කවි මඬල

සුළගේ ඔබට

තුරු­ලිය හඬ නඟන විට අතු­රි­කිලි නමා
මහ ගස් පවා මුලි­නු­පුටා බිමට දමා
යන විට සැඩ ගතිය පාමින් නොවී පමා
අවැ­ඩක් මිසක ඉන් ඇති වන ඵලය කිමා

වැසි බර වළා කුළු ගෙන ගොස් ඉවත හෙළා
සම­හර විටක මුළු ගුව­නම සසල කළා
ගිඟු­රුම් අකුණු හඬ­වල් සිව් දෙසට හෙළා
කිසි­වක් නුදුටු ලෙස ගියෙ ඉදි­රි­යම බලා

කොතැ­නක ඉදන් එන­වද නැහැ දන්නේ
යන තැන ගැන ද කිසි­වකු නැහැ විම­සන්නේ
හොඳ හෝ නරක දෙක ගැන ඔභ නැත දන්නේ
කීවත් කිසි විටෙක නැහැ එය වැට­හෙන්නේ

තිබෙන වාලු­කාවේ දිගු පුලින තලා
ඔබගෙ ශක්තිය බල­යෙන් කඳු ජනිත කළා
පැමි­ණිය මොහොතෙ සිට ඔභ මහ සයුර බලා
සයුරේ තිබෙන මහ ජල කඳ සලිත කළා

නිර­තුරු වෙනස් වන ගති ඇති ඔභට හිමි
වර­කදි සසල වෙමි­ව­ර­කදි නිසල වෙමි
නිස­ස­ල­වි­ටදි කිසි­වෙ­කු­ටත් නොපෙනි ඉමි
ජීවන හුස්ම පොද ඔභ අප වෙතට දෙමි

එන බව නොදැ­න­මය හිටි හැටි­යෙම ආවේ
සම­හර වෙලා­වට සැඩ ගති­යකි පෑවේ
යන­වුන් ඉදි­රි­යට ආපසු නොම ආවේ
පෙන්වනු පිණි­ස­මය ඇති එඩි­තර බාවේ

ගුණ­දාස හේවා­ව­සම්

----------------

කටු අකුලේ මලක් වගේ....

මං නැතිව වංක­ගි­රියේ
උහු­ලන ගිනි බෝමා
පැට­වුන්ට සිහිල සදලා
පුර­හඳ සේ එබෙනා....

කටු අකුලේ මලක් වගේ
හිනා­වෙ­යන් එතනා
මං තනිව විසල් නගරේ
පැක්ට­රියේ මුර සේවේ....

හිත නැතිව මෙහේ ඉන්නේ
නයි පොළොං විස ද ඇත්තේ
තුංවේ­ලම කන කඩයේ
‘මෙලෝ­ර­හක් ’නම් නැතියේ...

ණය පොත ඉති­රෙන යාමේ
කූඩැල්ලා කැෂි­යර් වේ
මං නැතිව ගංතු­ලානේ
උහු­ලන දුක බෝමා....

සුසුම මගේ දුක නිවනා
මඳ පව­නක් වේවා
අහ­ව­රවී පිහාටු ටික
ගම රට පියා­ඹන්න බැරුවා
මාසේ දාදිය මුතු ඇට
එකතු කරල තැපෑ­ලට ම දැම්මා

ජයන්ත ග. ජෝති­ය­රත්න
 

----------------

සිහල නිජ­බිම රැක­ගනිමු

නැණස දල්වා සම­බර සිතින් වරක් නොව දෙව­රක් සිතා
මතක පිටු­වල අඳුරු සෙව­ණැළි එදා වද දුන් හැටි සිතා
රටක හෙට ගැන බුදු දහම ගැන අවැසි රැක­ව­ර­ණය පතා
ඔබට ඇති වග­කීම ඉටු කළ මැනවි නිවැ­රදි ලෙස සිතා

වැටී ඇති රට අගා­ධ­ය­කට හැම අතින් අඳුරේ ගිලී
මුදා ගන්නට ඔබත් කැප වී ගන්න පෙර­මුණ නොපැ­කිලී
නොවී අව­නත මුසා බස් ළඟ පක්‍ෂ දේශ­පා­ල­න­යෙන් මිදී
හුදී ජන­සෙත නගා­ල­න්නට ගසමු කති­රය නොව මැලී

එකම රට ලොව සිහල ජාතියෙ නිජ­බි­මයි මේ ලක්බිම
උරුම කර­ගත් බොදු සිරිත් රැක ගන්න කැප වූ නිත­රම
දිනුම පැර­දුම නොවෙයි සාමය එක­මු­තුව විඳ ගන්න පුරු­දුම
පිදුම දිවි හිමි­යෙන් වුවත් කම් නොවේ රැක­ගමු සිංහල නම

ජය­සේන කොඩි­තු­වක්කු

------------------

නුඹ...

මන්දා­රම් අහස තර­මට
ඉකි­බිඳ හඬ­න්නට සැර­සෙන
ඇස් අඟ
මැවෙන නුඹ රුව
තවත් එක කවි­යක්
පද­රුත් නොසෙවු...

ටිෂානි ශෂි කුමාරි

------------

ප්‍රේමය නම් ලද....

සුසු­ම­කින් දඟ කරන කෙහෙ­රැ­ළිය
මද අදුර මැද උවද
විදුලි එළි පර­ද­වන
ඒ එළිය
කාන්දම් ඇස් වලය..!
අන­ව­සර සිප­ගැ­නී­මක උවද
ඉතා ඉමි­හි­රි­ක­මක් ඇති වග
කියා දුන්නේ නුඹය..
අනෝරා වැහි අත­ර­මැද වුවද
පිපා­සිත හද­කට
දයාවේ පිනි
පොදින් පොද ගෙන
පැන් පුරා දෙන සඳ
අනා­රා­ධිත උවද
ඒ හැගුම
කොයි­ත­රම් ගැඹු­රුද
ප්‍රේම­යයි නම් ලද...!!

චන්දිමා ලියන ආරච්චි .

------------

ඔබේ කාව්‍ය නිර්මාණ යොමු කරන්න.
කවි මඬල, සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්, කොළඹ 10

[email protected]