කවි සිළුමිණ

මහ කළු­ප­හණ වට කඳුළ

මහ කළු­ප­හණ තර­ණය කර හිරි පින්නේ
පොව­මින් තේ කහට අතැ‘ඟිලි මත ගැම්මේ
ගිනි අව් කූටකේ තේ කූඩය පිට නැම්මේ
හෙව­ණැ­ල්ලම වගෙයි එල්ලී­ගෙන උන්නේ

ඉත්තෙන් ඉත්ත දල්ලට පැන පැතුම් පොදී
දෑඟිලි මතම තර වටු­කර වදී
හෙම්බත් ජීවි­තය හෙට­ටත් පණ අයදී
මහ කළු­ප­හණ උන්නා සැම දින පිට දී

දල්ලෙන් දල්ල නැඟි තේ දලු කැඩු­ණාය
රැල්ලෙන් රැල්ල නිති හම රැළි වැටු­ණාය
අම්මා හැම­දාම දිව­මන් කරු­ණාය
මහ කළු­ප­හණ මත කඳු­ළක් වැටු­ණාය

රංග සම­ර­වි­ක්‍රම

අස්තිර ආද­රය

මම ඇයට අම­තමි
ඇයට මාව නොඇ­සෙයි
මම මගෙ දෑත ඒ මේ අත වනමි
ඇයට මාව නොපෙ­නෙයි

මට පිටු­පාපු පිට
දෙකනේ පොරොප්ප
ඇයට මාව දැන­ට­මත්
අම­ත­කව ගොස් ඇත

පාවෙන අස්තිර ආද­රය
ඔබ මා අස­ලින් පියඹා ගියා පමණි
එහෙත් ඔබ මහ­ද­වත මත
නොමැ­කෙන කැළ­ලක් තබා ඇති හැටි

නූතන ප්‍රංශ කවි
බෙර්නාර් ෆ්‍රියෝ
(Bernard Friot)
1951 දී උපන් බෙර්නාර් ෆ්‍රියෝ ප්‍රසිද්ධ ප්‍රංශ කවි­යෙක් ලේඛ­ක­යෙක් මෙන්ම වෘත්තීය ගුරු­ව­ර­යෙකු ද වේ. පැති­රුණු ක්ෂේත්‍ර ගණ­නා­වක දිවෙන කාව්‍යා­ර­ම්මණ සහිත ඔහුගෙ කෙටි කවි තියුණු මනෝ­භා­ව­ය­ය­න්ගෙන් සම­ලං­කෘත බව එකවි සමී­පව හදා­රන කළ පෙනී­යයි. විවේක විර­හිත පොදු මිනි­සාගේ සාමා­ජීය ඛේදය විස්තර විභාග කර­ගැ­නී­මට ඔහු දරන ප්‍රබල ආයා­සය නිසා ඔහුගේ බොහෝ කෘති විද්ව­තුන්ගේ මහත් ඇගැ­යී­මට ලක්ව තිබේ.

උද­යංග අම­ර­සේ­කර

හඳුනා ගැනීම

හස­රැල්ල නොවේ ඔබ
කඳුළු බිඳු­වයි
වෙර වඩා
උපයා
පැල­ඳිය යුතු
හස­රැල්ල
නොවේ
ඔබ

අම­තක විටත්
ගැඹුරු උල්පත් රකින
දුකිනැ‘යි හැඟුණු විග­සින්
දිගු නිවාඩු නිමවා
සියල්ල පසෙක ලා
වහා දිවැ‘විත්
නෙත් කෙවෙණි තුළ රඳන
ලොවෙන් සඟ­වන්ට
ඕනෑ යැයි කී විට
නෙතු මත
යන්ත­මින් තැව­රෙන

දරා ගෙන දුක
වියැ­ළෙන්ට වෙහෙ­සෙන
ඒ බැරි තැනදි
නෙත් කෙවෙණි ඉමෙන් ගිළිහී
මුව පුරා රූරා ගලන
ඉනිඳු
සැන­සෙනු නො හෙන තැන
ඉකි ගස­න්නට ඉඩ දී
සියො­ළඟ පුරා තැවරී
දුක මක­න්නට
බිඳී ඉහි­රෙන

වියැ­ළෙන හද
වියැ­ළෙන්ට නොදී
තෙත ම රඳ­වන

චමින්ද රොෂාන්

පන්හිඳ

සිතේ ඇති දේ නුඹට දැනෙ­නවා
පත්ති­රුව තුළ ඒක ලිය­නවා
ගලේ කෙටුවා වගේ තිය­නවා
ඒක බල බල සතුට ලබ­නවා

