මැගී... ඔය පොරව ගෙනෙන් මේ දොර කඩමු ! | සිළුමිණ

මැගී... ඔය පොරව ගෙනෙන් මේ දොර කඩමු !

මුලින්ම ලැබුණු ආරං­චිය සම­න්තිගේ මල­ණු­වන් වන මලි­න්දගේ හිතු­ව­ක්කාර විවා­හය ගැනය. එහෙත් ඊළ­ඟට අහන්න ලැබුණු දේ ඇස­් කන් අද­හා­ගත නොහැකි දෙයක් විය. මෙලොව වසන කිසිම දරු­වෙ­කුට මෙවැනි කම්ප­න­යක් ඇති නොවේවායි ඇය අන්ති­මට සිතුවේ නිවි­හැ­න­හිල්ලේ පන්ස­ලට ගොස් මල් පූජා කර මොහො­තක් එහි රැඳී සිටි­ද්දීය.

තුෂ්ණී­ම්භූ­තව බලා සිටි නිර්මලා මැණි­කේට තම සැමියා කී ආරං­චිය විශ්වාස කර­න්නට බැරි­වාක් සේය. වෙඩි පිට වෙඩි පිට කර­න්නාක් සේ පරුෂ වච­න­යෙන් බැණ වදින තම සැමියා දිහා මොහො­තක් බලා සිටි ඇයට වච­න­ය­ක්වත් පිට කර­න්නට තම මුව විවර කර­න්නට අමාරු විය. සිරියා වටපිට ­බලා තම ස්වාමි දුව ළඟට ආවේ මොකක්දෝ බිය­කින් වෙළෙ­මින් ය.

“මට වතුර එකක්... සිරියා!”

ඇය කියද්දී සිරියා වතුර වීදු­රු­වක් ගෙන­ල්ලාත් ඉව­රය.

“අපට ගෙනෙල්ලා වහ ටිකක්...!”

විල්ප්‍රඩ් රත්න­සේ­කර ගුගු­රයි‍.

“අනේ අපේ මහ­ත්තයා...! සන්සුන් වෙන්ට කෝ.... කල­බ­ල­වෙලා අස­නීප වෙන්න ඕන නෑනේ...”

නිර්මලා මැණිකේ වතුර වීදු­රුව ඔහු වෙත සමීප කළේ කරු­ණා­වෙනි. ගොබලු සේ මතු­වුණු තම දෑස ප්‍රකෘ­ති­යට හර­වා­ගෙන විල්ප්‍රඩ් හාමු හාන්සි­පු­ටුව මත කඩා වැටුණේ බිරිය දිහා ඇස් පුරා බල­මින් ය.

ඒ ක්ෂණ­යෙන් වලව් මිදු­ලට සම්ප්‍රාප්ත වුණු ජීප් රියෙන් බැස ආ ජයේන්ද්‍ර දැක නිර්මලා මැණිකේ කට අරින්ට හැදුවා පමණි.

විල්ප්‍රඩ් හාමු අතක් ‍ඔසවා ජයේ­න්ද්‍රට කීවේ කිසි­වක් කතා නොක­රන ලෙසය.

“අපට ආරං­චියි... වෙච්ච විල­ම්බෑ­සිය කෝ සුදු මැණිකෙ හාමු... එයාට මොකද ජයේන්ද්‍ර...”

නිර්මලා මැණිකේ ඇසුවේ හති දම­මින්ය.

“මං දන්නෙ නෑ හාමු... ආරං­චිය ආපු­ග­මන් මම මෙහෙට දුවලා ආවේ... මට හිතා­ගන්න බැරි­වුණු හින්දා...!”

“අයියෝ මට බයයි සුදු මැණිකෙ අක්කට ආයෙ අසනී­ප­ වෙයි කියලා... අපේ මහ­ත්තයා... අපි යමු රත්න­පුරේ වල­ව්වට...!”

