කවි සිළුමිණ | සිළුමිණ

කවි සිළුමිණ

සැක නැති

තම තටු ගැනම පම­ණක්
විශ්වාස කළ විහ­ඟෙක්
දිරු අත්තක වස­මින්
ගී ගයයි මහත් සතු­ටින්

කේ. ඩබ්ලිව්. සිරි­සේන


පෙර සේම

නුඹ සිනා සෙමිනි
ගේ මැදින් කුස්සි­යට
කුස්සි­යෙන් සාල­යට
නිතර ඔබ මොබ යනෙනා විට
මැද බිත්තියෙ රාමු­ගත
පැන්ස­ලෙන් අදින ලද
නුඹේ ප්‍රති­රූප චිත්‍රය
සිනා­සෙන්නී මා දෙස බලා
මා තරම් නුඹ ගැන හොඳට දන්නා
තවත් ගැහැ­නි­යක උන්නාද මිහි­පිට
කඳුළු බිඳු­වක් පුපු­රනා හඬ
දැනෙයි සියො­ළඟ රිදුම් දෙව­මින
සුසු­මක ගිනි උණු­සුම
නාස් පුඩු දවා අළු කරන
හඬමි ළත­වෙමි මම තවම
නුඹ නම් සිනා­සෙන්නේ
භව කතර වැට මායිම
පැන­ගත් නිසා හැකි ඉක්ම­ණට
මා අත­හැර

දයා­වංශ ජය­සිංහ


දැක්ම‍

අරු­ණෝ­දයේ නව හිරු ලොව නැඟෙන පැයේ
සීතල සුළඟ සිප සිප උණු­සු­මට බියේ
තණ අග දිලිසි - දිලිසී පිනි­බි­ඳුව තියේ
හිරු දුන් හාදු­වෙන් පසු එය සැඟව ගියේ

දැල්වෙන පහ­න්සිල සුළ­ඟට හසුව නිවේ
ඒ සුළ­ඟින්ම ගිනි ඇවිළී වනය දැවේ
ගිනි ඇවි­ළෙන වදන් ඇත මිනි­සු­නගෙ මුවේ
සුම­ටම වදන් ඒ මුව­වල නැතුව නොවේ

පහ­ළට යන්න පෙර ඉහ­ළට ගත් හුස්ම
නව­ති­න්නට හැකිය කෙනෙ­කුගෙ හද ගැස්ම
කරු­ණක් විය නොහේ එය දන­වන විස්ම
දහ­මකි ලොවේ ඇති­වන හැම දෙය නැස්ම

ප්‍රේම­දාස නුගේ­ගොඩ


සරු කරමු තුන්හෙළේ

මැල්ලුමේ තැම්බුමේ පෝෂ­ණය හෙළ බතේ
ලැබු අපි නොසි­ටි­යෙමු කිසි දිනක හාමතේ
හැම බිමක් වවමු අපි හෙළා දහ­දිය ගතේ
රට දියුණු වෙන­ව­මයි අප දියුණු වෙති පුතේ

අහස් තල­යෙන් වැටෙන වැසි බිඳක් කිසි දිනක
සමු­දු­රට ගල­න්නට ඉඩ නුදුන් බිම් කඩක
මහා වැව් නිම ක‍ළේ හෙළ පුරු­ෂ­යන් මෙලක
අම­ත­කද ඒ යුගය සිහි කරනු මැන හනික

විනෝ­දය තකා ගෙන හැම දිනම ගත කළේ
නොමැත අහ­රක් කුසට ඇවැසි බව සිහි කළේ
අප­ට­මය වින්නැ­හිය නොමැ­ති­වද සිහි මොළේ
හෙළ­යනේ සිතවු සරු කරමු තුන් හෙළේ

හේරත් රණ­දේව


අම්මා

අහ­සය දැකුම් කළු පැහැ­යන් උපද වන
හම­මින් නිර­න්තර සුළ­ඟය සිසිල දෙන
දිය උල්ප­තය නොසි­ඳෙන පෙන බුබුළු එන
මිල කළ නොහැක අම්මා යන අකුරු තුන

හිම කඳු සේය මුදිතා තෙත­ම­නය ළයේ
ගල් කැට රළු බොරලු මෙලෙ­කයි ගැටෙන පයේ
සව­සට නෙළුම් හැකි­ළෙනු දැක පිපෙන දියේ
කොඳ මල් දිලෙයි අම්මේ ඔබ නමට රැයේ

ගස් අත­රින් සුවඳ වටිනා ගසකි සඳුන්
ආද­රයේ දයාවේ මල්ක­ඩය මුඳුන්
අම්මේ ලොවේ කාගෙත් හර­ස­රට බඳුන්
සම්බුදු පියා­ණන් ගාවට ඔබය බුදුන්

කුරු­ඳු­කු­ඹුරේ නන්ද­සිරි


ඉසු­රු­මුණි ලල­නා­වි­ය­ගෙන්


දහ­දිය බිඳු ගලන එන සැඩ හිරු රැසිනි
නොතකා පැල් කොටයෙ වැඩ කාලය ගොසිනි
අම­තන හැම විටම ඇම­තුවෙ ගොළු බසිනි
මෙම සෙල් පිළිම රැස නෙළුවේ ඔහු විසිනි

හැඩ­කා­රි­යක් වී සිටි මම තුරුණු වියේ
ඇති­විනි සෙනෙ­හ­සක් හමු­වුන දිනම ළයේ
එය කිසි දිනක මගෙ මත­කෙන් ඉවත නොයේ
තව­මත් ඉසු­රු­මු­නි­යෙහි සිහි­ව­ටන තියේ

ගල් කටු­වයි මිටිය සුර­කින පණට සම
තුඩු අග­කින් කෙරෙන විස්කම් පුදු­ම­තම
තද රළු වුවද ඔහු හද විය සුමුදු ළැම
ගල­කට ජීව­යක් දෙන හැටි දිටිමි මම

බුළු­තොට පිය­සේන හේවගේ


ණය ගෙවයි දික්තලා...

නුරා බැල්මන් හෙලපු නෙත් හෙමින් උස්සලා
ජීවිතේ රස්න­යට මැළ­වෙද්දි හිස්වෙලා
එදා මල් පෙති ඇඟිලි තුඩු රළුව ගල්වෙලා
හැර ගිහින් ගී ගයපු මත් බඹරු ළංවෙලා

නොවි­කි­ණුන වත්ක­මක නැති අගය සුන්වෙලා
නොතේ­රෙන වර­ද­කට සමා­ජෙන් කොන්වෙලා
පතුරු ගැහු­වත් නමම පිම්බිච්ච උන්දැලා
කත­ර­කට මල් ගෙනෙයි පුංචි පැළ ඉන්දලා

තමුන් හට නොව රට­ට­වත් නැතිව එක්වෙලා
පිසා­චයො ලේ උරපු සාප­යට ලක්වෙලා
වඳ බැහුණු වත්ම­නක කුම­ක­ටද දුක්වෙලා
දර­න්නට බැරි සසර ණය ගෙවයි දික්තලා

මල්කා රත්න­තුංග

Comments