ඇය ඔහුගේ මුහුණ සිපගත්තේ අපමරණ ආදරයෙනි. ඒ මොහොතේ කාමරයට එබුණු නලින් තුළ ද එබඳු ම ආදරයක් හට ගැනිණ. සිය පුත්‍රයා අරබයා පමණක් නොවේ. ඔහු වඩාගෙන සිප සුරතල් කරන යුවතිය ද ඒ ආදරයේ කොටස්කාරියක වූවාය. දෙපැයකට පෙරාතුව ගේට්ටුව වෙත දිව ගිය අමාලි හඹා යන කල පවා ඔහු කෝපයෙන් හා අප්‍රසාදයෙන් අවපැහැ ගැන්වී සිටියේය.
නලින් ඒ රිදුම් දෙන හදවත වෑයමින් උසුලාගත් මිනිසා පසුපස ගිය අතර අෂේන් යෙහෙළිය වෙත පැන්නේය.
“යන්න එපා.. අනේ යන්න එපා..”
“මං ආයෙත් එන්නං...” යි අමාලි ඔහු වඩාගනිමින් පොරොන්දු වූවාය.
“ආයෙත් රස්තියාදුවෙ යන්න නම් හිතන්නවත් එපා අමා. ඔයාව නිවාස අඩස්සියේ තියාගන්නවා මිසක අපි මොනවා කරන්නද මීට පස්සේ?”
කොලු පැටියා වෙත දයාන්විත බැල්මක් හෙළමින් වුව සුනන්දා රළු හඬින් කීවාය.
“ඔයා මට තර්ජනය කරනවද?”
“තර්ජන ගර්ජන සේරම කරන්නෙ ඔයානෙ... අපි ද? ඔයා ගහන පදේටනෙ අයියටයි මටයි දෙන්නටම නටන්න වෙලා තියෙන්නෙ...” යි කලකිරීමෙන් කී සුනන්දා කාමරයෙන් පිට වූවාය. තවමත් මුරණ්ඩුකම අත් නොහළ එකියක සමඟ වාද විවාද කිරීමෙන් පලක් නැතැයි හිටි හැටියේ අවබෝධ කර ගත්තාක් මෙනි.
“ඒ ගොල්ලො ඔක්කොම ගියානෙ..”
අෂේන්ගේ බොළඳ හඬ සතුට දනවයි. අමාලි සිනාමුසුව හිස සැලුවාය.
“කවුරුවත් නෑනෙ...”
“ඇයි? රහසක් කියන්නද හදන්නෙ?”
කොලුවා හිස සැලුවේය.
“මොකක්ද..? ඉක්මනට කියන්නකෝ.” යි ඇය ද රහසින් ඉල්ලා සිටියාය.
“අපි” යි කී ඔහු වටපිට බැලුවේය. විසිත්ත කාමරයේ සාකච්ඡාව ඇහුණ ද ඒ හැටි පැහැදිලි නැත. ඒ ලොකු උදවියගේ කතාබහ ඔහු වැනි කුඩා එකෙකුට කොහෙත් ම නොවැටහෙන සුලු ය.
“කියන්නකෝ ඉතිං අගේ නොකර” යි අමාලි නොඉවසිල්ලෙන් ඉල්ලා සිටියාය.
“අපි දෙන්නා..”
“ඔව්.. අපි දෙන්නා...”
“පැනල යමු...”
දෑස අයාගත් ඇය අනතුරුව හඬ නඟා හිනැහුණාය.
“අනේ යංකෝ....” යි ඔහු පෙරැත්ත කළේය.
“අනේ මගේ චූටි පිස්සා...”
ඇය ඔහුගේ මුහුණ සිපගත්තේ අපමණ ආදරයෙනි. ඒ මොහොතේ කාමරයට එබුණු නලින් තුළ ද එබඳු ම ආදරයක් හට ගැනිණ. සිය පුත්‍රයා අරබයා පමණක් නොවේ. ඔහු වඩාගෙන සිප සුරතල් කරන යුවතිය ද ඒ ආදරයේ කොටස්කාරියක වූවාය. දෙපැයකට පෙරාතුව ගේට්ටුව වෙත දිව ගිය අමාලි හඹා යන කල පවා ඔහු කෝපයෙන් හා අප්‍රසාදයෙන් අවපැහැගැන්වී සිටියේය. තමාගේ හා පුත්‍රයාගේ කුඩා ලෝකය අවුල් වියවුල් කළ, එතල් වැනි අතිශය විනය ගරුක භාරකාරියක රැවටූ යුවතිය හැකි ඉක්මනින් පිටු දකින්නට ඔහුට වුවමනා විය.