ඊළ­ඟට විනාඩි පහ­ළව ඇතු­ළත හාමු ජෝඩුව වාහ­න­යට ගොඩ වෙන­වාත්... වාහ­නය පණ ගන්ව­න­වාත් ජයේන්ද්‍ර බලා සිටියේ විම­ති­යෙන්. හාමුලා තමාව තඹ සතේ­කට මායිම් කළේ නැති බවට සියුම් ඉඟි­යක් හද­වත පුරා ඔඩු දුවද්දී ඔහු මේ ලෝකෙට ආවේ ජන්තුගේ කට­හ­ඬින්ය.

“පුදුම වැඩක්නේ වුණේ... සුදු මැණිකෙ හාමුගෙ සිහි­ක­ල්ප­නාව නම් මේ සැරේ ඉව­රෙ­ටම ඉව­රයි...! හහ්...”

“ඒක නම් ඇත්ත... ජන්තු... මටත් ඒ ආරං­චිය ඇසු­වාම කර කියා­ගන්න දෙයක් නැති­වුණා... මම දන්නෙම නැතිව මෙහේට ඇවි­ල්ලයි නතර වුණේ...”

ජයේන්ද්‍ර කියද්දි ජන්තුගේ මුහුණේ මතු­වුණේ සම­ච්චල් සිනා­වක උප­හා­ස­යක්.

“හහ්... පව් සුදු මැණිකෙ හාමු... එකක්ද දෙකක්ද? සමන්ති බේබි­හා­මුගෙ හුට­පටේ අහපු වෙලාවෙ ඇති­වෙච්ච කම්ප­නේට... වෙච්ච දේ අපට මතක නැති­වයැ...!” ජයේ­න්ද්‍රගේ මූණ ඇඹු­ල්වෙද්දි සිරියා තම සැමියා දිහා රැවි­ල්ල­කින් බැලුවේ ඕක නව­ත්තා­ගන්න යැයි කිය­න්නට වගේ ය.

“මං යනවා සිරියා...!”

“අනේ ඉන්න ළමයො තේ ඩිංගක් බීලා යන්න...”

සිරි­යාගේ මවු­වත් ගුණ­යට පිං සිද්ධ වෙන්න ජයේන්ද්‍ර තම කෝප­යත් කල­කි­රී­මත් යට­පත් කර­ගත්තේ ය. ඒ සම­ඟම ඔහු තුළ ගර්ව­යක්ද නැග ආවේ ය‍. මමත් හාමු­ලාගේ පර­පුරේ එකෙක්... මම හාමු­වුණේ හාමු පවු­ලට සම්බන්ධ වෙච්ච හින්දා නෙමේ.

ආත්මා­නු­ක­ම්පාව ඔහු ගර්ව­යට අම­ත­රව ඔහු තුළ කළ­කි­රී­මක් ඇති­වෙන්න ගත්තේ වල­ව්වට කඹු­රන එවු­න්ගෙන් පවා තමුන්ට මදි­පුං­චි­කම් ලැබෙ­නවා වේදැයි සිත­මින් ය.

* * * * * *

විශ්ව­වි­ද්‍යා­ලය අස­බඩ සුපු­රුදු අව­න්හලේ දී ජය­මාල් තම සොයුරා සමඟ කතා කර­මින් සිටියේ ආවේ­ග­ශී­ලී­වය.

“මම නම් හිතන්නේ අයියේ... කිව්වට තරහ වෙන්න එපා අපේ ගොඩ­ලි­යද්ද මාමා කරපු තුට්ටු­දෙකේ වැඩේට මලින්ද අයියා ගන්න ඕනෑ නියම ඇක්ෂන් එක තමා ගත්තේ... හහ්...”

ශ්‍රීමාල් තම මල්ලි දිහා බලා සිටියේ බර කල්ප­නා­ව­කිනි.

