සොෙහායුරු පෙම
සිය සැමියාට කවා - පොවා බෙහෙත් වේල පෙවූ ඇය ඔහු දෑස පියා ගන්නා තුරු ළඟට වී සිටියා ය. සැත්කමකට භාජනය කැරුණු ඔහුට දැන් හොඳට ම සනීප ය. හෙට අනිද්දට යළි රැකියාවට යා හැකි වනු ඇත. ඇගේ හිතට මහා සැනසිල්ලක් ආයේ ය.
පාර පැත්තේ වාහනයක් හෝන් කරන හඬ ඇසිණ. ඇය ඉක්මනින් විත් ගේට්ටුව ඇරියා ය. නවීන පන්නයේ රියක් වත්තට ඇතුළු විය.
ලොකු අයියාත්, බිරියත්, දරුවොත් හිනාවීගෙන බැස්සහ.
ඔවුන් පිළිගෙන ගෙතුළට කැඳවාගෙන ගිය ඇයට තවත් එබඳු ම හෝන් හඬක් ඇසිණ.
විවර කර තිබූ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වූයේ වෑන් රියකි. මද්දු අයියාත් පවුලේ අයත් ඉන් බැස සිනාසීගෙන ගෙට ගොඩ වූහ. ඇය ඔවුන් ද සෙනෙහසින් පිළිගත්තා ය.
සහෝදරයන්ගේත්, ඔවුන්ගේ බිරියන්ගේ හා දරුවන්ගේත් හඬින් මුළු ගෙදර ම පිරී ගියාක් බඳු විය. ඔවුහු ඇගේ සැමියා වට කරගෙන කතාබස් කළ හ. සැමියා ද සතුටින් ඔවුන් හා මුසු වූයේ ය. ඒ දසුන ඇයට මහත් සැනසිල්ලක් ගෙන ආවේ ය.
ඇය යුහුසුලු වූවා ය. හැකි උපරිම ලෙස නෑයන්ට සංග්‍රහ කළා ය. දරුවන් සිප වැලඳ ආදර බස් තෙපලුවා ය. බිරියන්ගේ ඇඳුම් වර්ණනා කළා ය.
යතුරු පැදියක් ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වී වාහන දෙක මැද නතර වූයේ හොරකු සේ ය. ඇය වහා එහි දිව ගියා ය. බාල අයියා හෙල්මටය ගලවා ‘නංගියෙ’ යි කීවේ ය.
‘බාල අයියෙ, අර දෙන්නයි ගෙදර අයයි සේරම ඇවිල්ල ලෙඩා බලන්ඩ. යං ඔයත් ගෙට!’
‘මං ආපු වෙලාව වැරදියි. එක්කො මං පස්සෙ එන්නං නංගියෙ. මේක දෙන්ඩකො පුතාට’ ඔහු පුංචි බිස්කට් පැකට් එකක් ටී ෂර්ටය තුළින් එළියට ගෙන ඇයට දුන්නා ය.
‘ඔයා ආපහු යන එක හරි නෑනෙ බාලයියෙ. ඒගොල්ලො දැක්කනෙ. අපි සහෝදරයොනෙ බාලයයියෙ, යං ගෙට!’
‘සහෝදරකං තිබුණෙ පුංචි කාලෙනෙ නංගියෙ. දැන් තියෙන්නෙ ඇති නැතිකංනෙ’
‘පිස්සු කතා කියන්ඩෙපා!’ ඇය ඔහුත් ඇදගෙන ගෙට ගියා ය.
බාලයා දුටු මොහොතේ ම පිරිසේ සැහැල්ලුව ලෙහී ගියාක් බඳු විය. ඔවුන් සාමාන්‍ය තත්වයට ගැනීමට ඇය නොයෙක් විහිළු කතා කීවා ය.
‘දැන් තමුසෙ මොකද කරන්නෙ?’ ලොකු අයියා බාලයා දෙසට හැරුණේ ය.
‘ස්ථිර දෙයක් නෑ. අහුවෙච්ච දෙයක් කරනව.’
‘මොකක් හරි ස්ථිර දෙයක් කරන්ඩ බලනවකො. හැමදාම සෙල්ලං කර කර ඉඳල හරියන්නෑ.’
‘මොනව හරි කරන්ඩ බලන්ඩ ඕනැ තමයි. දරුවොත් ලොකු වෙනවනෙ’
‘ඔයා තාමත් ඉස්සර වගේ සමාජ සේවෙ ම කර කර ඉන්ඩ එපා! හැම තිස්සෙ ම පරාර්ථකාමී වෙලා බෑ. ටිකක් ආත්මාර්ථකාමී වෙන්ඩත් බලන්ඩ!’ මද්දු අයියා උපදෙස් දුන්නේ ය.
