අපි ඉතිහාසය දන්නේ නැතිනම් අපට හොඳ අනාගතයක් තිබෙන්න විදිහක් නැහැ. සැවොම අපේ ඉතිහාසය ගැන දැනුම්වත් විය යුතුයි. අපි මේ වගේ ජාතියක්, අපි මෙහෙම හිටපු අයයි කියන දේ දැක තව තවත් ඉදිරියට යන්න ඕනෑය කියන සංකල්පය ළමා පරපුරට දිය යුතුයි. අප කවුද කියන එක හොයාගන්න පුළුවන් ඒ වගේ තැනකට ගියාමයි.
ඇය මෙරට සිටින ජ්‍යෙෂ්ඨතම රසායන විද්‍යාඥවරියකි. එමතු නොව පරිපාලන නිලධාරිවරියකි. පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුවේ සහකාර කොමසාරිස්වරියක, අධ්‍යක්ෂවරියක මෙන් ම ජාතික කෞතුකාගාරයේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල්වරිය ලෙසත් ජාතික උරුමයන් පිළිබඳ අමාත්‍යංශයේ ලේකම් ලෙසත් වගකීම් රැසක් දැරුවාය. ඒ කාල සීමාවේ දී ඈ මෙරට පුරාවිද්‍යාත්මක උරුම රැසක් සංරක්ෂණය කි‍රීමට කටයුතු කිරීම ද කතාබහට ලක් කළ යුතු ය. සියලු අභියෝග හමුවේ මෙරට සෑම කාන්තාවකටම ආදර්ශයක් වෙමින් ඈ පැමිණි ගමන් මඟ පිළිබඳ ඔබ කියවිය යුතු ය. මන්ද ඇගේ දිවියෙන් ඔබේ දිවියට ද බොහෝ වටිනාකම් ලැබ ගැනුමට හැකි බැවිනි.
ඔබගේ ළමා කාලය ගෙවී ගියේ ගම්මානයක. ඒ අතීතය යළි මතක් කරන්න කැමැතිද?
අපොයි ඔව්. මගේ ගම හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කයේ බෙලිඅත්ත ගම්මානය කිට්ටුව තිබෙන යටිගල කියන පොඩි ගම. මගේ තාත්ත ගමේ ගම්මුලෑදෑනියා ඔහු ටී. ජේ. ඩබ්ලිව්. මොහොට්ටාල. අම්මා ඩී. එෆ්. අබේසුන්දර. මගේ ළමා කාලය ගෙවී ගියේ හරිම සුන්දරව. මට සහෝදර සහෝදරියන් හත් දෙනයි. ගමේ ගෙදර තිබුණා විශාල වත්තක්. මේ වත්තේ නැති පලතුරක් නැහැ. ඒ වගේ ම අපේ ගෙදරට තිබුණා කුඹුරු යායක්. මේ කුඹුරුවල දුව පැන ඇවිද්ද හැටි වගේම වත්තෙ තිබෙන පලතුරු ගස්වල ගෙඩි කඩාගෙන කමින් විනෝද වුණු චමත්කාරයෙන් පිරි සුන්දර ළමා වියක් මට තිබුණා. මම පවුලේ බාලයා නිසාම පවුලේම ආදරය ලබන්න ඔවුන් සමඟ හුරතල්වෙන්න වැඩි වාසනාව ලැබුණේ මට. තාත්තා කුඹුරු වැඩ කරනවා. මට තවම මතකයි අපි රෑට ඒ කුඹුරුවල ගොයම් කපලා ඉවරවෙලා ගොයම් පාගන්නෙ හරි අපූරු විදියට. කමත වටේට පන්දම් පත්තු කරලා, ජනකවි කියමින් තමයි ඒ වැඩ කටයුතු සිදු‍ෙවන්නේ මේවත් මගේ ළමා කාලයේ මම අත්වින්දා. ඒ වගේ ම මම අකුරු කරන්න ගියෙත් ගමේ පාසලට. හය වැනි ශ්‍රේණිය දක්වාම මම ඉගෙන ගත්තේ ඒ පාසලෙන්.
සහෝදර සහෝදරියන් සමඟ ගෙවුණු දිවිය?