තල් පත්වල පහස ලබ­නවා
දහම් ගැදි පැදි­ව­ලින් පිරෙ­නවා
යුගෙන් යුග­යට ජීව ලබ­නවා
අදත් මේවා රැකී තිය­නවා

හසුන් තුඩ­පත් වලට හැරෙ­නවා
සන්නස් රජ අනින් ලිය­නවා
රජුගේ උණු­සුම මෙයින් ලබ­නවා
පෙට්ට­ගම් තුළ සුරක තිබෙ­නවා

පෑන් උල්ප­ත්ව­ලින් හැදෙ­නවා
ඒක කාබ­න්ව­ලට හැරෙ­නවා
තල්පත් කඩ­දාසි කර­නවා
පෑන පැන්සල කියා හැදෙ­නවා

පාට පාටින් පෑන් තිය­නවා
සාක්කුවේ එල්ලිලා ඉන්නවා
ලක්ෂ ගණ­නින් මිලට ගන්නවා
ඉවර වූ විට ඉවත් කර­නවා
පරි­ස­ර­යට බරක් වෙනවා

සිරිල් සෙනෙ­වි­රත්න

කෙදි­නක අපි සිනා­සෙමු ද

සළෙල දන­සිත් කල­ඹවා ලූ
රෝස දෙකො­පුල්
මුතු දසන් - රත­ද­රද
සැඟව ඇත මුව වැසුම් තුළ...

පුන් සඳක් වන් ලලන රූ
සැර­ස­රයි වී අද අඩ සඳක්
රුව නිසා මත් වූ ළඳුන්ගේ
රුසිරු මන් සුන් වී ගොසින්...

එදා අප දෙස බලා ඉව­තට
ගත් දෙනෙත් උද්දා­ම­යෙන්
මෙදා රුව හැඳි­නිය නොහැකි වී
සිනා සී යයි ඇස්ව­ලින්...

ඇසින් නොව හද­ව­තින් හිනැ­හෙන
ලෝක­යක් කෙදි­න­කදී හමු­වෙද?
එවන් දින­කදී සිනා­සෙමු අපි
සැබෑ මිනි­සුන් ලෙසින් මිහි­මත...

එච්. එම්. ආර්. ශාන්ත කුමාර

අම්මා සහ අත්තම්මා

මා නිදි ගැන්වූ නැළැ­විලි ගීයේ
මිහිර තවත් ඉති­රිව තිබුණි
නුඹේ උකුල් තල මා දරු­ව­න්ටත්
අම්මේ සුව යහ­නක් සැදුණි

උන් වෙනු­වෙන් පෑ දයාව හමුවේ
රතු ලේ කිරි නොවුණා පමණි
අත්ත­ම්මා­ගෙන් උන් ලද සෙනෙ­හස
මගෙ ආද­ර­යට නෑ දෙවැනි...

ජීවි­තයේ යස ඉසුරු සොය­න්නට
දිව රෑ වෙහෙ­සන විටදි නොමින්
පැට­වුන්ගේ රැක­ව­ර­ණය සැදුවේ
අම්මේ ඔබ­මය නොමඳ පෙමින්

දිවි මඟ සර­තැස පලවා ඈතට
නිබ­ඳව ගත සිත දිරිය ගමින්
උන් ළඟ නුඹ නිති අලු­තෙන් ඉප­දුණි
ආයෙත් අම්මා කෙනෙකු වෙමින්...

දරු­වන්, දරු­ව­න්ගෙත් දරු­වන් ළඟ
ගතේ සවිය දිය කළ නිතිනේ
මෙත­රම් ආදර කරුණා සයු­රක්
අම්මේ, කොතැ­නින් දෝ ලැබුණේ
පිදු­වත් යසි‘සුරු නුඹ පය පා මුල
බිඳු­වක් වත් නෑ ණය ගෙවුණේ
නිදු­කින් බෝ කල් ජීවත් වේවා
ලබා උතුම් දම් රැක­ව­රණේ...!!

