ඔහු බස්නාහිර පළාත් සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයා ලෙස මේ වනවිට බාරධූර වගකීමක නියැළෙන්නෙකි. විශේෂඥ වෛද්‍යවරයකු වුව ද ඔහු කලාවට, මේ සමාජයට සිදුකර ඇති මෙහෙවර කතාබහට ලක් කළ යුතුය. සමාජය දැනුම්වත් කරන්නට ඔහු රචනා කළ පොතපත සේම, ප්‍රධාන පෙළේ චරිතාපදාන ද කිහිපයකි. ඔහුගේ එක් විශේෂත්වයක් වන්නේ සිනමාවට ඇති ඇල්මය. හෙළ සිනමාවේ සක්විති ගාමිණි ෆොන්සේකා ළඟින් ඇසුරු කළ ඔහු ගාමිණි චරිතය ගැන බොහෝ දේ දන්නේය. අනිල් සමරනායක ලෙස කවුරුත් හඳුනන මේ අපූරු වෛද්‍යවරයා ගැන පෙළ ගැහෙන ඔහුගේ කතාව ඔබටත් වටිනාකමක් ගෙනෙනු ඇත.
* හිමාලයට ගොස් භාවනා කරන්න ගාමිණී ෆොන්සේකාට ඕනෑවෙලා තිබුණා
* යවැඩියාව තුරන් කිරීම, මත්ද්‍රව්‍ය හා දුම්වැටි භාවිතය නතර කිරීම යන දිගුකාලීන ගැටලුවලට විසඳුම් සොයනවා
* අපේ ළමා කාලය ගත වුණේ සැහැල්ලුවෙන්. අපි සමාජය ගැනත් හොඳ අධ්‍යයනයකින් හිටියා.
ඔබේ ළමා අවධිය ගෙවුණු අතීතයට මුලින් ම අපේ කතාබහ ගෙන යමු?
මම ඉපදුණේ කඩවත. කොළඹට ඉතාම ආසන්න ප්‍රදේශයක. ග්‍රාමීය ලක්ෂණ මොනවත්ම නැති ප්‍රදේශයක ඉපදුණා කිව්වොත් හරි. අපේ ගෙදර පිහිටලා තිබුණේ ගණේමුල්ල පාර අයිනෙම තමයි. මගේ තාත්තා සනී අබේවික්‍රම. ඔහු ශ්‍රී ලංගමයේ තමයි සේවය කළේ. ඊට පෙරාතුව පෞද්ගලික බස් සමාගමක සේවය කළා. අම්මා ගෘහිණියක්. ඇය සෝමා මල්දෙණිය. මට සහෝදරයින්ම තිදෙනෙක් ඉන්නේ. මම තමයි පවුලේ බාලයා. ඒ නිසා ම අපේ ගෙදර හු‍රතලා වුණේ මම. මගේ සීයා කතෝලික ආගමේ. තාත්තා පසු කලෙක බෞද්ධාගම වැලඳ ගන්නවා. මේනිසා කුඩා කාලයේ අපේ නිවෙසේ පැවැතුණේ බටහිර පන්නයට නැඹුරු පරිසරයක්. මගේ අම්මා බෞද්ධ. ඇය ගම්පහ අස්ගිරියේ. අම්මා බෞද්ධ නිසා ම අපිත් ආගමට දහමට හුඟක් නැඹුරු වුණා.
ඔබේ පාසල් කාලය ගැන දැනගන්න කැමැතියි?