‘බොහොම ස්තුතියි උපදේශයට!’ බාලයා කී දෙයින් කාගේත් කටවල් වැසිණ.
පරිසරයේ පැවති සැහැල්ලුව නැති වී ගියේ ය.
ටිකකින් වැඩිමල් සහෝදරයෝ දෙදෙන සිය පිරිවර සමඟ සමුගෙන පිට වී ගිය හ.
‘අපරාදෙ නංගියෙ මං ඇවිත් ඔය ගොල්ලන්ගෙ සන්තෝසෙ නැති කෙරුව. මට මේ වෙලාවෙ නෑවිල්ල ඉන්ඩයි තිබුණෙ.’
‘ඇයි බාලයියෙ අපි හැමෝට ම එකට පෑහිල ඉන්ඩ බැරි? ඇයි අපි හිත් රිදව ගන්නෙ? ඇයි අපිට පුංචි කාලෙ වාගෙ එක පොදියෙ ඉන්ඩ බැරි?’
‘ඉස්සර තිබිච්ච සහෝදරකං ඉවරයි නංගියෙ. සල්ලිකාරකං, බොරු අහංකාරකං එකට පෑහෙන්නෙ නෑනෙ.’
ඇය කඳුළු පිසදා ගත්තා ය.
******
දින කිහිපයක් ගෙවී ගියේ ය.
සැමියාට කවා පොවා බෙහෙත් වේල ද පෙවූ ඇය ටිකකින් ඔහු අත ගෙන මිදුලේ ඇවිද්දෙව්වා ය.
‘අම්මේ’ කියාගෙන පුතා මිදුලට ආවේ ය. මාපියෝ ඔහු දෙස හැරී බැලූ හ.
‘මතකයිනේ, හෙට පාන්දර දෙකට තමයි මං ඉස්කෝලෙ ට්‍රිප් එක යන්නෙ. හරියට දෙක වෙනකොට ට්‍රිප් එක පිටත් වෙනව කියල ප්‍රින්සිපල් සර් කිව්ව. වෙලාවට ආවෙ නැති ළමයින්ව දාල යනව කියලත් කිව්ව.’
‘මං ත්‍රීවීලර් එකකට කතා කරගෙනයි තියෙන්නෙ. එයා පාන්දර එක හමාර වෙනකොට අපේ ගේට්ටුව ළඟට එනව කියල පොරොන්දු වෙලයි තියෙන්නෙ. ඒක ෂුවර්’
‘අයියෝ ත්‍රීවිලර් එකකද යන්ඩ තියෙන්නෙ? ඇයි ලොකු මාමට හරි, මද්දු මාමට හරි වාහනේ ගේන්ඩ කියල කිව්වෙ නැත්තෙ?’
‘ඔය පාන්දර ජාමෙ ඒගොල්ලන්ට එන්ඩ බෑ. ඒගොල්ලො නිදා ගන්නෙත් හොඳට ම රෑ වෙලා. ඉතින් කොහොමද එක හමාරට නැගිටින්නෙ? ඒ අයට කරදර නොකර අපි අපේ ප්‍රශ්න විසඳ ගත්ත ම ඉවරයි නේ. ඒ ගැන හිතල තමයි තාත්තයි මමයි ඔය තීරණේට ආවෙ.’
පුතා කිසිත් නොකියා ගෙට ගියේ ය.
*****
පාන්දර එක වන විට දරුවා චාරිකාව යෑමට සූදානම් වී සිටියේ ය. ඇය ඔහු ගේ ගමනට වුවමනා සියලු දෑ සූදානම් කොට තබා උපදෙස් මාලාවක් ද දුන්නා ය.
පාන්දර එකහමාරට විනාඩි කිහිපයක් තබා ගේට්ටුව ද විවර කැරිණ.
නියමිත වේලාව ඉකුත් වී විනාඩි පහක් ගත වුව ද ත්‍රීවීලරය නාවේ ය.
‘අම්මෙ?’
‘පොඩ්ඩක් ඉවසන්ඩකො’
ඇය ත්‍රිරෝද රියකරුට ඇමතුමක් ගත්තා ය. ඊට ප්‍රතිචාර නොලැබිණ. ඇය යළි යළිත් ඇමතුම් ගත්තා ය. ඒවාට ද ප්‍රතිචාර නොවී ය.