කුමු­දුනී වේලා­රත්න

සෙත් කවි­යක් වේවා

මිරි­වැඩි සඟ­ලක පහස නොලද
ඔබේ පා පොඩි
රළු පොළවේ
පතිත වෙද්දී

මහ මන්දි­ර­වල සුර සැප විඳ
දෙපය සර­සා­ගත් සුව­ප­හසු පාව­හන් පැලඳ
ඔබට එරෙ­හිව කෙළි­බි­මට බට
ඔබේම වයසේ සොයු­රන් පරදා
ජය ලබන විට ඔබ දිරි­මත් කර­න්නට
අත්පො­ළ­සන් දුන්නේ මමයි එදා

කුසෙන් අඩක් අහ­රින් පුර­වා­ගෙන,
කලා­ගා­රයේ වේදි­කාව මතට නැගී,
ඒ සොයු­රනි
ඔබේ මුවින් රිදී සීනු පර­දන හඬින්
සැමට පොදුවූ දුක
දෝංකාර දෙද්දී, ඔබ දිරි­මත් කර­න්නට
කලා­ගා­රයේ කොනක අසු­නක වාඩිවී
අත්පො­ළ­සන් දුන්නේ මමයි

ඔබව හා අපි සැම පාගා
ජය ලබා ජය පැන් බොන්නට
සැර­සෙන ඒ දස මර­සේනා පරදා ජය­ග­න්නට
නුඹ වෙනු­වෙන් මා නැඟූ ඒ හඬ
දිනෙක ඔබට සෙත් කවි­යක් වේවා

දුවගේ ශ්‍රියා­කාන්ති

වෙස් මුහුණු

බලය ළඟ හිනැ­හෙ­මින්
ධනය ළඟ කුදු­වෙ­මින්
නිලය ළඟ වැල­පෙ­මින්
සොරා­ගෙන
ලේ කඳුළු දහ­ඩිය
ඉර හඳ ද රව­ටනා
අපේ කාලේ..

ෂෙල්ටන් හෙට්ටි­ආ­රච්චි

අභි­යා­ච­න­යයි

හීන් නූලෙන් කැපු මගේ හිත්
අතින් අත යවා කොක් හඬින් සිනා­සෙන
යළි යළිත් තලු මරා රස මතක අවු­ස්සන
බිතු සිතු­වම් රූ සදිසි පස මිතු­රනේ...

කියා නෙක නෙක මුසා බස්
නගා නොස­රුප් අව­ලාද
කළ නොකළ මහ වැරැදි කප්ප­රක්
ඇගෙ පුංචි හිත මතට පටවා..

දොර ජනෙල් තිර අත­රින් එබී­ගෙන
අපෙ දිවිය හැඩි කළ ප්‍රාණ සම සකි­යනේ
දෙන­වාද දැන්වත් පොඩි ඉඩක්
ලැබ­ගන්න නුඹ­ලත් ඉසිඹු­වක්...

මා හද තුළ කල්ප කාල­යක්
ඈ නමින් ගොඩ ගසා රැස් කළ
අකා­ලික සෙනෙ­හ­සක නැවුම් බිජු­වට
ඇගේ නොකි­ලිටි හද මත වපු­රන්න

දයා­වංශ ජය­සිංහ

හිත ගිය තැන

සර­සවි පෙම් හිත් නළ­වන
සීතල මීදු­මෙන් වැසුන
හන්තානේ කඳු වැටි­යයි
හරි වටිනා සර­ස­වි­යයි
රාජ­කීය මල් උය­නයි
ගලනා මහ­වැලි නදි­යයි
මට හරි සම්පත් ම තමයි...

නග­රය මැද බස් නැව­තුම
හරි අමු­තුම ස්ටේසම
දහ­සක් දෙනා නිතර
ගමන් බිමන් යන එන තැන...

හලමි නග­රය කියලා
නමක් ලැබූ මේ නග­රය
මල් උය­නෙන් දරු ගෙවු­වෙන්
හැඩ වූ විසි­තුරු පරි­ස­රය
සිතට ගතට සුවය ගෙනෙයි

භද්‍රා රාජ­පක්ෂ

මිතු­දම

උප­තත්
මර­ණ­යත්
අතර ඇත්තේ
ඉතාම සමීප
ළෙන්ග­තු­ක­මකි

ඇම්. ඩබ්.
අනුර ශාන්ත පීරිස්

සැර­ය­ටිය

නර­ඹ­න්නට ලොව අසි­රිය‍
නුඹත් සමඟ අති­නත ගෙන
පිය මං කළ ඒ කාලය
සිහි­වෙයි මට නිර­තු­රු­වම

දෙපා වාරු නොමැති කමින්
නුඹගේ ඒ තැන ගන්නට
මගෙ අතැ­ඟිලි බැඳ­ගෙන දැන්
ඉදි­රි­යෙන් යන්නෙ සැර­මි­ටි­යයි

