රිය සක පාරණ පාර මඳින් මඳ බෙලහීන වන බව කියාපාන වළ ගොඩැලි හේතුකොටගෙන නොව සිතෙහි ජනිත වූ චංචල බව විසින් ත්‍රී රෝද රියෙහි තිරිංග තද කෙරිණ.
“කීයක් දෙනවා කිව්වත් අපායට නං යන්න බෑ නංගි... බැහැලා වෙන එකක යනවද... මට තව හදිස්සි ගමනකුත් තියෙනවා.”
රියදුරුට වුවමනා වූයේ හැකිතාක් ඉක්මනින් මේ භයංකර මගියාගෙන් නිදහස් වීමටය. ඇය පියවි සිහියෙන් පසු නොවන වග පෙනෙන්නට තිබේ. මේසා තරුණ හා පියකරු යුවතියක උමතුවෙන් පෙළෙන බව විශ්වාස කිරීමට ඔහු පැකිළුණද දෙනෙත හා දෙකන ඒ සඳහා බල කරයි. තමා කළයුත්තේ ඇය පිටු දැකීම විනා අනුකම්පාවට ඉඩ දීම ෙනාවන බව ඔහු සිතයි.
“අමුතුවෙන් යන්න දෙයක් නෑ. අපායේ තමා අපි මේ ඉන්නේ. කටු ඉඹුල ලෝදිය හැළිය හැම තැනම. අඩුවකට තිබුණෙ එල්ලුම් ගහ විතරයි. දැං ඒකත් හරිනෙ. හිනාවක් සතුටක් සැනසීමක් තියෙනවද කිසි කෙනෙකුට...? හැම කෙනාම දුකෙන් තරහෙන්... මීට වඩා අපායක් තව කොහෙද. අමාලි කියාගෙන ගියේ රියදුරුගේ විමතිය හෝ කුහුල කිසිසේත් ම නොතකමිනි. කිව යුතු යමක් වී නම් එක එල්ලේ කියා පාන්නට ඇය කවදත් මැළි නොවෙයි. ඇගේ මව පවා ඒ පිළිබඳව අපමණ වාරයක් අවවාද කොට තිබේ.
“හිතට එන හැමදේම කටින් පිට කරන්න එපා දෝණි...”
චම්පාගේ හඬ දැඩිය. බැල්ම බැරූරුම්ය. එහෙත් ඒ කිසිවකින් අමාලි සසල නොවෙයි.
“ඇයි ඒ?” යි ඇය ප්‍රශ්න කරන්නේ දැරියකගේ නොකිළිටි බැල්මක්ද සමඟිනි. කුහුල හා විමතිය මුසු ඒ බැල්ම චම්පා තුළ වන නොඉවසිල්ලද නොමනාපය ද තුනී කර දමයි.
“එහෙම තමා අමා. ජීවත් වීමත් කලාවක්. කලාව කියන දේ ප්‍රගුණ කරන්න ඕන. එහෙම නූණොත් වරද්ද ගන්නවා... කවුරු වුණත් ජීවිතේ...”
ඇය කිසියම් ආගමික පාඨයක් උපුටා දක්වන බැතිමතියක මෙන් ශාන්ත දාන්ත විලාසයෙන් පැවසුවාය.
“හා හා... එතකොට අම්මා ජීවත් වීමේ කලාව කියන්නේ හිතේ තියෙන දේ කටින් නොකියා බොරු කරන එකටද...? හිතෙන් වෛර කර කර කට පුරා හිනාවෙන එකටද...?”
කොහෙත්ම අපේක්ෂා නොකළ ඒ ප්‍රශ්නය චම්පාගේ සන්සුන් බව බිඳ දමයි.
“එහෙම නෙවෙයි අමා.. අපි මිනිස්සු එක්ක ගනුදෙනු කරන පිළිවෙළක් තියෙනවා..”
“ඒත් ඒ පිළිවෙළ වංචාවක් නම්...? රැවටිල්ලක් නම්...?”
“අනේ මට තේරෙන් නෑ අමා... ඔයා එක්ක කතා කරන්න මට තේරෙන්නෙ නෑ... ඔයාට මේ දේවල් පැහැදිලි කරන්නෙ කොහොමද කියලා මට තේරෙන්නෙ නෑ.”
දියණියගේ සිතිවිලි හා ආකල්ප වෙනස් කරන්නට තමා අපොහොසත් බව වටහා ගත් චම්පා මහත් ශෝකයෙන් ද කලකිරීමෙන් ද මලානිකව ගියාය.
“තරහ නැතුව බහින්න නංගි..”
ත්‍රීවිල් රියැදුරාගේ හඬ අමාලිගේ මතකය සිඳ බිඳ දමයි.