මම මුලින් ම පාසල් ගියේ ගමේ ධර්මදාස කනිෂ්ඨ විද්‍යාලයට. ශිෂ්‍යත්වයෙන් මහර ආසනයේ ඉහළම ලකුණු ලබා කොළඹ රාජකීය විදුහලට තේරුණත් මම ඉන්පසුව හයවන ශ්‍රේණියෙන් පසුව ඇතුළත් වුණේ ගලහිටියාව මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයට. අපි පදිංචිව සිටි ප්‍රදේශය නාගරිකකරණයට හසුවුණු ප්‍රදේශයක් නිසා අපේ ගෙවල් අවට සිංහල බෞද්ධ වගේම කතෝලික, දෙමළ, මුස්ලිම් පවුල් ජීවත් වුණා. ඒ වගේ ම බර්ගර් පවුල් ද අපේ ගේ අවට නිවෙස්වල කුලියට වාසය කළා. ඉතින් මේ හැම ගෙදරකම වගේ දරුවො පුංචි අපේ යාළුවො වුණා. මේ දරුවනුත් එක්ක තමයි මගේ ළමාවියත් ගෙවී ගියේ. එනිසා විවිධ සංස්කෘතීන් ගැන ආගම් ගැන වගේ ම සංහිදියාව කියන දේ කුඩා කළ සිටම මම අත්දැක්කා. අපි නත්තලට නත්තල් සමරනවා අවුරුදු දාට අලුත් අවුරුදු සමරනවා.
කුඩා අවධියේ ඔබ ඉගෙනීමට හපනෙක් ද?
ඔව්. මම ඉගෙන ගන්න දක්ෂයෙක් වුණා. එයට හේතුවක් තිබුණා. මගේ පවුල් පසුබිම. මගේ සීයා, තාත්තා පරිශීලනය කළ විශාල පරණ පොත් පෙට්ටගමක් අපේ ගෙදර තිබුණා. පොත් කියවන එකට අපේ ගෙදර කුඩා කාලයේ සිටම පරිසරය සැකසී තිබුණා. මම පහ ශ්‍රේණියට යනවිට ඩබ්ලිව්. ඒ. සිල්වාගේ පොත් සියල්ලම වගේ කියවා තිබුණා. විජයබා කොල්ලය, සුනේත්‍රා වගේ. අපේ ගෙදර හැමදෙනාම පොත් කියවනවා. පොත් කියවීම ඇරුණු කොට මගේ ආච්චි අම්මා අපි පිරිමි දරුවො හතර දෙනාම තුරුලු කරගෙන රාත්‍රියේ නිදන්න යනවිට කවි පොත් කියවනවා. පත්තිනි හෑල්ල, සිංහවල්ලි වගේ කතා ආච්චි තාලයට ගායනා කරනවා. පුංචි අපිත් ඒවා අහගෙන ගායනා කරනවා. මේ නිසා කලාව කියන දෙයට අපි නිරායාසයෙන් ම නැඹුරු වුණා. පවුල් පසුබිම නිසාම කියවීමට මම හුරුවුණා වගේ ම තවත් දෙයකටත් හුරු වුණා. ඒ චිත්‍රපට බලන්න. අපි පාඩම් වැඩත් කරගෙන එදිනෙදා ජීවිතය බොහොම සතුටෙන් සරලව ගෙන ගියා. මට අයියල තුන් දෙනෙක්ම උන්නු නිසා සංගීතය රසවිඳින්න, චිත්‍රපට බලන්න යන්න අවස්ථාව වැඩිපුර ලැබුණා. තාත්තා වුණත් නිතර චිත්‍රපට නැරඹුවා. අයියලා බැංකු සේවය, නාවික සේවය තෝරා ගත්තා. මම වෛද්‍ය අංශයට යොමු වුණා.
මොනවද ඔබේ ළමා දිවියෙන් සමාජයට දිය හැකි පණිවිඩය?
