් බර හා ගැඹුරු විය. ඔවුන් හුස්ම ඉහළ පහළ හෙළන හඬ පවා ඒ නිශ්ශබ්දතාවයේ ගිලී ගියේය. කවර හෝ හඬක් කොයි කොතනකින් හෝ නැඟී ඒ දැයි විදුලි පහනද විමසිලිමත් වූ සෙයකි.
අමාලි කාමරයට වැදුණේ අසීරු රංගනයක් හමාර කොට වේදිකාවෙන් පිටව නේවාසිකාගාරයට යන නිළියක පරිද්දෙනි.
“තාමත්... තාමත් චම්පව හොයනවද මේ මෝඩි?”
සිරිමාන්න ඇසුවේ හැඬුම්බර හඬිනි.
සුනන්දා කඳුළු සැලුවා විනා කිසිවක් නොපැවසුවාය.
“ඇයි නංගියේ තේරුම් කරලා නොදුන්නේ ඔය හෙවිල්ලෙන් වැඩක් නෑ කියලා.. චම්පා පොඩි ළමයෙක් නෙමෙයින.. එයාගෙ සිහිය විකල් වෙලා නැත්තං එයා කොහේ හිටියත් ගෙදර එන්නෙ නැද්ද? අඩු ගානෙ කෝල් එකක් හරි දෙන්නෙ නැද්ද...? එයාට එයාගෙ ඇස් දෙක වගේ මායි ඔය කෙල්ලයි..”
දෙපය අප්‍රාණිකව ගිය බැවින් ඔහු පුටුවක් මත හිඳ ගත්තේය.
සුනන්දා සිය සොහොයුරා දෙස බලා සිටියේ කම්පිත හදිනි.
“මාත් හැමදාම කිව්වෙ ඔය බණේ තමා” යි නොකියා සිටීම පහසු නොවීය.
දවසේ නිමාව සනිටුහන් කරන සලකුණු එමට ඇතත් ඇයට ළං වන්නට ඔහු පැකිළුණේය. මොහොතකට පෙර ගෙනා අයිස්ක්‍රීමය පවා ඇය ප්‍රතික්ෂේප කළාය.
“මේක කනවා අයිසේ... දන්නවද සල්ලි තිබිලා ගත්තා නෙමේ. මෙතන උඩ බලාගෙන ඉන්න බැරිකමට ගත්තෙ.” යි ඔහු නොමනාපය පළකළද ඇය බිහිරි වූවක මෙන් නිහඬවම පසු වූවාය.
“අමා... මොකද වෙලා තියෙන්නෙ...?”
කුඩා උද්‍යානයේ තැන තැන සැරිසරන හා බංකු මත හිඳගෙන පිළිසඳරෙහි යෙදෙන පිරිස අතරේ ඇගේ මුහුණේ අඳුර වඩ වඩාත් ඉස්මතු විය.
“ටක් ගාලා එන්න කීවේ මොකක් හරි දැනගෙනම තමා කියලා මම හිතුවෙ.. මාත් ඉතිං පණ කඩාගෙන ආවා. මෙන්න මෙයා මෙතෙන්ට ඇවිත් ගස්වල කොළ ගණන් කරනවා...”
මිතුරාගේ අවලාද නොඇසෙන පරිද්දෙන් ඇය මනාව කප්පාදු කළ මල් පඳුරක් මත රැඳුණු දෙනෙතින් පසු වූවාය.
“මේක දියවෙනවා හලෝ.”
ඔහු නැවතත් අයිස්ක්‍රීමය දිගු කළ විට ඇය කිපුණාය. එය ඩැහැගත් ඇය
“මට කරදර කරන්න එපා බ්‍රයන්... ඉන්න බැරි නම් යන එකයි ඇත්තෙ. මට ගෙදර යන්න ඔයා ඕන නෑ...” යි පවසා සිටියේ අතිශය රළු පරළු විලාසයෙනි.
“අයිස්ක්‍රීම් එකක් ගෙනැල්ලා දෙන එක කරදයක්ද? මම ඔය ඔහොම කතාවක් ඇහුවමයි...”
ඔහුගේ මුව’ඟ නැඟි සිනාව වහා වියැකිණ. ඇය අයිස්ක්‍රීමය විසි කර දමනු ඇතැයි ඔහු කිසිසේත් නොසිතුවේය.
“මොකක්ද ඒ කළේ?”
“ඇයි? දැක්කෙ නැද්ද කරපු දේ...?”
ඔහු ආපසු හැරුණේ මහත් කෝපයෙනි.