“මම මොකටද ඔයා එක්ක තරහ වෙන්නෙ?” යි ඇසූ යුවතිය ත්‍රීවිලරයෙන් බැස්සාය. ඇය දිගු කළ මුදල් නෝට්ටුව අකැමැත්තෙන් මෙන් බාරගත් ඔහු සිය රියෙහි වේගය වැඩි කළේය. ඇය ඔහු කෙරෙහි අප්‍රසාදයක් ඇති කර නොගත්තේ උද්‍යානය දුටු බැවිනි. තමා මෙහි පැමිණීම හොඳ බව ඇයට සිතිණ. ඇය උද්‍යානයට ඇතුළු වූයේ පෙර වූ පීඩාව කෙමෙන් සන්සිඳී යන මනසිනි. නිරවුල්ව කල්පනා කළ හැකි කදිම ස්ථානයකට සපැමිණි වගට සැනසෙන්නට ඇය තැත් කළාය. එහෙත් දුව පැන නටන ළමයින්ගේ ඝෝෂාව ඇයට සරදම් කරති. කොනක බංකුවක් මත හිඳගත් ඇය දවසේ පළමු වතාවට සුසුමක් හෙළුවාය. සාමාන්‍යයෙන් සුසුම් ලන්නට හෝ කඳුළු සලන්නට ප්‍රිය නොකරන ඇය ඒ එක් සුසුමෙහි ගැබ් වූ ආත්මානුකම්පාවට ද්වේෂ කළාය.
“අම්මා...” යි ඇය කතා කළේ සිය මව තමා සමීපයෙහි හිඳගෙන සිටින කලෙක මෙනි.
“ඇයි අම්මා මට හිතෙන්නෙ ඔයා අත්තම්මලගෙ ගමේ ඒ පාළු ගෙදර ඉන්නවා කියලා... ඒ ගෙදර නැතත් ඒ ගමේ කොතනක හරි ඔයා ඉන්නවා කියලා මට හිතෙන්නෙ ඇයි අම්මා...?”
සිතෙහි තෙරපෙන මේ ශෝකාකූල සැක සංකා මුවින් පිට කිරීම සහනය දනවන්නක් බව ඇයට පසක් වෙයි.
“ඔයා එහෙ නෑ කියලා දැන දැනත් මම එහෙම හිතන්නෙ අර අහිගුණ්ඨික කොල්ලා හින්දද? ඒ වගේ ඇස් දෙකක් ඒ වගේ බැල්මක් ඒ වගේ කරුණාවක් මම කවදාවත් කොහෙන්වත් කාගෙන්වත් දැකලා නෑ අම්මා මට තේරෙන්නෙ නෑ... ඒත් මට ආයෙමත් එහෙ යන්න හිතෙනවා... ආයෙමත් ඒ කොල්ලව දකින්න ආසයි මට... ඒත් ඒ ආසාවම මාව බය කරවනවා... මේ මොන පිස්සුවක්ද කියලා මම මටම තරවටු කැරනවා අම්මේ...”
හුදෙකලා යුවතිය දෙව් මැදුරක පාපොච්චාරණය කරන බැතිමතියකගෙන් වෙනස් නොවූවාය. දේව භක්තිය වෙනුවට ඇගේ තුරුණු ළය මඬල පිරී ඉතිරී තිබුණේ ෙව්දනාවෙන් හා සොම්නස කැටිවූ බියසැක දෙකින්ය. තමා තුළ වන හැඟීම් කවරේදැයි පිරික්සා බලන්නට ද ඇය පසුබට වූවාය.
හිටි හැටියේ ඇකය මත පතිත වූ බෝලය ඇගේ නිශ්චලතාවයට ද පහර දුන් සෙයකි. ඇය හිස නඟා බැලුවේ කෝපයෙන් නොවේ. ඉමහත් කුහුලිනි. ඇගේ දෙනයන මුළු මහත් අවධානය දිනා ගත් කුඩා කොලුවා බියෙන් හා ළතැවුලින් හැකිලී ගොසිනි.
“මගෙ බෝලේ...” යි ඔහු අතක් ද දිගු කරමින් අවධාරණය කළේය.
“බෝලෙ ඔයාගෙ නං මගේ ඔඩොක්කුවේ තියෙන්නෙ කොහොමද?” යි අසමින් ඇය බෝලය දෑතින් ගත්තාය.
“අ... අනේ... මගේ බෝලේ” යි ඔහු හැඬුම්බර හඬින් තැතනුවේය.
“අෂේන්...”
ඇය අපේක්ෂා කළේ ඔහුගේ පියාගේ මෘදු ස්වරය වුවද දෙකන රිදවන තරමට උස් හඬින් නැඟුණේ කාන්තා ස්වරයකි.
“මට ලේට් වෙනවා අෂේන්”
ඒ ස්වරය සේම ඇගේ පෙනුමද ඒ තරම් සිත්ගන්නා සුලු එකක් නොවීය. විලවුන් ආලේප ආදිය නොමඳව භාවිත කර තිබෙන බව පෙනී ගියක ඇගේ බබළන මුහුණේ ආදරණීය බවක් ගැබ්ව නොතිබිණ.
“අම්මා... මගේ බෝලේ..”
අෂේන් සන්තාපයෙන් කොඳුළේය.
“ආ... මේ මොකද මේ?”