අට­ම­ස්ථා­නය වඳි­නට ගිය
අව­සන් වර අනු­ර­පු­රට
ඔබ සිහි­කර පින් දෙන්නට
ලැබුණා පසු පෝය දිනක

සැර­ය­ටි­යයි දැන් ඉන්නෙ
රැක දෙන්නට මගෙ තනි­කම
නැවත නොගිය තැන් බලන්ට
මතු භව­යක එන්න මැණික

පී. කේ. එස්. පෙරේරා

සොඳුරු නිශා­න්තය

අඳුර නසා­ගෙන සඳ පායද්දී
සිනිඳු තුහින මල් කඩා හැලෙද්දී
ආදර හැඟු­මන් සිතේ මැවෙද්දී
සීත නලින ලොව මිහි­රක් ලැබූ­වෙමි..

අතු අත­රින් සිසි කිරණ ගලද්දී
මඳ­නල හා තුරු ලතා වැනෙද්දී
තුරු මත විහ­ඟුන් හීන දකිද්දී
නිදි නැති ලොව මම සුව­යක් වින්ඳෙමි..

අතු අග මල් මත තුෂර ඉහෙද්දී
තරු කැට එක දෙක වික­සිත වෙද්දී
සේපා­ලික මල් සිනා නඟද්දී
සීත තුහින මැද සිසි­ලක් ලැබු­වෙමි..

සිසි කිර­ණට මල් වික­සිත වෙද්දී
නිල් ගඟු­ලැ­ල්වල පියුම් පිපෙද්දී
රෑ බඹ­රුන් කඩු­පුල් සිප­ගද්දී
සොඳුරු නිශාවේ රූසිරු වින්දෙමි

රේණුකා ගුණ­සේ­කර

කූඩු­වක්

රිදුම් දෙන පියා­පත්
තනි­වම ම සන­සලා
පර­ඬැල් ද ඉපල් ඉති
තුඩින් ගෙන ඇවිල්ලා

එකින් එක රඳ­ව­මින්
තුරු මුඳු­නතෙ අතු අතර
හැදුවෙ හරි ලස්ස­නට
සැඩ සුළං හැමූ වත්

නොසෙල් වෙන තාල­යට
හරි හයිය කූඩු­වක්
අපෙ කුරුලු තාත්තා
පිය­ඹලා කූඩු­වෙන්

හිරුගෙ ළා රැස් සමඟ
පල වැල ද ගෙන එමින්
හීන් බිම් කළු­වරේ
තුඩින් තුඩ බණ්ඩි ගෙඩි

පුර­වලා සෙනෙ­හ­සින්
මවගෙ තටු උණු­සු­මින්
රැකුණු අපෙ කැදැල්ලේ
කිචි­බි­චිය අඩු නැතුව

ගෙවිලා ගියා කාල­යක්
නැතිව හැල­හො­ල්ම­නක්
මහා වැසි වල­ට­වත්
නොසෙ­ල්වුණු කූඩු­වම

දෙද­රලා සුන් ව ගිය
නිමේ­ශය දුක්බ­රය
පැටව් අපි සී සි කඩ
විසි­රුනා අස­රණ ව
නාඳු­නන කුරු­ල්ලෙක්
රිංගලා කූඩු­වට

වය­ලට් ප්‍රිය­ද­ර්ශනී විතා­නගේ

නැඳු­න්ග­මුවේ පින්කඳ

බුදුන් හිසින් වැඩ­මෙව් ඇත් රජුනි නැඳුන්
දරන් එරන් කර­ඬුව අබි­ම­නකි ගමන්
වටින් පිටින් නොබලා සංව­රව හෙමින්
පිනින් උපන් ඇත් රජුනේ ගමුවෙ නැඳුන්

එළන් පාවාඩ පෙර­හැරෙ රජුන් ලෙසින්
ගමන් කළා රුක අබි­මන් සතුටු සිතින්
මගින් ඉවත්වූ පාවඩ සකස් කරන්
එරන් කරඬු හිස පිට ගෙන ගියා තුටින්

ගමන් බිමන් නොගියා රියක කිසි­දින
පයින් ගමන් ගිය ඇත් රජු ලෙස සොබන
එයින් වෙහෙ­සවී නොකි­පිණ කිසි­ම­දින
නිවන් දකින් නැඳු­න්ග­මුවෙ මතු ගමන

