මොන මොන දේ කළ කීව ද අපේ රටේ මිනිසුන් හැඟිම්බරය. ඉක්මනින් උණු වන හදවත් ඇත්තෝය. කෙනෙකුගේ දුකක් කරදරයක් දුටු විට අහක බලන්නෙක් නැත තරම්ය. කොටින්ම කිවහොත් කෙනෙකුගේ දුකක දී කරදරයක දී ඉස්මතු වන්නේ මනුස්සකමයි. නමුදු මේ මනුස්සකමට පරිභව කරන්නෝ ද අප අතර නැතිවාම නොවේ.
ජීවිතේ නැති බැරිකම් නිසා මහ මඟ සිඟමන් යදින්නෝ නැති මාවතක් නගරයක් සොයාගැනීම අසීරුය. සිඟන්නෙකු දුටු පමණින් ඔහු කරන්නේ ඇත්තක් ද බොරුවක් ද යන්න පවා තෝරා බේරාගැනීම අසීරුය.
ඇතැම් විට නොදරුවන් කර පින්නාගෙන එන ගැහැනු මිනිසුන් අනුන්ට අත පා කීයක් හෝ ඉල්ලාගන්නේ දරුවා විකුණන්නාක් මෙනි. තවත් විටෙක විවිධ ලෙඩ රෝග ඇතැයි කියමින් අත පාති. ඔවුහු බොහෝ කතා කියති. ඇතැම් කතා විශ්වසනීයත්වයෙන් තොර බව දැනෙන්නේ ඔවුන් කියන එකි නෙකට විරුද්ධ පරස්පර කතා නිසාය. කෙසේ හෝ මෙවැනි සිඟන්නියකට පසුගිය දා අපූරු දෙයක් සිදු විණි.
ඇය කාලයක් තිස්සේ පශ්චාත්භාගයෙන් රූටා යමින් මඩකලපුව නගරයේ සිඟමන් යදින්නට වුවාය. පසුගිය දා තදින් වැස්සේය. ඇය මහ වැස්සේ තෙමෙමින් පාරේ සිටියාය. මෙය දුටු තරුණයකුගේ හිත උණු විය. ඔහු මිතුරන්ට යෝජනා කළේ ඇයට රෝද පුටුවක් අරන්දිය යුතු බවය. ඔවුන් අත මුදල් නොවිය. තරුණයා තම මිතුරෙකු සමඟ පළාතේ සමාජසේවා ආයතනයට ගියේය. බොහෝ කරුණු කියා ඔවුහු රෝද පුටුව ලබා ගත්හ. රෝද පුටුව පෙර කී කාන්තාව ළඟට ගෙනැවිත් ඇයව එහි වාඩි කරවුයේය ද තරුණයන් විසිනි. නමුදු කාන්තාවගේ මුහුණේ සතුටක් නොවිය.
“අපරාදේ සල්ලි මට දුන්න නම් ඉවරයි.”කාන්තාව කීය.
එක් තරුණයකු යෝජනා කළේ කාන්තාව වෛද්‍යවරයකු වෙත යොමු කරමු යැයි කියාය. ඇය ස්නායු ආබාධයකින් පෙළෙන්නේ නම් ඊට ප්‍රතිතාර කිරීමටය. තරුණයෝ ඇය මඩකලපුවේ රෝහල වෙත ගෙන ගියහ. වෛද්‍යවරයා කාන්තාව පරක්ෂා කර පැවැසුවේ ඇයට කිසිදු ස්නායු ආබාධයක් නැති බවය.
අවසානයේ වෛද්‍යවරයා කාන්තාව පොලිසියට අල්ලා දෙන බවට බිය කළේය. බියට පත් ගැහැනිය කීවේ තමන් ජීවත් වීම සඳහා කලක පටන් ඒ බොරුව කළ බවය. තරුණයන්ගේ පින් සිත්වල උපන්නේ නොසතුටකි. මේ කාන්තාව පමණක් නොව මෙවැනි යාචකයන් මිනිසුන්ගේ මනුස්සකම අවභාවිත කිරිම අද අපේ සමාජය තුළ දකින්නට සිදු වීම කනගාටුවකි.
රසුල දිල්හාර