මෙහෙමයි. අපි ළමා කාලය ගත කළේ හරි ම සැහැල්ලුවෙන්. අධ්‍යාපන කටයුතු කරන අතරෙම සමාජය ගැනත් හොඳ අධ්‍යයනයකින් හිටියා. ගමේ මඟුල් ගෙයක්, මළ ගෙදරක් වුණොත් ඒවාටත් සහභාගි වුණා. කිසිම දෙයක් මඟ හැරියේ නැහැ. ගෙදර පිරිමි ළමයි හතර දෙනෙක් ඉන්නවා කියන්නේ තරමක් බැරෑරුම්. නිතරම සෙල්ලම් කරනවා. ක්‍රිකට් ගහනවා. අපි හතර දෙනාගෙම යාළුවන්ගෙන් නිතරම අපේ ගෙදර පිරිලා තිබුණා. හරියට ක්ලබ් එකක් වගේ. හැම තිස්සෙම කොලු ගැටව් පිරිලා. මගේ යාළුවො පවා ගෙදරට ආවාම ඉස්‍සරෝම කරන්නේ මම ඉන්නවද කියලා බලනඑක නෙමෙයි. අපේ කුස්සියට ගිහිල්ලා තියෙන දෙයක් බෙදාගෙන කන එකයි. පස්සෙ තමයි මම ඉන්නවද කියලා බලන්න මගේ කාමරයට එන්නේ. මේ විදිහට මගේ යාළුවො, අපේ ගෙදරට එන එකට තවත් එක් හේතුවක් වුණේ අපේ ගෙදර පිහිටා තිබුණු ස්ථානය. ලොකු වත්තක් ඇතුළෙ තමයි ගෙදර තිබුණෙ. අනෙක පාර අයිනෙම වගේ. ඊට අමතරව ගමේ අය පවා අපේ වත්තට ඇවිත් නිකම් ගොඩවෙලා යන ගතියක් තිබුණා.
වෛද්‍ය විද්‍යාල ජීවිතය ගැනත් කතා කරමු?
මම 1985 දී විශ්වවිද්‍යාලයට තේරුණා. පළමු පාර මාව තේරුණේ ජීව විද්‍යා අංශයට. ඉන්පසු දෙවන වර විභාගයට පෙනී ඉඳලා කොළඹ වෛද්‍ය විද්‍යාලයට ඇතුළත් වුණා. ඒ 1986 දීයි. වෛද්‍ය විද්‍යාලයට තේරුණාමත්, මම මගේ පැවැත්ම වෙනස් කළේ නැහැ. සාමාන්‍යයෙන් වෛද්‍ය විද්‍යාලයට තේරුණු වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයන් දවස පුරාම පාඩම් කළත් මම ඒ ගනයට වැටුණේ නැහැ. මම සිනමාවට කලාවට හුඟක් කැමැත්තෙන් හිටියා. ඒ නිසා කලාව නිතර ඇසුරු කළා. විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතේ දී එය තව වැඩි වුණා. ඒ නිසා මම සිංහල චිත්‍රපට, බටහිර චිත්‍රපට මේ දෙඅංශයම නිතර නැරඹුවා. රීගල්, රියෝ වගේ චිත්‍රපට ශාලාවට එන ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපට එකක්වත් අත් හරින් නැතිව නිතර නැරඹුවා. ඒ ඇරෙන්න මම ඉඳල හිටල පත්තරවලටත් ලියන්න පටන් ගත්තා. වෛද්‍ය විද්‍යාලයට ඇතුළත් වුණාට පසුව මා හා සමාන අදහස් ඇති අය කිහිප දෙනෙක්ම එක්කාසු වෙලා එහි කලා සංගමයක් පිහිටුවා ගත්තා. සිනමා සමාජයක් හැදුවා. වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ එහෙම තත්ත්වයක් කවදාවත් තිබිලා නැහැ. මම තමයි එයට පෙරමුණ ගත්තේ. අපි වෛද්‍ය පීඨයේ චිත්‍රපට පෙන්වන්නට පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් මහත්තයාගේ නිවෙසට ගිහින් පවා මම ‘බැද්දේගම’ චිත්‍රපටය වගේ චිත්‍රපට ඉල්ලගෙන ආවා. ඇවිත් කැම්පස් එකේ පෙන්නුවා. ඒ විදිහට පළමු වසරේ ඉඳලම අපි කලාවට කොළඹ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ වෛද්‍ය සිසුනට නැඹුරුවක් ඇති කළා. මෙඩිකල් කොලෙජ් එකට එය අලුත් අත්දැකීමක් වුණා. මේ හින්දම මෙය මගේ වෛද්‍ය විද්‍යාල ජීවිතයේ සුවිශේෂී මතකයත් වෙනවා. ඊට පස්සේ පෞද්ගලික වෛද්‍ය විද්‍යාල කලබලයක් ඇති වෙනවත් එක්කම වසර දෙකක් පමණ කොළඹ වෛද්‍ය විද්‍යාල පරිශ්‍රය වසා දැමුවා. ඒ කාලෙත් මම නිකං හිටියේ නැහැ නොයෙකුත් වෘත්තීන්වල යෙදුණා. මට එය ලොකු පන්නරයක් වුණා.