දරුවා බිය විය. ඇය ඔහුගේ හිත හදමින් දිගින් දිගට ම ඇමතුම් ගත්තා ය. ප්‍රතිඵලයක් නොවුණු තැන පරඬලාවක් සේ පුටුවක ඇද වැටුණා ය.
එකත් එකට ම මිනිහට නින්ද ගිහින් ඇති. වෙන ත්‍රීවීලර් එකක් ට්‍රයි කරමු ද?’ සැමියා යෝජනා කළේ ය.
‘මේ දෙගොඩහරි ජාමෙ උන් ෆෝන් උස්සන්නෙ නෑ අනේ’
‘එහෙනං ලොකුට හරි මද්දුට හරි කෝල් කරන්ඩකො’
‘අනේ බෑ. මේ ජාමේ ඒගොල්ලො කොහොමටවත් ඇහැරෙන්නෙ නෑ. ඒ තියා කලින් නොකීවෙ ඇයි කියලත් අහයි’
‘කොහොම හරි දැන් අපි ළමයව අරින්ඩ ඕනැ නේ. ඒ හින්ද බාලයව ඇහැරෝල මොකක් හරි කරන්ඩ කියන්ඩ. එයා කරයි.’
ඇය විශ්වාසයෙන් නැගිට ගොස් බාලයියාට ඇමතුමක් ගත්තා. වහා ම ප්‍රතිචාර ලැබිණ.
‘අනේ බාලයියෙ, ලොකු ම ලොකු හදිස්සියක්. අනේ ඉක්මනට වරෙංකො’ ඇයට හෝස් ගා ඇඬිණ.
ගත වූයේ මොහොතකි. යතුරු පැදියක් ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වී මිදුලට විත් නතර විය.
‘මොකද වුණේ? ආයෙත් අමාරු වුණා ද?’ කියාගෙන බාලයියා ගෙට දුව ආවේ ය.
ඇය කඳුළු පෙරමින් සිදු වූ ඇබැද්දිය ගැන කියා හැකි ඉක්මනින් වාහනයක් හොයා දෙන්නැයි කීවා ය.
‘මං මේ බ‍යවෙලා දුවගෙන ආවෙ මල්ලිට ආයෙත් ප්‍රශන්නයක් වුණා ද කියල. කොහොමත් නංගියෙ මං රෑට අවධානයෙන් ඉන්නෙ. මේක එහෙම දෙයක් නෙමේනෙ. වාහන මොකට ද? මේ බයිසිකලේ තියෙන්නෙ. මං දැන් ම පුතාව ගිහින් බස්සන්නං වෙලාවත් ඇතිනෙ.’
බාලයියා යතුරු පැදියට නැග එය පණ ගැන්වී ය. වෙලාවට යා ගැනීමට නොහැකි වෙතියි බියට පත්ව සිටි දරුවා ද වහා එහි නැගී බෑගය සිය ඔඩොක්කුවේ තබා ගත්තේ ය. ඇය ගෙට දුව ගොස් තුවායක් රැගෙන විත් එය දරුවා ගේ හිස මතින් ද දෙපොට අල්ලා නිකටට යටින් ගැට ගැසුවේ ය.
‘අපි යනව’ බාලයියා යතුරු පැදිය පරිස්සමින් පාරට ගෙන, එතැන් සිට ගමන වේගවත් කළේ ය. පාරට ගිය ඇය යතුරුපැදියේ පිටුපස රතු එළිය නොපෙනී යන තුරු නොසැලී බලා සිටියා ය.
පැය කාලකට පමණ පසු ඇයට ඇමතුමක් ආයේ ය.
‘නංගියෙ බය වෙන්ඩ එපා. මං පුතාව ඉස්කෝලෙට බාර දුන්න. තාම බස් ටික පිටත් වුණේ නෑ. තව ටිකක් වෙලා යයි. පුතා කිව්ව මට යන්ඩ කියල. මං දැන් එනව’
ඒ වචන ටික ආවේ දෙව්ලොවින් යැයි ඇයට සිතිණ.
‘හොඳයි බාලයියේ, අනේ පරිස්සමිං’
වැඩි වේලාවක් නොගියේ ය. බාලයියාගේ යතුරු පැදිය නැවත ද ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වී මිදුලේ නතර විය.
‘අනේ බාලයියේ ඔයා අපේ හිතේ ගින්දර නිමුව බාලයියේ!’ ඇය ඔහු බදා වැලඳ ගත්තා ය.
අනන්‍යතාව සඟවා සිටීමට කැමැති සිළුමිණ පාඨකයකු විසින් යොමු කරන ලද සටහනක් ඇසුරෙනි.
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.