මගේ අයියලා අක්කලා ගමේ පාසලේ නෙමෙයි අධ්‍යාපනය කළේ නගරයේ. පිට පාසල්වල ඉගෙන ගෙන, ඒ අය නිවාඩු කාලෙට තමයි ගෙදර එන‍්නේ. ඒ ආවම තමයි මට හුඟක් සතුටු. අපේ ගෙදර වටේටම ඉන්නේ නෑදෑයො. විශේෂයෙන් ම අවුරුදු කාලය තමයි හුඟක් ම මතක. අපේ වත්තේ කජුගස් පිරිලා තිබුණා. උදේට අපි එක්කෙනාට එක්කෙනා හොරෙන් නැගිටිනවා. ඒ උදේ පාන්දර ගස්යට වැටෙන කජු අහුලන්න. අනිත් අයත් නිවාඩු කාලෙට ගෙදර ආවම අයියල අක්කල අපි ඔක්කොම එක්කෙනෙක්ට එක්කෙනෙක් හොරෙන් නැගිටල යනවා ඔක්කොම කජු අහුලන්න.
ඇත්තටම, අද කාලෙ දරුවන් ගැන මට කල්පනා වෙනවා. මට හරි දුකයි. ඔවුන් ගැන. අවංකවම කියනවා නම් අපේ දරුවන්ගේ දරුවන්ට (මුනුබුරන්ට) අපිට වගේ සුන්දර ළමා කාලයක් නැහැ. ඒ අය අපි ගත කරපු ළමා විය ගැන දන්නෙත් නැහැ, අහලත් නැහැ. ඒ වගේ සුන්දර කාලයක් අද දරුවන්ටත් ලැබෙනවා නම් කොච්චර හොඳද කියලා හිතෙනවා. දැන් දරුවන්ට සෙල්ලම් කරන්න කාලයක් නැහැ. හැම තිස්සෙම පොත පත. අපි කාපු පලතුරුවල හැටියට අද දරුවො කජු පුහුලන් දැකලවත් තියෙනවද දන්නේ නැහැ.
කුඩා කල ඔබ ඉගෙනුමට දක්ෂ දරුවෙක්ද?
අපේ කාලෙ ශිෂ්‍යත්වය සමත් වුණාම යන්න පුළුවන් වුණේ මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයකට පමණයි. අද වගේ ජාතික පාසල්වලට එන්න බැහැ. යන්න පුළුවන් වුණේ ඇතුළත් වීමේ විභාගයකින් පමණයි. නුගේගොඩ අනුලා විද්‍යාලයට මම ඇතුළත් වෙන්නේ ඇතුළත් වීමේ විභාගයකින්. මගේ අයියා වනවිට විද්‍යෝදය විශ්වවිද්‍යාලයේ භෞතික විද්‍යා අධ්‍යයන අංශයේ කථිකාචාර්ය වරයෙක්. ඔහු තමයි පසුව හිටපු කාලගුණ විද්‍යා අධ්‍යක්ෂක ආචාර්ය ඒ. ඩබ්ලිව්. මොහොට්ටාල.
ඔහු තමයි මාව අනුලා විද්‍යාලයේ ඇතුළත්වීමේ විභාගයට යොමු කළේ. උසස් පෙළ දක්වාම මම අධ්‍යාපනය ලැබුවේ අනුලා විද්‍යාලයේයි. ගමේ පාසලත් මේ පාසලත් අතර වෙනසක් මට තිබුණා. මම ගමේ පාසලේ හැමදාමත් පන්තියේ පළමුවැනියා වුණා. මම නුගේගොඩ අනුලා විද්‍යාලයේ දී පන්තියේ තුන්වැනියා වුණා. මම එදා ඇත්තටම හරියට ඇඬුවා. පළවැනි වාර විභාගයේදී මම තුන්වැනියා වුණු නිසා.
එයට හේතුවක් තිබුණා. මම ගමේ පාසලේ ඉගෙනුම ලබද්දී හයවැනි ශ්‍රේණියේ දී අපට ඉගැන්වූයේ අංක ගණිතය පමණයි. ජ්‍යාමිතිය, වීජ ගණිතය ඉගැන්නුවේ නැහැ. ඒ නිසා මම ජ්‍යාමිතිය වීජ ගණිතය ඉගෙන ගෙන තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා මට ගණිතය ප්‍රශ්නයක් වුණා. ඒ නිසා තමයි මම තුන්වැනියා වුණේ. මගේ අයියා මාව අත්වැසුවා. මට බැරි ගණිත පාඩම් මුල සිට කියලා දුන්නා. දෙවැනි වාරෙ ඉඳල මම යළිත් පන්තියේ පළමුවැනියා වුණා. ඉස්කෝලෙන් ඉවත්ව යන දා තෙක් ම මම තමයි පන්තියේ පළමුවැනියා වුණේ. උසස් පෙළ මම ගණිත අංශයෙන් ඉගෙන ගත්තා.
