බසයේ යුවතිය
වේගයෙන් ආ ශීඝ්‍රගාමී බසය ගමන සැහැල්ලු කළ හැටියේ ම මම එහි පා පුවරුවට නැග ගතිමි. මග රස්තියාදු නොවී ඉක්මනින් ගෙදර යා ගැනීමේ සතුටින් පා පුවරුවෙන් උඩට පය තැබීමි.
පුදුමයකට මෙන් බසයේ ඉදිරි අසුන් හිස් ව තිබිණ. සෙනග ටිකක් හිටියේ පසුපස අසුන්වල පමණි.
ඉදිරියට නොගොස් මේ හරියේ ම රැඳී මෙතැනින් ම බැසගත යුතු යැයි සිතූ මම පා පුවරුව අසල ම තිබූ අසුන දෙස බැලීමි. එහි යුවතියක් හිඳගෙන සිටියා ය. ඇය සිටියේ මෙහා කෙළවරේ ය.
‘මෙතන කවුරුවත් ඉන්නවද?‘ මම ඇගෙන් ඇසුවෙමි.
මදෙස හොඳින් බැලූ ඇය පසෙකට ලිස්සා ගියා ය.
‘මම මෙතන ඉඳගත්තට කමක් නැද්ද?‘
කමක් නෑ කියන්නාක් මෙන් ඇය හිස සැලුවාය.
මම එහි හිඳගතිමි. දැන් මා අසුනේ ඇය කලින් හිඳ සිටි තැන ය. ඇය මට එහායිනි. ඇය ම දෙස හොඳින් බැලුවා ය. මා හැඳ සිටියේ දණහිස දක්වා බාච්චු කලිසමක් හා ටී ෂර්ට් එකකි.
ඇය බලන්නේ මගේ ඇඳුම දෙස නොව මුහුණ දෙස බව අවබෝධ වූ මට අපහසුවක් දැනිණ. මගේ ජංගම දුරකථනයට ඇමතුමක් ආවේ හොඳ වෙලාවට ය.
‘ඔයා දැන් කොයි හරියෙද ඉන්නෙ?‘ බිරිය ඇසුවා ය.
‘මේ ළඟ. වැඩි වෙලා යන්නෑ‘ මම පිළිතුරු දුනිමි.
ජංගම දුරකථනය සාක්කුවේ ලා ගන්නා ගමන් මම ඇය දෙස හොරෙන් බැලුවෙමි. පුදුමයකි. ඇය ඒ වන විටත් සිටියේ ම දෙස බලාගත්වන ම ය.
ඇය මා හඳුනන කෙනෙක් ද? ඇය මෙතරම් හොඳින් මා නිරීක්ෂණය කරන්නේ ඇයි? එසේ සිතමින් මම ද ඇගේ මුහුණ දෙස හොඳින් බැලුවෙමි.
ඇගේ මුහුණ කළු වලාවකින් වැසී ගියේ ය. එකෙණෙහි ම ඇය හඬන්නට පටන් ගත්තා ය. මට මහත් අපහසුතාවක් දැනිණ. මෙතෙක් වේලා නිහඬ ව සිටි යුවතිය මා හිඳගත් වේලේ හඬන්නට තියාගත්තේ මගෙන් ඇයට වූ හිරිහැරයක් නිසා යැයි මගීන් සිතන්නට පුළුවන. මම මගේ නිරවද්‍යතාව ඔප්පුකරන්නට මෙන් ඔවුන් දෙස බැලුවෙමි. එහෙත් ඔවුන් සිටියේ තම තමන්ගේ ලෝකවල ය.
ඇගේ හැඬුම බරපතළ වන විට මට ඉවසා සිටිය නොහැකි විය.
‘ඇයි දුව අඬන්නෙ?‘ මම ඇගෙන් හෙමිහිට ඇසුවෙමි.
ඇය හැඬුම තීව්‍ර කළා ය.
‘ඇයි දුවේ? මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් ද?‘
‘අංකල් කතා කරන්නෙ හරියට අපේ අප්පච්චි කතා කරනව වගේමයි! මට අපේ අප්පච්චි මතක් වුණා අංකල්. එයා අවුරුදු දෙකකට ඉස්සර නැතිවුණා!‘ ඇය ඉකිගසන්නට වූවා ය. මම අසරණ වීමි.