“මම කියන්නෙ නෑ මල්ලි මාමා කළ දේ හරි කියලා. ඒත්... මලින්ද අයියා... මට පුදු­මයි එයාගෙ අම්මා ගැන ටික­ක්වත් හිතපු නැති එක... එයාට වටින්නෙ නෑ... එහෙම වැඩක්... හිතු­ව­ක්කාර තීර­ණ­යක් ගන්න...!”

ජය­මාල් ඊට පෑවේ සද්ද හිනා­වකි. ඒ එක්කම ඔහු තම සිසිල් බීම වීදු­රුව ශබ්ද නග­මින් හිස් කළේ අන්තිමේ බටය ද කඩා දම­මින්ය.

තම මල­යාගේ මුහුණේ ඇති වූ සාවද්‍ය හිනා­වට ජය­මාල් කැමැති වූයේ නැත. ඒ සම­ච්චල් හිනාව තුළ තම දෙමා­පි­ය­න්ටද අනා­ග­තයේ අත්වන ඉර­ණ­මක් සම්බ­න්ධව බැරෑ­රුම් කල්ප­නා­වක් සනි­ටු­හන් විය.

“අයියා දන්න­වද... අයි­යගෙ කෙල්ලට විරු­ද්ධව අප්පච්චි ඔය වගේ පල් වැඩක් කළොත් අයියා කර­න‍්නෙත් ඔය ටිකම තමා...!”

ජය­මාල් එසේ කීවේ අයි­යාගේ ඇස දිහා කෙලින් ම බල­මින්. ඔහුගේ ඇස්වල නළියන පිරි­මි­කමේ එඩි­තර බවට තමා, පවා මෙල්ල වී ඇත.

“සුදු මැණිකෙ නැන්දට මෙල­හ­ක­ටත් මොනවා වෙලාද දන්නෑ...”

එය යට­පත් කර­ගෙන ශ්‍රීමාල් කියද්දී... ජය­මාල් පෑවේ සම­ච්චල් හිනා­වකි.

* * * * * *

චන්ද්‍රානි ඉස්තෝ­ප්පු­වට වී කල්පනා කර­මින් සිටියේ වහාම මේ පරි­ස‍ර­යෙන් මිදිලා කොයි වෙලේක හරි නවා­තැ­නට යන එක ගැනය.

මුලින් ම ලැබුණු ආරං­චිය සම­න්තිගේ මල­නු­වන් වන මලි­න්දගේ හිතු­ව­ක්කාර විවා­හය ගැනය. නමුත් ඊළ­ඟට අහන්න ලැබුණු දේ ඇස­කන් අද­හා­ගත නොහැකි දෙයක් විය... මෙලොව වසන කිසිම දරු­වෙ­කුට මෙවැනි කම්ප­න­යක් ඇති නොවේවා යි ඇය අන්ති­මට සිතුවේ නිවි­හැ­න­හිල්ලේ පන්ස­ලට ගොස් මල් පූජා කර මොහො­තක් එහි රැඳී සිටි­ද්දීය.

ජයේන්ද්‍ර අයි­යාගේ පියා තම පියා­වන ජය­ති­ස්සගේ පුතෙකු නොව, ශ්‍රී ජය වලව්වේ විල්ප්‍රඩ් රත්න­සේ­කර හාමුගේ පුතෙක් බව දැන­ගන්නා තමා කෙත­රම් කැල­ඹුණා දැයි ඇයට මත­කය...

නමුත් දැන් ඒ කැල­ඹිල්ල භූම රංග­යක් සේ කැර­කිලා ඇවිත් තම­න්ටම වැදි­ලාය. තමාගේ පියාත් ජය­තිස්ස නොව රත්න­පුර වලව්වේ ඩග්ලස් ගොඩ­ලි­යද්ද බවට කියැ­වෙන මේ කතාව‍... අද­හා­ගත නොහැ­කිව තමා විසඥ වුණේ නැතිව පුදු­මය. කෙසේ වුවත් තමුන්ගේ හිත හැදුවේ ජයේන්ද්‍ර අයි­යා­මය.