ඔබේ විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය?
මම ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයට තේරුණා. එහි ව්‍යවහාරික විද්‍යාපීඨයේ ඉගෙනුම ලැබුවා. වසර හතරකින් පසුව මම රසායන විද්‍යා විශේෂවේදී උපාධිය ලබාගත්තා. මගේ විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය හරිම සුන්දරයි. මගේ බැච් එකේ හිටියා විද්‍යාර්ථීන් දහ අට දෙනෙක්. එහි ගැහැනු ළමයින් හිටියේ දෙදෙනයි. අපි දෙන්නාත් පිරිමි ළමයි දහසය දෙනාමත් අදටත් මගේ හොඳ යාළුවෝ. ඇත්තටම හරිම සුන්දර කාලයක්. අපි ජයවර්ධනපුරට ගියේ 1973 දී. එතකොට ජේ.වී.පී. කලබල තිබිලා විශ්වවිද්‍යාලය වහලා තිබිලා විවෘත කළා විතරයි. අපේ බැච් එකට තමයි විශ්වවිද්‍යාලය විවෘත වුණේ. ඒ නිසා ද කොහෙද පුදුම විදිහට අපිට නවක වදය විඳින්න වුණා.
රසායන විද්‍යාව තෝරාගන්නට හේතුවක් තිබුණා ද?
මම උසස් පෙළට ඉගෙනගත් විෂයන් තුනෙන්ම මට විශ්වවිද්‍යාලයේ දි උපාධිය හදාරන්න අවස්ථාව තිබුණා. නමුත් මම කැමැති වුණේ රසායන විද්‍යා ක්ෂේත්‍රයට.
රසායන විද්‍යාව හැදෑරීම ඔස්සේ ඔබට තිබුණු බලාපොරොත්තු?
මම ඇත්තටම, මුලින් ම හිතුවේ විශ්වවිද්‍යාල කථිකාචාර්යවරියක් වෙන්නයි. ටික කාලයක් තාවකාලික සහකාර කතිකාචාර්යවරියක් ලෙස මම කටයුතු කළා. නමුත් මම විවාහ වුණාට පසුව ඕස්ට්‍රේලියාවට යන්න සිදුවූ නිසා එයින් ඉවත් වුණා. එහෙදී මම රසායන විද්‍යාවෙන් පශ්චාත් උපාධිය කරන්න පටන් ගත්තා. නැවත ලංකාවට එන්න වුණා. එය අතරමඟ නතර වුණා. එය පසුව ජර්මනියේදී තමයි මට සම්පූර්ණ කරගන්නට ලැබුණේ. රසායන විද්‍යා ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳ විශාල දැනුමක් ලබාගන්න එමඟින් මට අවස්ථාව ලැබුණා.
රසායන විද්‍යාව ඔස්සේ සමාජයට සිදුවන සේවය ඔබ දකින්නේ කොහොමද?
අපේ ජීවිතයේ සමාජයේ හැම විෂය ක්ෂේත්‍රයකටම වගේ රසායන විද්‍යාවෙන් ප්‍රයෝජන ලැබෙනවා. විශාල සේවයක් එමඟින් සිදු කරන්නට පුළුවන්.
ඔබ කාන්තාවක් ලෙස හොබවපු නිලතල මොනවාද?
