මවු හිනාව
අප මව යළි අපට නිරෝගී ව ආපසු ලබා දුන් රජයේ වෛද්‍ය සේවාවට පින් දෙමු. කොළඹ ජාතික රෝහලේ හෘද රෝග අංශයේ සහ විශේෂයෙන්ම කළුබෝවිල රෝහලේ හෘද රෝග අංශයේ වෛද්‍යවරුන් ඇතුළු කාර්ය මණ්ඩලයටත් සුවසැරිය ගිලන් රථ සේවාවේ කටයුතු කරන අයටත් යහපත පතමු.
අප ගේ වියපත් මව හිටිහැටියේ සිහි සුන් වූවා ය.
ඇය වහා රෝහල් ගත කළ යුතු විය.
අපි වහා ම සුවසැරිය ගිලන් රථ සේවාව අමතා පිහිට පැතුවෙමු.
ගිලන් රථයක් හැකි ඉක්මනින් අප නිවෙස ඉදිරියට පැමිණියේ ය. ආ හැටියේ ම එහි කාර්ය මණ්ඩලය මවට ප්‍රථමාධාර දෙමින් ම ඇය ගිලන් රියට ගත්හ. අපිදු එහි නැඟ ගතිමු. කාර්ය මණ්ඩලය ඇයට ඔක්සිජන් දෙන අතරේ අප ද සනහාලූහ. ගිලන් රිය හැකි උපරි ම වේගයෙන් කළුබෝවිල රෝහල කරා ගියේ ය.
අප මව වහ වහා හදිසි ප්‍රතිකාර අංශයට ගැනිණ. වෛද්‍යවරුන් සහ කාර්ය මණ්ඩලය එහි රෝගීනට යුහුසුලු ව ප්‍රතිකාර කරන හැටි අපි දුටුවෙමු.
අප මව ද කිසියම් කඩිනම් පිරික්සුම් කිහිපයකට බ‍ඳුන් විය. අනතුරු ව ඇය වාට්ටුවකට ඇතුළු කැරිණ. ඒ සමඟ ම අප මව වටකර ගත් එහි වෛද්‍යවරු සහ කාර්ය මණ්ඩලය හදිසි ප්‍රතිකාර අංශයට නොදෙවැනි කඩිනමකින් ප්‍රතිකාර පටන් ගත්හ.
පැය විසි හතරකට පසු වෛද්‍යවරුන් තීරණය කළේ මව ගේ හද ගැස්ම දුබල හෙයින් ඊට අදාළ යන්ත්‍රයක් සවි කළ යුතු බව ය.
වාට්ටුව බාර වෛද්‍යවරයා කොළඹ ජාතික රෝහලේ හෘදරෝග ප්‍රථිකාර ඒකකයට දුරකථනයෙන් ඇමතූ පසු අම්මා හෙදියක ද සමඟ රෝහලේ ගිලන් රියකින් කොළඹ යැවිණ.
ඉන් පැය කිහිපයකට පසු තාවකාලික යන්ත්‍රයක් සවිකරන ලද අම්මා නැවත ඇය සිටි වාට්ටුවට ඇතුළු කරණ ලදී.
වෑයම සාර්ථක විය. මවගේ හද ගැස්ම යථා තත්වයට පත් විය. ඒ අනුව අම්මාට ස්ථිර යන්ත්‍රයක් සවි කළ යුතු යැයි වෛද්‍යවරු තීරණය කළහ. ඇය වෙනුවෙන් අදාළ ස්ථිර යන්ත්‍රයක් වෙන් කර ඇති බවත්, එය සවිකිරීම සඳහා මුදල් ගෙවීමක් අවශ්‍ය නොවන බවත් වෛද්‍යවරු කීහ.
ස්ථිර යන්ත්‍රය සවිකර දින දෙකකට පසු අප මව දෙපයින් ගෙදර ආවා ය.
ඇය සිහි සුන් වූ මොහොතේ සිට ඇය ආපසු ගෙදර ආ මොහොත දක්වා සියලු ප්‍රථිකාර කැරුණේ කිසිදු දැනඇදුනුම්කමකට හෝ මුදලක් ගෙවා හෝ නොවන බව අවධාරණය කළ යුතු ය.
දැන් අපේ රටේ වෛද්‍ය සේවාව කෙතරම් ජනතා හිතවාදී ද කාර්යක්ෂ ම ද යන්න අපි ඇස්පනාපිට ම දුටුවෙමු.
