වෙද මහිම
කලක පටන් පවතින අසනීපයකට ප්‍රතිකාර ගනු පිණිස තෝලංගමුව රජයේ හෝමියෝපති බෙහෙත් ශාලාවට යෑමට පුරුදුව සිටින අයෙක්මි.
ඊට ළඟපාත අය මෙන් ම දුර බැහැර අය ද පැමිණෙන බව මම දනිමි.
බෙහෙත් නැතැයි කියා අසරණ රෝගීන් ආපසු හරවා යැවීම මේ වෛද්‍යතුමියගේ හිතට වේදනාවක් වී තිබේ. ඇය කරන්නේ බෙහෙත් සිය මුදලින් මිල දී ගෙන ලෙඩුන්ට නොමිලේ ලබා දීම ය. මේ සඳහා ඇයට ලොකු මුදලක් වැය වන බව මට දැන ගන්නට ලැබිණ.
මේ වෛද්‍යතුමිය කෙරෙහි බලධාරීන්ගේ අවධානය යොමුවේවායි පතමි.
දන්තුරේ, තිස්ස කුමාර කුරුප්පුආරච්චි මහතා විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
කුළුණු හද
මා උදෑසන ඇවිදින්නට යන විට ඔහු තඩි බල්ලකු ඔසවාගෙන ඉදිරියට එමින් සිටියේ ය.
‘මොකද චන්දරේ උදේ පාන්දරම මේ දඩෝරියෙකුත් උස්සගෙන?’ මම ඇසීමි.
‘මේ බලන්ඩකො මහත්තය, කවුරු හරි මූව පාරෙ දාල ගිහිංනෙ. මං එනකොට මූ පාර හොයාගන්ඩ බැරුව එහෙමෙහෙ දුවදුව හිටිය. මට දුක හිතුණ. මං මූව ගෙදර අරං ගිහිං හදනව’ චන්දරේ අතුරු පාරකට හැරුණේ ය.
චන්දරේ මගේ දසුනින් ඈත් වුව ද මනසින් නම් ඈත් නොවී ය.
චන්දරේ ජීවිතයට මුහුණ දුන්නේ මේසන් බාස් කෙනෙකු හැටියට ය. ඊ ළඟට ඔහු ආරක්ෂක නිලධාරියකු හැටියට වැඩ කරන්නට වූයේ ය. වසර කිහිපයකට පසු ඉන් ද ඉවත් වී ත්‍රිරෝද රියක් මිලට ගෙන කුලී රියැදුරු රස්සාවට බැස්සේ ය. එය ඔහුට හොඳින් ගැළපුණේ ඔහු සුහදශීලී මිනිසකු නිසා විය යුතු ය.
මොන රැකියාව කළත් චන්දරේ එක දෙයක් අමතක නොකළේ ය. ඒ රැකියාවට යෑමට පාරට එද්දී තමා පිටුපසින් වල්ගා වනමින් එන සුනඛයන්ට බිස්කට් අරන් දීමය. බිස්කට් පැකට් එකක් මදිබව තේරුණ හොත් ඔහු තවත් එකක් මිල දී ගත්තේ ය. සතුන් ඒවා බුදිමින් වල්ගා වනමින් කෘතඥතාව පළ කරද්දී චන්දරේ උන් දෙස ආසාවෙන් බලා සිටියේ ය.
තුවාල වූ බල්ලකු දුටු තැන ඌට කිට්ටු වී බේත් කිරීමෙන් ද චන්දරේ සතුටක් වින්දේ ය.
චන්දරේ මිය ගියේ කවුරුත් නො සිතූ මොහෙතක ය. ඔහුට අවසන් ගෞරවය දැක්වීමට මා ඔහු ගේ නිවෙසට යන විට ඔහුගේ දෙන අසල සුනඛයෙක් වකුටු වී නිඳා සිටියේ ය.
‘ඔය චන්දරේ ටික දවසකට ඉස්සර පාරෙ ඉඳල උස්සගෙන ආපු එක්කෙනා. චන්දරේ නැතිවුණු දවසෙ ඉඳල එයත් ඉන්නෙ දුකෙන්’ ඔහුගේ බිරිය කීවා ය.
චන්දරේ මිය බව හන්දියේ බලු කැළ නොදන්නවා ඇත. උන් හැමදාම උදේට පාර අයිනේ තැන් තැන්වලට වී චන්දරේ ගේ රූපය මතුවන තුරු සෝදිසියෙන් සිටිනවා විය යුතු ය.
පන්නිපිටියේ, දෙපානම, ගයාදාස පරණවිතාන මහතා විසින් යොමුකරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.