මම විදෙස් ගත වී පැමිණි පසු සම්බන්ධ වුණේ පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුවට. එහි සහකාර කොමසාරිස් - රසායන විද්‍යා ලෙස මම සම්බන්ධ වුණා. පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුවේ දී මට විශාල වැඩකොටසක් සිදු කරන්නට හැකි වුණා. පුරාවස්තු ගත්තම, බිතු සිතුවම් සංරක්ෂණය, පුරාවස්තු සංරක්ෂණය වගේ සෑම කටයුත්තකටම දායක වෙන්නට මට හැකියාව ලැබුණා. එක සැරයක්, මන්නාරම මාන්තොට ලොකු කැණීමක් තිබුණා. මම මාස ගාණක් පුරා ඒ ප්‍රදේශයට වෙලා එයට දායක වුණා. විශාල පුරාවස්තු ප්‍රමාණයක් ඒ කැණීම් ඔස්සේ සොයා ගන්නට පුළුවන් වුණා. කාසි, වෙළෙඳ තොටුපළක් නිසා, විදේශවලින් හුවමාරු වූ භාණ්ඩ. මේ දේවල් සංරක්ෂණය කරන්න තමයි මම දායක වුණේ. ඊට අමතරව තව දෙයක් තමයි ලංකාවේ පැරණි පන්සල්වල බිතුසිතුවම් සංරක්ෂණය කරන්නත් මට හැකි වුණා. සීගිරිය, තිවංක පිළිමගෙය, දෙගල්දොරුව රජමහා විහාරය වගේ ඓතිහාසික පුරාවිද්යා ස්ථානවල ඇති චිත්‍ර සංරක්ෂණය කරන්නත් මම දායක වුණා. සීගිරි චිත්‍ර හුණු බදාම මත තමයි ඇඳ තිබෙන්නේ. බිතුසිතුවම් අඳිද්දී විවිධ තාක්ෂණික ක්‍රම භාවිතා කරනවා. සීගිරියේ තමයි ලංකාවේ උසස්ම තාක්ෂණික ක්‍රම භාවිත කරලා චිත්‍ර ඇඳ තිබෙන්නේ. නුවර කාලෙ බිතු සිතුවම් වල තාක්ෂණය වෙනස්.
සීගිරියේ තෙත හුණු බදාමේ මත බන්ධන මාධ්‍යයක් භාවිතා කරලා තමයි ඒ සිතුවම් ඇඳ තිබෙන්නේ. ඒ තාක්ෂණය ලංකාවේ විශ්මිතයි. ඒ වගේ ම පුල්ලිගොඩ ලෙන් චිත්‍රත් මම සංරක්ෂණය කළා. පොලොන්නරු යුගයේ චිත්‍ර තමයි එහි තිබුණේ.
රසායන විද්‍යා ක්ෂේත්‍රයෙන් පුරාවිද්‍යාව උදෙසා මෙහෙවරක් කළ එකම කාන්තාව ඔබද?
මෙහෙමයි. දැන් බොහොමයක් කාන්තාවන් මේ ක්ෂේත්‍රයට යොමුවී සිටිනවා. නමුත් මම පටන්ගත්ත මුල් කාලයේ මම හිතන්නේ මේ ක්ෂේත්‍රයේ නියැළුණේ මම විතරයි. මම වසර 24 ක් පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුවේ කටයුතු කළා.
එහිදී ඔබ සංරක්ෂණය කළ දේවල් මොනවාද?
විශේෂයෙන් ම ලංකාව පුරා විහාරස්ථානවල පුරාවිද්‍යාත්මක චිත්‍ර වගේ ම කාසි, මැටි බඳුන්, පිළිම වහන්සේ මම සංරක්ෂණය කළා.
බුදු පිළිම වහන්සේ ගත්තම ඒවා කාලය අනුව යුගය අනුව විවිධ වෙනවා. හුණුගල් මඟින්, ගල් මඟින්, ලෝහ මඟින් හැදූ බුදුපිළිම තමයි වැඩි. සමහරු සිතනවා පුරාවිද්යා කැණීම් මඟින් රත්තරන් බුදුපිළිම ලැබෙනවා කියලා. ඇත්තටම රත්තරන් බුදු පිළිම ලැබෙන්නේ ඉතාම ස්වල්පයක් පමණයි. බහුතරය තඹ මිශ්‍ර ලෝකඩ.
පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුව ගැන කාන්තාවක ලෙස ඔබට යමක් කියන්නට ඇති?