තවමත් බෝලය ඇකය මත තබාගෙන නිහඬව පසුවන යුවතිය දෙස ඇය හෙළුවේ නොපහත් බැල්මකි.
“දෙන්න දෙන්න.. ඕක අෂේන්ගේ බෝලෙ..”
ඇගේ අධිපති ස්වරය රිස්සුම් නොදුන් බැවින් අමාලි කිසිවක් කියන්නට තබා ඇඟිල්ලක් හෝ සොලවන්නට වෑයම් නොකළාය.
“ලැජ්ජ නැද්ද අනුනගෙ දේවල් තමුන්ගෙ වගේ ළඟ තියාගෙන ඉන්න?”
“මං හොරෙන් ගත්තෙත් නෑ... උදුරගත්තෙත් නෑ...”
අමාලි කතා කළේ ද නොමනාපය වෑහෙන හඬිනි.
“ඔය බෝලේ දෙන්න මේ ළමයට. ඔයා හොඳට ම දන්නවානේ ඕක මෙයාගෙ කියලා...”
“හොඳට ම දන්නවා කියලා හිතුවට සමහර වෙලාවට අපි මුකුත්ම දන්නෙ නෑ මැඩම්..”
යුවතියගේ මුවින් පිටවූ “මැඩම්” යන ආමන්ත්‍රණයෙහි ගෞරවය වෙනුවට ගැබ්ව තිබුණේ එක්තරා අන්දමක අවඥාවකි. ඒ බව වැටහුණෙන් කාන්තාව කිපුණාය. ළය දවන කෝපය යටපත් කරගන්නට ඇය වෙහෙසක් නොදැරුවාය.
“ඔයාට ඔතන උඩ බලාගෙන ඉන්න පුළුවන් වුණාට මට එහෙම නාස්ති කරන්න කාලය නෑ. ඕනම නම් ඔයා ඔය බෝලෙ තියාගන්න. එක බෝලෙට දහයක් ගන්න මට බැරිකමක් නෑ..”
“ඉතිං දහයක් බැරි නම් විස්සක් ගන්න... මට මොකද...” යි සෝපහාස සරින් කියමින් අමාලි බෝලයෙන් දමා ගැසුවාය. තමා ප්‍රිය කරන කුඩා කොලුවාගේ මව සතු අගනා අව් කණ්ණාඩි කුට්ටම බිඳ දමන්නට ඇයට කොහෙත් ම වුවමනා වූයේ නැත. එහෙත් එවන් චේතනාවක් නොවුණද ඒ අලංකාර අව් කණ්ණාඩිය බිඳී ගියේය.
අෂේන් බෝලය අහුලා ගත් අතර ඔහුගේ මව කෝපයෙන් වියරු වැටුණාය.
“මොකක්ද ඒ කළේ?”
“බෝලෙ ඉල්ලලානෙ නහයෙන් ඇඬුවෙ.. ඉතිං බෝලෙ දුන්නා...”
“තමුසෙ දන්නවද මේ සන්ග්ලාසස් මට කැනඩාවල ඉන්න යාළුවෙක් දුන්නු ප්‍රසන්ට් එකක් කියලා... බලනවා ඒක බිඳලා දැම්මා මෝඩියක් වගේ..”
කෝපයෙන් පුපුරු ගසමින් ඇය අමාලි වෙත නැඹුරු වූවාය.
“අෂේන්... ඔයාගෙ අම්මට කියන්න මාව අතාරින්න කියලා. ඔයා ඉස්සරහ ඔයාගේ අම්මට ගහන්න මම කැමති නෑ...”
යුවතිය නැගී සිටින්නට වෑයම් කළාය. එහෙත් ඊට ඉඩ නොදුන් ගැහැනිය ඇයට අතුල් පහරක් එල්ල කළාය.
“එපා... අනේ එපා... ගහන්න එපා”
අෂේන් බියෙන්ද ශෝකයෙන්ද හඬ ගෑවේය. මේ යුවතිය ඉහළ අත්තක රැඳුණු බෝලය තමාට ලබා දුන් බව ඔහුට අමතක කළ නොහැක. පියා සමඟ සිටියේ නම් ඔහු ඇගේ ඇකයට පනිනවා නොඅනුමානය. එහෙත් වහා කෝපයට පත්වන මව අබියස ඔහු හිත මිතුරුකම් පාන්නට මැළි විය. ඇය සිය පුත්‍රයා කිසිවෙකු සමඟ මිතුරු සමාගම් පවත්වනු දකින්නට ප්‍රිය නොකළාය.
“ඔයාට මොකක්ද හරේන් එක්ක තියෙන කතාව? හරේන්ගේ අම්මා මහ කට්ට ගෑනියෙක්. මං නම් ආසම නෑ.”
පන්ති කාමරයේ මිතුරෙකු සමඟ වුව ඇයට පෙනෙන්නට කතා බහ කරන්නට ඔහු අකමැති වන්නේ එබඳු කියුම් හේතුකොටගෙනය.
ලබන සතියට...