මෙවන් ඇතෙක් නැව­තත් ලොව උප­දීද
එවන් ඇතෙක් දැකු­මට පින පෑදේද
ලෙවන් තුටු කරන ඇත් රජු කව­දාද
නිවන් පුරට යන දින දුර නෑ නේද

කන­වැ­රැල්ලේ හේමා ලෝක හිමි

ඔබේ තරම ඔබ නොදනී

මහා බලැති
මහා ධනැති
මහා පැණැති
මහා නැණැති ඔබ

ප්‍රඥාවේ පහන් නිවා දමලා
වීරිය නිදි කර­වාලා
මහා ධන නිධන්
දෙප­යින් මැඬ­ගෙන

මුග්ධ බවේ කොළ­පත පළා
දෙව් මැදු­රු­වල හිඟ­මන්
අය­දි­නව දැක
දෙවි­වරු ද හින­හෙ­නවා ඇති

හර්ෂ හෑගොඩ

කිළුටු රෙදි

ඇතුළු ගෙයි
කිලුටු රෙදි
කුමට පාරේ
සෝදන්නේ
කාලය කන
බොහෝ දෙනා
කරති අනු­ව­ණ­කම්

විමල් බී. ලිය­නගේ

මතක සැම­රුම්

තිළිණ කළ සැම­රුම්
රෝස මල් ගොමුවේ
තිබුණු ඒ වදන්
සිහි­න­යකි අද නම්

දුරින් ඉන්න එපා
ළං වෙන්න දිව ඇවිත්
ආද­රෙන් ආ... දරෙන්
තිබුණු ඒ වදන් සිහි­න­යකි අද නම්

රෝස මල් පොකුරේ
කටු ඉත්ත කවුදෝ
එහි රැඳී තිබූ ඒ
සුවඳ කොයි­බක දෝ

ගයාන් නිරෝ­ෂන්

මගේ ආදරේ

සංසා­ර­ගත බැඳිම්
අද­ටත් හමු­වෙ­නවා
නොසිතු ලෙසින්
ප්‍රේම­යක් පැමි­ණේවී
මග හැර­ගෙන යන්නට
බැරි විල­සින්

දැකලා හුරු­පු­රුදු හඳු­නන අයු­රින්
හැරී බලන්නේ නොදැ­නම රහ­සින්
සිනා සී නොයා නෙත් නව­තින්නේ
කලින් හමු­වෙලා ඇති සංසාරේ

මුළු ජීවි­ත­යම වෙනස් වෙන්නට
මොහො­තින් එයි ළඟ­ටම අත­ර­ම­ඟින්
කඳුළ හෝ සතුට ඒ පසු පස එයි
යන එන හැම තැන
සෙව­ණැ­ල්ලක් මෙන්

සඳ­රු­වන් කරු­ණා­ති­ලක

තැබෑ­රුම

පොළ දවස පඩි දවස වැසි දවස
මෙන් ම පෝයට පෙර දින ද
රැස් කකා පෝලිමේ වන්දනා කරන අය
දුටු නිසා අසමි මා නුඹෙන් මේ පැනය

බැති මතුන් පිරුණු තවත් දෙවො­ලක් ද නුඹ
යාන වාහ­න­ව­ලින් පැමිණ වන්ද­නාවේ නිරත
උගත් නූගත් පිරිස සොයයි වැඩි­දුර සැපත
ගෙදර ගොස් සම­හ­රුන් තියයි ගුටි පූජාව

බිරි­ය­නුත්, දරු­ව­නුත් අඩා වැඳ වැටෙද්දී
වග­කිව යුත්තේ කවුද නුඹ නොවේ ද නුඹ
බිව්ව රහ මෙර තරම පෙනෙයි ටික කලක් යයි
ශ්‍රී සිරුර දුර්ව­ලව ලෙඩ යකා වැලඳ ගෙන

අක්මාව දිරා ගොස් බඩ­ගෙ­ඩිය ලොකු වුවත්
ඔළු ගෙඩිය අවු­ල්වෙයි තව තවත් දිනෙන් දින
අපල ඇති අපි ඉතින් සරණ යා යුතු ද නුඹ
දුකයි සතු­ටයි මෙන්ම මඟුල හා අව­ම­ඟුල

එකම ‍උලෙළක් ලෙසට වින්ද­නය කළ හැකිය
අග­නු­වර වැඩ වසන තෙද බලැති, අව­සැ­රැති
මර­ණ­යට අඩ ගසා තව තවත් අත වනන
තවත් මල් ශාලා­වක් ද තැබෑ­රුම! නුඹ

ගාමිණී දෙහි­ව­ලගේ