ඒ කාලෙ පුරාවිද්‍යාවේ අද වගේ කාන්තාවන් හිටියේ නැහැ. 1979 දී සහකාර කොමසාරිස් විදිහට තමයි එයට බැ‍ඳෙන්නේ. එතකොට මාණ්ඩලික ශ්‍රේණියේ තනතුරක කාන්තාවකට හිටියේ මම පමණයි. මට කැපිලි කෙටිලි නම් එමට තිබුණා. මට හිමිවිය යුතු උසස්වීම් පවා ලැබුණේ නැහැ. මම ඒ අභියෝග සියල්ලටම මුහුණ දුන්නා. සාර්ථකව ජය ගත්තා. කාන්තාවක් ලෙස රජයේ සේවයේ දී අසාධාරණයට විරුද්ධව ඉස්සරෝම පවතින ඇමැතිතුමාට, ලේකම්ට, ආයතන ප්‍රධානියාට විරුද්ධව මානව හිමිකම් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ගොනු කරලා ඒක දිනපු පළමුවැනි කාන්තාව මම. මට හිමිවිය යුතු උසස් වීම් නොදෙන්නට ඔවුන් කටයුතු කළා. මම කොයිම වෙලාවකවත් තනතුරු ඉල්ලුවේ නැහැ. මට මේ තනතුර දෙන්න කියලා. මට පෙන්වන්න අවශ්‍ය වුණේ අසාධාරණයට ඉඩ දෙන්න බැහැ කියන එක විතරයි. මේ හැමදේටම මගේ මහත්තයා මහාචාර්ය ජගත් වික්‍රමසිංහ මා ළඟින් ම හිටියා. මාව දිරිමත් කළා.
ඔබ කෞතුකාගාර අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල් ලෙසත් භාරධූර වගකීමක් කරට ගන්නවා?
මම පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ඉවත්වී කෞතුකාගාර අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල් ලෙස වැඩ භාරගත්තා. කෞතුකාගාරය මා භාර ගන්නා විට පැවැති තත්ත්වය වෙනස් කරමින් එය දියුණු තත්ත්වයකට පත් කරන්න මට හැකියාව ලැබුණා. එයට ලංකාවේ පැවැති ජාත්‍යන්තර කෞතුකාගාර සම්මේලනය පිටිවහලක් වුණා. එය පැවැත්වෙනවිට මම අධ්‍යක්ෂක ධූරයට පත්වී ගතව තිබුණේ මාස ගණනයි. මේ අවස්ථාවට පිටරටින් කෞතුකාගාර ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳ ප්‍රවීණයන් සහභාගි වුණා. අපේ කෞතුකාගාරයේ ප්‍රදර්ශන ක්‍රමයන් ගැන වගේ ම විවිධ දේ පිළිබඳ ඔවුන් ගෙන් අදහස් යෝජනා ලැබුණා. අපේ කෞතුකාගාරයේ අඩු පාඩු ඔවුන් මට පෙන්වා දුන්නා. හුඟක් තිබුණේ ප්‍රදර්ශන ක්‍රමවේදයේ අඩුපාඩු. ඒවා ගොඩක් දුරට සකසන්නට මම උත්සාහ ගත්තා. ඒ වෙන‍ුවෙන් පෞද්ගලික අංශය සම්බන්ධ කරගෙන කෞතුකාගාරයේ ව්‍යාපෘතියක් මම පටන් ගත්තා. පෞද්ගලික බැංකුවකින් අපිට උදව් කළා. නමුත් ඒ වෙලාවෙදිත් කෞතුකාගාරයේ ප්‍රදර්ශන අල්මාරි ගලවපුවාම ඒවා ඇතුළත වේයන් පිරී හිටි අයුරු මට මතකයි. මම ඒවා ඉවත් කළා. ඒ වෙලාවේ පත්තරෙන් පවා මට විවිධ දේ ලිව්වා. මම හැමදාමත් සිතූ දෙයක් තියෙනවා. මේ රටෙන් මම ලබා ගන්නා වැටුපට සේවයක් කරන්න ඕනෑ කියන දේ. නැතිනම් මට එය හදවතට එකඟව කරන්න බැහැ. මගේ ඒ මතය හැමදාමත් හිතේ තිබුණා. මම සමාජයට කියන්නෙත් තමා ගන්න පඩියට තමාගේ සේවය උපරිමයෙන් කරන්න කියලා. තනතුරකින් බැබළෙන්න නෙමෙයි අවශ්‍ය. වැඩ කිරීමයි. මට පැවැරුණු වගකීම් මම කරලා තිබෙනවා. එනිසා එයින් මම උපරිම තෘප්තියක් ලබනවා.
ඔබේ යුගයේ කෞතුකාගාරයේ සිදුවූ දැවැන්ත සංරක්ෂණ කටයුතු මොනවාද?