“ඊට වඩා හොඳයි මගෙ මූණට දමල ඇන්න නම්...” යි කොඳුරමින් ඔහු නුදුරෙහි වෙනත් බංකුවක් මත හිඳ ගත්තේය. ඇයට ළං වීමට මෙන් ම ඇගෙන් ඈත් වීමට ද ඔහු පැකිළුණේය. හිටි හැටියේ මව අහිමි වූ දියණියක ගේ ඕනෑම වරදක් නොතකා හරින්නට ඔහු සූදානම්ය. එහෙත් මේ නිර්දය හැසිරීම ඔහු තුළ වන මිත්‍රත්වය ද යම්තාක් දුරට පළුදු කරයි.
“දමල ගහල යන්නයි තියෙන්නෙ. ඕන මඟුලක් කරගන්න කියලා..”
මිත්‍රත්වය යට කොට ඉස්මතු වන කෝපයෙන් යුතුව ඔහු නැඟී සිටියේය. අමාලි දෙස නොබලා පිටව යාමට දරන ලද ප්‍රයත්නය ව්‍යර්ථ විය. ඇය වෙතින් හඬක් නොනැඟුණද පය ඉක්මන් කරන අතරේම ඔහු හැරී බැලුවේය. ඒ කලහකාරී හිතුවක්කාරිය හඬා වැටෙන බව අනුමාන කළ හෙතෙම “අමා” යි හඬ ගෑවේය. මෙතෙක් වේලා පැසවන ලද කෝපයද ද්වේෂයද අතුරුදහන්ව දයානුකම්පාවෙන් මඬනා ලද තරුණයා ඇය වෙත දිව්වේය.
“ඒයි... මොකද මේ...?”
ඔහු කොතෙක් සන්සුන් වීද කිවහොත් ප්‍රශ්න කළේ ඉංග්‍රීසියෙනි. ඔහුගේ පියා කිසිවිටෙකත් ඔහු සමඟ සිංහලෙන් කතා නොකරයි. ගෙදරදී ඔහු සිංහලෙන් කතා කරන්නේ මව සමඟ පමණි.
“ඇයි මේ අඬන්නේ?”
කිසි විටෙකත් ලේන්සුවක් පාවිච්චි නොකරන යුවතිය කඳුළු පිසදා ගත්තේ ඔහුගේ කමිසයෙන්මය.
“ෂිකේ... මගේ අලුත් ම ෂර්ට් එක...” යි තරුණයා මහත් වික්සෝපයෙන් කෑගෑවේය.
‘අලුත්ම ෂර්ට් එක හින්දා තමා පිහදා ගත්තේ. අර පරණ හම්පඩ ටී ෂර්ට් කබල ඇඳගෙන හිටියා නම් මං කඳුළු තියා හොටුවත් පිහින්නෙ නෑ...”
ඇය මඳක් බැරෑඬිව ගිය හඬින් කියා සිටියාය.
“වට් නොන්සන්ස්” යි ඔහු අපමණ අසන්තෝෂයෙන් හඬ ගෑවේය.
“කෙනෙක් අඬද්දි කවදාවත් අහන්න එපා බ්‍රයන් ඇයි අඬන්නෙ කියලා...”
ඇය කවදාවත් නොවූ විරු ශාන්ත දාන්ත විලාසයෙන් පැවසුවාය.
“දැං අඬල ඉවරයිනෙ.. දැංවත් කියනවද ඇයි ඇඬුවෙ කියලා..”
ඇගේ නෙත කඳුළක තෙත උරා ගත් කමිසයේ කොන මත රැඳුණු සෝබර දෙනෙතින් යුතුව ඔහු ප්‍රශ්න කළේය.
“තාත්තා ඊයෙ මට ගැහුවා.”
කුඩා දැරියක මෙන් ඇය සත්‍යය හෙළිදරව් කරන කළ ඔහු මුව’ඟ දයාන්විත සිනාවක් නැගිණ.
“ගැහුවෙ නැත්තං තමා පුදුම.”
“මොකක්ද කිව්වෙ?”
ඔහු හෙළු දඟකාර බැල්ම පවා ඇගේ කෝපය තුනී කර දමන්නට සමත් නොවීය.
“මම කීවෙ ඔයා ඉතිං ගුටි කන වැඩමනෙ කරන්නෙ... ඒකයි...”
“මම මොන වැඩේ කළත් තාත්තට අයිතියක් නෑ මට ගහන්න. මම එයාගෙ දරුවා කියලා මට තලන්න බෑ එයාට.”
ඇය නිහඬව සිතිවිල්ලෙන් බරව සිටිනවා වෙනුවට මේ අන්දමින් වාදයට එළැඹීම ඔහුට සතුටට කරුණකි.