“කොහෙද ඔය දුවන්නෙ?”
ඔහු ඇගේ අතින් අල්ලා ඇද්දේ ද නොරිස්සුමිනි.
“එළවනකොට නොයා හිඟන්නියක් වගේ වැටිල ඉන්නද කියන්නේ?” යි ඇය ඇසුවේ ද කෝපයෙනි. එකිනෙකා දෙස රවා බලන යුවළ වෙත යොමු වූ ඇසක් නැත. භූත කතන්දර හේතු කොටගෙන අෂේන් ගෙතුළ සිටින්නට ද පිටතට දිව යන්නට ද තරම් නිර්භීත විය නොහැකිව අන්ත අසරණවය. ඔහු දෑතින් මුහුණ වසාගෙන පොඩි කාමරයේ ඇඳ මත දණින් වැටී සිටියේය.
“ඔයාට එහෙම යන්න දෙන්න බ‍ෑනේ.. ඔයාව ඔයාගෙ අම්මට තාත්තාට බාර නොදී පාරට දාන්න පුළුවන්ද මට?”
නලින් කතා කළේ සිය ග්‍රහණය දැඩි කරමිනි. ඇය ඔහු වෙතින් ඉවතට යාමට තැත් කළාය.
“ඇයි බැරි...? දෙමවුපියෝ දරුවො පාරට දාන්නෙ නැද්ද? දරුවො දෙමවුපියන්ව පාරට දාන්නෙ නැද්ද...? ඔයාට මොකද බැරි මාව එළවන්න? අපි ඒ තරම් අඳුනන්නෙත් නැති එකේ...”
ඔහුගේ දෙනෙත ගිනි පුපුරු නිවිණ. මෘදු මොළොක් බවක සේයා ඉස්මතු විය.
“කෙනෙකුට කෙනෙක්ව අඳුරගන්න මහ ලොකු කාලයක් ඕන වෙන්නෙත් නෑ. සමහරවිට එක බැල්මකින් එක මොහොතකින් කෙනෙක්ව හොඳටම අඳුර ගන්න පුළුවන් වෙනවා...”
ඇගේ තෙත්ව ගිය දෑස අබියස දයාන්විත බැල්මක් හෙළුවේ තිරිසන් සත්ත්වයෙකු උර මත නංවාගත් තරුණයාය. හැකි ඉක්මනින් ඒ කුඩා ගම් පියසට යන්නට, ඔහුගේ තියුණු දෙඇසින් වේදනා විඳින්නට ඇයට වුවමනා විය.
“මට යන්න දෙන්න..” යි ඇය සෝබර හඬින් කී කල ඔහුගේ සිත රිදුම් දුන්නේය.
“මොකක්ද ඔයාගෙ ප්‍රශ්නෙ? ඇයි මෙහෙම දෙයක් කළේ?”
“නෑ... මට කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ..”
අමාලි සුපුරුදු හිතුවක්කාරියගේ භූමිකාව නැවතත් වැලඳ ගත්තාය.
“ප්‍රශ්නයක් නැත්නං මේ විදියට අනුන්ගෙ ගේක හැංගිලා ඉන්නෙ නෑනේ...”
“අනේ... අෂේන්ගෙ තාත්තෙ මට යන්න දෙන්න...”
වෙහෙසට පත් යුවතිය ඔහුගේ ග්‍රහණයෙන් ගැලවෙන්නට වෑයම් කළාය.
“බෑ.. ඔයාට එහෙම යන්න දෙන්න බෑ...”
“ඇයි? මං ඔයාගෙ මාලිගාවෙන් රත්තරං බඩු සල්ලි හෙම හොරකම් කළා කියලා පොලීසි යන්න ඕනද ඔයාට...?”
නලින් කෝපයට පත්විය. එබඳු අභිප්‍රායක් ඔහුගේ සිත නොවිණ.
“විකාර කතා කියන්න එපා.”
ඔහු සැබැවින් ම කෝපයට පත් වූ වග වටහාගත් ඇය නිහඬ වූවාය.
“ජීවත්වෙන එකත් කලාවක් අමා. දෙයක් කියන්න කලින් දෙපාරක් හිතන්න” යි අම්මා නිතර කී කතාව මේ මොහොතේදී ඇගේ දෙසවන නින්නාද විය.
“තාත්තලාට කියන්න බෑනෙ දූලගෙ මේ හිතුවක්කාරකම්. කෝ.. මට දෙන්න අම්මගෙ ෆෝන් නම්බර් එක. අම්මා හිමීට තාත්තට කියයිනෙ.”