“මොනවා කර­න්නද නංගී... අපි දෙන්නා­ටම එකම වේද­නා­වක් තමා අත්වුණේ. අපි දෙන්නා තාත්තලා දෙන්නෙක්ගෙ ළමයි... අපිට පොදු අම්මා විත­රයි...!”

ජයේන්ද්‍ර එසේ කීවේ හඬ­මින්ය.

ඒ සියල්ල සිහි­පත් කර­මින් චන්ද්‍රාස නැවත මාන­සික දෝලා­වක එහාට මෙහාට පැද්දෙයි.

මේ ආරං­චිය දැන­ගත් හැටි­යේම තමා තම මව වෙත කඩා­පැන්න හැටි සැර වැඩි­යැයි තේරෙන්නේ දැන්ය‍. එවෙලේ අම්මා කෑ ගසා හැඬූ හැටි මත­කය. ඇය තමාව අස්වැ­සීම සඳහා තමාට නොවැන්දා විත­රය. තමා වැල­ඳ­ග­න්නට එද්දී තම අම්මාව පිළි­කු­ලෙන් තල්ලු කර දැමූ සැටිත්... ඉදි­රි­යට පැන්න අයියා නිසා අම්මා බිම නොවැටී බේරුණු සැටිත් ඇයට මත­කය‍.

කෙසේ වුවත් සමන්ති අක්කා තමාගේ හිත හදපු සැටි ඇයට අම­තක වන්නේ නැත. සමන්ති අක්කා වල­ව්වක ඉපැ­දු­ණත් මොන තරම් සාධා­රණ මානු­ෂීය හැඟීමවලින් පිරුණු කෙනෙක් ද යන්නත් ඇය කෘත­වේ­දීව සිහි­පත් කළත් හිතේ වේද­නාව හරි­යට ඔඩු දුවන තුවා­ල­යක් වගේ ය.

* * * * * *

රත්න­පුර වලව්වේ විශා­ලම කල­බැ­ගෑ­නිය වුණේ තම පුත්‍රයා කෙල්ලක සමඟ පලා­ගිය පුවත ඇසූ මොහොතේ සුදු මැණිකේ හාමු කාම­ර­යට වැදී දොර­ගුළු ලාගත් නිසා ය. දොර වගේ ම කාම­රයේ ජනේ­ල­යත් ඇය අගුළු දමා ගෙන තිබුණි.

දොර­කඩ පොදි­කන අය සමූ­හ­යකි.

විල්ප්‍රඩ් ගොඩ­ලි­යද්ද, සේම රත්න­සේ­කර හාමු ජෝඩුව, ජයේන්ද්‍ර, ජය­තිස්ස, මැසී... හැම දෙනාම දොරට තට්ටු කර­මින් තම තමන්ගේ ප්‍රකාශ නිකුත් කර­මින් දොර අරින ලෙස කැරෙන ආයා­ච­නාය. ඒ එක්කම සම­න්තිත් කුඩා දරුවා ලවා ආච්චි අම්මාට ආම­න්ත්‍ර­ණය කෙරෙව්වේ ඒ නිසා­වත් ඇය දොර අරී­විද කියා සිතා­ගෙ­නය.

“අයියෝ මට බයයි අම්මා බෙල්ල වැල දා ගනී­විද කියලා. සම­න්තිගේ ඒ වචන මුදා හැරී­මත් එක්කම ඉතා­මත් ම කල­බල තත්ත්ව­ය­කට පත් වුණේ විල්ප්‍රඩ් ගොඩ­ලි­යද්ද ය!

“මැගී ඔය පොරව ගෙනෙන්..‍ මේ දොර කඩමු!”

ඔහු බිහි­සුණු ලෙස මොර තිබ්බේය‍.

එක පොරෝ පහ­රික් ගස­ද්දීම කාම­රයේ දොර විවර වුණි. එය ඇරුණේ කෙසේ දැයි කාට­වත් හිතා­ග­න්න­වත් බැරි විය...!

ලබන සතියට‍...

Comments