“මගෙ ඩැඩාත් මට ගහනවා අමා. ඒක එච්චර ගණන් ගන්න එපා..”
“ඇයි එහෙම කියන්නෙ..? ඇයි අපි ගුටිකන්නෙ? ගහන කෙනා අම්මා තාත්තා වුණත් ගුරුවරයෙක් වුණත් ඒක වැරදියි බ්‍රයන්.. ඒක ඇත්තටම හුඟක් වැරදියි..”
වාද කරනවා වෙනුවට ඔහු මඳ සිනාවක් පෑවේය.
“මේක ලංකාව හලෝ..”
ඇය ඔහු දෙස එක එල්ලේ බැලුවාය.
“මොකක් වුණත් බ්‍රයන් තමුන්ට වඩා දුර්වල කෙනෙකුට ගහන එක වැරදියි.. ආපහු හැරිලා ගහන්න බැරි කෙනෙකුට ගහන එක මනුස්සකමට නින්දාවක්.. මම නම් තාත්තට කවදාවත් සමාව දෙන්නෙ නෑ මට ගැහුවට..”
“අයියෝ ගුටියක් කාලද ඔය මෙච්චර වෙලා සෑඩ් මූඩ් එකේ හිටියේ?”
ඇය වහා නැඟී සිටියා ය.
“අපි යං..”
“කොහෙද?”
ඇය උද්‍යානයෙන් පිටව යාමට නොඉවසිලිමත් වූවා මිස ඔහුට උත්තර නොදුන්නාය.
නැවතත් ප්‍රශ්න කිරීමෙන් පලක් නොවන බව දත් තරුණයා තමාගේ පයේ හැපුණු බෝලය දෙස බැලුවේය. එය ලුහු බැඳ එන ෙකාලු පැටවාගේ හුරුබුහුටි බවින් තුටුපහටු වෙනවා වෙනුවට පා පහරක් එල්ල කළේය. බෝලයට නොව තමාට පහරක් එල්ල වූ කලෙක මෙන් කොලුවා තිගැස්සුණේය.
“මගෙ බෝලේ... අනේ මගේ බෝලේ...” යි ඔහු හඬන්නට පටන් ගත්තේය. ඒ හඬ අමාලිගේ අවධානයද ලබාගන්නට තරම් උස් විය.
“යං යං...” යි බ්‍රයන් නුවුමනා හදිසියක් මවා පෑවේය.
“අර බබා අඬනවනේ.” යි අමාලි සන්තාපයෙන් පැවසුවාය. කුඩාවුන් හඬන කළ ඇයට ඉවසිය නොහැක.
“මේ පරණ ලෝකෙට ආපු අලුත් අමුත්තෝ... අපි ඒගොල්ලන්ට ආදරෙන් කරුණාවෙන් සලකන්න ඕනි” යි කියන්නට ඇය පුරුදුව සිටියාය.
“බෝලේ.. බෝලේ.” යි කොලුවා අත්තක රැඳුණු බෝලය දෙස අතක් දිගු කරමින් කඳුළු සැලුවේය.
“මට නං කියන්නෙපා අමා ගස් නඟින්න කියලා.. වෙන ඕන ම දෙයක් කරන්නම්. ඒ වැඩේ නම් මට බෑ..”
යෙහෙළියගේ ඍජු බැල්මෙන් නොසන්සුන්වූ බ්‍රයන් වහා සිය නොහැකියාව පළ කළේය. අත් බෑගය ඔහු වෙත විසි කළ ඇය වේගයෙන් ගස කරා ඇවිද ගියාය.
බිම පතිත වන්නට ඉඩ නොහැර අත්බෑගය දෑතින්ම අල්ලා ගත් තරුණයා
“ඒයි... ඒයි” යි හඬ ගෑවේය. එහෙත් ඔහු විරුද්ධත්වය පාන්නට ද පෙර ඇය ගසට නැඟ හමාරය.
“මයි ගෝඩ්...”
බැතියෙන් නොව විමතියෙන් දෙවියන් සිහි කළ බ්‍රයන් අයා ගත් නෙතින් බලා සිටියේය. හැඬීම නැවැත්වූ කොලු පැටවාද බෝලය රැඳි අත්ත වෙත සීරුවෙන් ළං වන යුවතිය මත රැඳණු දෙනෙතින් “මගේ බෝලේ.. මගේ බෝලේ” යි කෑගෑවේය.
“අෂේන්...”
යෙහෙළිය පය ලිස්සා බිම ඇද වැටෙන්නට බැරි නැතැයි සැකයෙන් හැකිළී ගිය දෙඇස සැණෙකින් ආගන්තුකයා දෙස යොමු විය.
ලබන සතියට...