එවර නම් ඇගේ ශක්තියද ධෛර්යයද අවසන් බිඳුව දක්වා පිරිහී ගියේය. යටිතොල විකා ගනිමින් හැඬුම් මැඩගන්නට තැත් කරන යුවතිය දෙස ඔහු බලා සිටියේ කුහුලිනි.
“හරි හරි අම්මට කියන්නත් බෑ නම් ඔයාගෙ අර ආදරවන්තයාගේ නම්බර් එක දෙන්නකෝ...”
තමාට මවක පමණක් නොව ආදරවන්තයෙකු ද නැතැයි හැඟී ගියෙන් අසරණ වූ අමාලි තවදුරටත් කඳුළු මැඬගන්නට තැත් නොකළාය. ගේට්ටුව වසා දමා නොතිබෙන්නට ඇය පාර දිග දිව යනවා නොඅනුමානය. වේදනාවෙන් කැකෑරෙමින්, ඇය ගෙතුළට යන මඟද අහුරාගෙන උසට උසේ හිටගෙන ඉන්න තරුණයා දෙස බලා සිටියාය. ඇගේ දෙඇසින් ගලා හැලෙන කඳුළු දෙකොපුල් ඔස්සේ රූරා හැලෙයි. ඔහු මහත් සංවේගයෙන් ඇගේ දෙවුරින් අල්ලා ගත්තේය. ඇය ඔහුගේ ළයමඬලෙහි මුහුණ හොවා ගත්තේ හිතාමතා නොවේ. ඉකිබිඳ හඬන යුවතිය උදෙසා කිව යුත්තේ කුමක්දැයි ඔහු නොදත්තේය. “අඬන්න එපා” යි ඉල්ලා සිටින්න බැරි තරමට ඔහුගේ උගුර සිරවී තෙරපී ගියේය.
“ඇයි අඬන්නේ?” යි අසන්නට බැරි තරමට ඔහු ද අසරණ විය.
“තාත්තේ...” යි අෂේන් බෙරිහන් දුන්නෙන් ඇය වහා පසෙකට වූවාය. නලින් ඇය අත්හළේ අකැමැත්තෙනි. කලකට පසු ලද කාන්තා ස්පර්ශයෙන් ඔහු උණුසුම්ව ගියේය.
“තාත්තේ...”
ගෙතුල භීතියෙන් සැලෙන කොලුවාගේ උච්ච ස්වරය ඔහුගේ උණුසුම් හැඟුමන්ද ඇගේ කඳුළු ද වියළා දමයි.
දෙපැයකට පසු නලින් ඇය දෙස හෙළන්නේ සෙනෙහෙබර බැල්මකි.
“ඔයාටත් තේ එකක් ඕනද?”
ඒ මුදු මොළොක් සරින් නොව ඒ පැනයෙන් ඇය පුදුමයට පත් වූවාය.
“තේ?”
“ඔව් ඉතිං... මොනවා වුණත් ඔයාගෙ තාත්තයි නැන්දයි මගෙ අමුත්තොනෙ... ඉස් ඉස්සෙල්ලම මගෙ ගෙට ගොඩ වුණේ. තේ එකක් නොදී කොහොමද?”
“ගෙදරින් පැනලා ඇවිත් හොරෙං හැංගිලා හිටි කෙනාව බාර දීලා ඉක්මනට යවා ගන්නනෙ ඕන වුණේ.. ඇයි ඉතිං දැං තේ හද හදා පරක්කු කරන්නෙ...?”
ඔහුගේ මුව’ග සිනාවක් නැඟිණ.
“ඔයා තාම මා එක්ක තරහෙන්.”
“අනේ නෑ.. මං කා එක්කවත් තරහ නෑ.. මාව දාලා ගිය අම්මා එක්කවත්, තාමත් මට කෝටු පාර දෙන තාත්තා එක්කවත් මාව කවදාවත් තේරුම් නොගන්න නැන්දා එක්කවත් මම තරහ නෑ...”
ඔහු තරමක ප්‍රමාදයකින් වුව “එතකොට ඔයාගෙ අර ආදරවන්තයා...? ඔයත් එක්ක එහෙ මෙහෙ යන බෝයි?” යි එක එල්ලේ ප්‍රශ්න කළේය.
ඇය නිහඬ වූවා මිසක “එයා මගේ ආදරවන්තයා නෙමේ. ඔය එකම කතාව මම කී සැරයක් කියන්න ඕනද...” යි නොපැවසුවාය.
ලබන සතියට...