කෞතුකාගාරයට මම යනවිට රෙදි පිළි අංශයක් තිබුණා. එහි තිබුණ ඉතාමත් වටිනා පෞරාණික රෙදිපිළි. රාජසිංහ රජුගේ බිසවගේ හැට්ටය ඇතුළු සළුපිළි. (වෙන්කත රංගම්මාල් බිසවගේ) ඒ රාජකීය සළුපිළි අල්ලන්න බැරි තරමට දිරලා තිබුණේ. කවුරුවත් ඒවා සංරක්ෂණය කරනවා කියා ඒවා අල්ලන්න බයේ තමයි ඉඳලා තිබුණේ. පැත්තට කරලා තිබුණේ. නමුත් අද ඔබ කෞතුකාගාරයට ගිහින් බලන්න. එය තවත් වසර ගණනක් පවතින පරිදි ඉතාම පිළිවෙළට සංරක්ෂණය කරලා තිබෙනවා. ඉන්දියාවේ විශේෂඥයින් ගෙන්වා කෞතුකාගාරයේ සේවකයින්ටත් පුහුණුවක් ලබාගන්න අවස්ථාව සලසලා ඒවා සංරක්ෂණය කළා. ඒක තමයි මම හිතන්නේ මම මේ රටට කරපු වටිනාම සේවය කියලා. එය අදටත් මට අභිමානයක්. එය නැතිවෙලා යන තරමට දිරලා තිබුණු ඇඳුමක්.
ඉතිහාසයේ, පුරාවිද්‍යාවේ වටිනාකම දකින්නේ කොහොමද?
ඇත්තටම කෞතුකාගාරයෙන් පුරාවිද්‍යාවෙන් තමයි අපේ ඉතිහාසය රැකී තිබෙන්නේ. අපි ඉතිහාසය දන්නේ නැතිනම් අපිට හොඳ අනාගතයක් තිබෙන්න විදිහක් නැහැ. ඉතින් ඇත්තටම හැමෝම පොඩි ළමයි පවා රැගෙන ගිහින් මේ දේවල් පෙන්විය යුතුයි. අපි මේ වගේ ජාතියක්, අපි මෙහෙම හිටපු අය, අපි ඒවා දැකල, තව තවත් ඉදිරියට යන්න ඕන කියන සංකල්පය ළමා පරපුරට අපි ලබාදිය යුතුයි. ලේඛනාගාරය ගත්තාම ලේඛන රක්ෂණයේ ඉතිහාසය ගැන ලිඛිත සාක්ෂි තිබෙන තැනක්. පුරාවිද්‍යාව, කෞතුකාගාරය අපේ ඉතිහාසයේ කොටසක්. අප කවුද කියන එක හොයාගන්න පුළුවන් ඒ වගේ තැනකට ගියාමයි.
ඔබ ජාතික උරුමය පිළිබඳ අමාත්‍යංශයේ ලේකම්?
2012 වසරේ සිට 2015 වසර වනතුරු මම ඒ තනතුර හෙබවූවා. එහිදී මම පරිපාලන කටයුතුවල නියැලුණා. පුරාවිද්යා, කෞතුකාගාරය වගේ ම ලේඛනාරක්ෂණයේත් වැඩකටයුතු මම සොයා බැලුවා. මම විශ්‍රාම යනතුරු රටට කරපු සේවය ගැන ගොඩක් සතුටු වෙනවා. මගේ වෘත්තිය දිවියේ දී අතිශය කනගාටුදායක අවස්ථාවකටත් මම මුහුණපෑවා. ඒ මම මට හැකි සෑම අයුරකින් ම කෞතුකාගාරයේ ආරක්ෂාවට කැපවෙද්දී එයට හොරු පැනලා කඩු හොරකම් කරගෙන ගියා. ඒ සිදුවීම මා කම්පනයට පත් කළා.
පිටරටවලින් අපේ උරුමයන් රැසක් අදටත් ගෙනිහින් තිබෙනවා. ඒවා කෞතුකාගාරයට ගෙන්වා ගන්නට ඔබ උත්සාහ දැරුවේ නැද්ද?
මට කලින් සිටම සිටි කෞතුකාගාර අධ්‍යක්ෂවරුන් එයට උත්සාහ කර තිබුණා. නමුත් අපිට ඒ දේවල් ගෙන එන්නට බැරි වුණා. අදටත් විශාල ප්‍රමාණයක් අපේ රටින් ගෙන ගිය වටිනා භාණ්ඩ පිටරටවල කෞතුකාගාරවල තිබෙනවා.
ඡායාරූප - රංජිත් අසංක