‘ඒ ගැන මටත් දුකයි දුවේ. ඉතිං අපි මොක ද කරන්නෙ? ජීවිතේ හැටි එහෙම තමයි. අපි ඒකට මූණ දෙන්ඩ ඕනැ. දුව හිත හදාගන්ඩ!‘
මබසට හොඳින් සවන් දුන් ඇය යළිත් වංගියක් අඬන්නට තියාගත්තේ දුක්ගැනවිල්ලක් ද කියාගෙන ය.
‘අප්පච්චි වැඩ ඇරිල එද්දි මට කොත්තුවක් ගෙනත් දෙනව. එයා මට හරි ආදරෙයි. අනේ මගෙ අප්පච්චි!“
‘අප්පච්චි කොහොමද නැති වුණේ?‘
‘එයා වාහනේ එළෝනකොටමයි නැතිවෙලා තියෙන්නෙ. පපුවෙ අමාරුව හැදෙනකොට එයා වාහනේ නතර කරල තියෙනව. සීට් එකේ උන්නු විදිහටම තමයි නැතිවෙලා හිටියෙ!‘
මම තවදුරටත් විස්තර විමසුවෙමි. ඇය හඬමින් ම පිළිතුරු දුන්නාය.
ඇගේ පියා කර ඇත්තේ රියැදුරු රැකියාවකි. ඇයට නිවුන් සහෝදරයෙක් ද සිටියි. ඔහු සරසවියක ඉන්ජිනේරු අංශයේ උගනියි. ඇය වෙනත් සරසවියක වෙනත් අංශයක උගනියි.
‘ඉතිං කොහොමද දුවේ වියදම් හොයා ගන්නෙ ?‘
‘තාත්තගෙ පැන්ෂන් එකෙන් මල්ලිගෙ වියදම් පියව ගන්නව. මං ටියුෂන් කරල මගෙ වියදම හොයා ගන්නව. අප්පච්චි නැතිවුණාට පස්සෙ අම්ම පුංචි කඩයක් දාල තියනව. ඒකෙං ගෙදර වියදම පියව ගන්නව‘
ඒ වන විට ඇය මට ආධ්‍යාත්මිකව වඩාත් ළං ව සිටියා ය. ඇගේ කඳුළු වියැළෙමින් තිබිණ.
‘ඇත්තමයි අංකල්. ඔයා කතා කරන්නෙ අපේ අප්පච්චි කතා කරනව වගේමයි. මට ඉහිලුම් නැතුව ගියා‘
‘දුව හරි අව්‍යාජයි. ඒත් දුවේ අතරමගදි හම්බවුණු කෙනෙක් ඉස්සරහ ඔච්චර විවෘත වෙන්ඩ එපා! මටත් ඔයාල වගේ පුත්තු දෙන්නෙක් ඉන්නව. අපි ඒගොල්ලන්ව පරිස්සං කර ගන්නව. ගෑනු දරුවො හුඟක් පරිස්සං වෙන්ඩ ඕනැ දුවේ‘
‘ඔව් අංකල්. මං ඒක දන්නව. අපේ අප්පච්චිත් මට ඔය දේම තමයි කිව්වෙ‘
‘දුවට ඕන්නං හිතිච්ච වෙලාවට කතා කරන්ඩ මගෙ සෙල්පෝන් අංකෙ දෙන්ඩ පුළුවං. එත් ඒක අනවශ්‍ය දෙයක් නේද දුවේ?‘
‘ඔව් අංකල්. අවශ්‍ය නෑ ‘
අලව්ව ළං විය. මා බැසිය යුතු විය.
‘දුවේ අපි කවුරුත් ජීවිතේ ප්‍රශ්නවලට මූණ දෙන්ඩ ඕනැ. බය නැතුව මූණ දෙන්ඩ. ඔයාට ජය ගන්ඩ පුළුවං. මං දැං බහින්නං‘
‘හොඳයි අංකල්. මට අප්පච්චි වගේම අංකලුත් කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ‘
ඇය හිනැහී මට සමු දුන්නා ය.
අනන්‍යතාව සඟවා සිටීමට කැමති සිළුමිණ පාඨකයකු විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසු‌ෙරනි.
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.