අප මව යළි අපට නිරෝගී ව ආපසු ලබා දුන් රජයේ වෛද්‍ය සේවාවට පින් දෙමු. කොළඹ ජාතික රෝහලේ හෘද රෝග අංශයේ සහ විශේෂයෙන්ම කළුබෝවිල රෝහලේ හෘද රෝග අංශයේ වෛද්‍යවරුන් ඇතුළු කාර්ය මණ්ඩලයටත් සුවසැරිය ගිලන් රථ සේවාවේ කටයුතු කරන අයටත් යහපත පතමු.
මොරටුව කටුබැද්දේ වසන්ත කුමාර ගුණතිලක මහතා ඇතුළු පිරිස විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි
ගව දුක
වසුපැටවාත් එළදෙනත් සමඟ මිතුරු ව සිටි තවත් වසුපැටවෙක් පාරෙන් එහා ගෙවත්තේ සිටියේ ය. තම මිතුරු පැටවා ලොරියට පටවනු දුටු ඒ වසු පැටවා කලබල වී වැටෙන් එහා පැත්තේ සිට තප්පුලෑමටත් දඟලන්නටත් වූයේ ය.
පෑවිල්ල දරුණු වෙමින් තිබිණ.
තණපත් දැවිණ. හරකුන්ට උලා කන්නට දෙයක් නැති විය. අපේ ගේ අසල ගෙදර ගව ගාලේ විසූ වැස්සියටද, කුඩා පැටවාටද කෑම හිඟ විය.
උන් අහර ඇති පෙදෙසකට තාවකාලිකව රැගෙන යා යුතු යැයි සිතූ ගෙහිමියෝ දිනක් ලොරියක් රැගෙන ආහ.
වසුපැටවා පහසුවෙන් ම රියට පටවා ගත හැකි විය. එහෙත් ඊට විරෝධය පා එළදෙන ලොරිය ළඟ වැතිරුණා ය. ඇය කෙසේවත් සෙලවිය නොහැකි විය.
වසුපැටවාත් එළදෙනත් සමඟ මිතුරු ව සිටි තවත් වසුපැටවෙක් පාරෙන් එහා ගෙවත්තේ සිටියේ ය. තම මිතුරු පැටවා ලොරියට පටවනු දුටු ඒ වසු පැටවා කලබල වී වැටෙන් එහා පැත්තේ සිට තප්පුලෑමටත් දඟලන්නටත් වූයේ ය. උගේ හඬ ඇසී ලොරියේ සිටි පැටවා ද දඟලන්නට පටන් ගත්තේ ය.
ගව හිමිකරුවන් කොපමණ උත්සාහ කළ ද එළදෙන හුන් තැනින් සොලවා ගැනීමටවත් බැරි විය. බොහෝ වේලාවක් ගත විය. අවසානයේ හිමිකරුවෝ ගම්මුන්ගෙන් උදව් රැගෙන මහත් වෙහෙස දරා ඇය ලොරියට පැටවූහ.
ඉන් පසු ලොරිය ඉදිරියට ඇදුණේ ය. ඒ සමඟ ම වඩාත් කලබල වූ වැටෙන් එහා පැත්තේ සිටි වසුපැටවා ලොරියේ ගමනට සාපේක්ෂ ව ලොරිය පසුපස දුවන්නට වූයේ ‘ එපා එපා‘ කියන්නාක් මෙනි.
ඒත් ලොරිය නොනවත්වා ම ඉදිරියට ගියේ ය. අන්තිමේ දී ඌ වැට අයිනේ හිරවී පාරට හොම්බ දමාගෙන ලොරිය නොපෙනී යනතුරු බලා සිටියේ ය.
ඉන් මොහොතකට පසු මා සැමියා යතුරු පැදියෙන් පාරට ආවේ ය.
ඒ දුටු අර වසුපැටවා වැටෙන් රිංගා තප්පුලමින් ඔහු ඉදිරියට දුව ආවේ පුංචි දරුවෙකු තම දුක කියන්නට දුව එන්නාක් මෙනි. මුල් දසුනින් සසල වී තිබූ මා සිත මේ දසුනින් වඩාත් සසල විය.
හොරණ, පරගස්තොට, කමලා ධර්මලතා ජයසූරිය මහත්මිය යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