ඔබ වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයේ ප්‍රධානියා වුණා?
මම හිතුවෙවත් නැහැ. ඊට අවුරුදු 20 කට විතර පස්සේ මම වෛද්‍ය පරීක්ෂණ ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂක ධූරයට. පත්වුණාම මට හරිම පහසුවක් වුණා මේ ෆීල්ඩ් එක දැනගෙන හිටි එක. ඊට අමතරව මම කොරියානු සමාගමක මිලදී ගැනුම් නිලධාරී ලෙස කටයුතු කළා. ඒ පළපුරුද්ද අද මේ දවසෙ පවා වැදගත් වෙනවා. අදත් අපි සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයට මිලදී ගැනීම් කරනවා.
සිනමාවට ඔබ සම්බන්ධ වෙන්නේ කොහොමද?
සිනමාවට ආසාව කුඩා කාලයේ ඉඳලම තිබුණා. තාත්තා මට කියලා තියෙනවා 1947 කඩවුණු පො‍රොන්දුව පළවැනි දර්ශනය පෙන්වන විටත් තාත්තා ගිහින් බැලුවා කියලා. එඩී ජයමාන්න, මිනර්වා නාට්‍ය කලාව, රුක්මණී දේවි ගැන පුංචි කාලෙ ඉඳලම තාත්තාගේ විස්තර කිරීම් මගේ මනසේ ඇදී තිබුණා. සිනමාවට ආසාව තිබුණා. එය තවත් වර්ධනය වුණා. ඒ වගේ ම තවත් හේතුවක් එයට තිබුණා. ප්‍රවීණ සිනමා කැමරාකරු ඩොනල්ඩ් කරුණාරත්න මගේ ඥාති සොහොයුරෙක්. ඔහුගේ නිවෙසයි අපේ නිවෙසයි පාර දෙපැත්තේ තිබුණේ. යෞවනයෙක් විදිහට මම ඔහු හඳුනා ගනිද්දි ඩොනල්ඩ් අයියා සිනමා ලෝකයේ දැවැන්තයෙක්. 70 දශකයේ අග ගෙදර ඉඳලම මට ඩොනල්ඩ් අයියාව හමුවෙන්නට එන නළු නිළියන් දැක ගන්නට ලැබෙනවා. ඒ කාලෙ තමයි සිනමාවේ ස්වර්ණමය යුගය. රොබින් ප්‍රනාන්දු, ශ්‍රියානි අමරසේන වගේ නළු නිළියෝ නිතර ඩොනල්ඩ් අයියාගේ ගෙදර ආවා ගියා. ඒ කාලෙ සිනමාවේ හිටි ප්‍රවීණතම කැමරා ශිල්පියා ඩොනල්ඩ් අයියා නිසා සිනමාවට මගේ හිතේ තිබුණු ආසාව තව තවත් වැඩි වුණා. ඩොනල්ඩ් අයියගේ සිනමාව ගැන තිබුණු පොතපත මම පරිශීලනය කළා. එයාගෙ දිහා බලා ගෙන හිටියා. එයා හොඳට මොඩන් විදිහට ඇන්දා පැලැන්දා. එයාගෙ රූගත කිරීම් බලන්න මමත් යනවා. සිනමාව ගැන වගේ ම එහි තාක්ෂණය ගැනත් මේ නිසා මට මෙකල අවබෝධයක් ලැබුණා. ඒ ඇරෙන්න හොලිවුඩ් සිනමාවටත් මම පුදුම විදිහට ආසා කළා. අදටත් මං ළඟ 1930 හතළිස් ගණන්වල තිරගත වූ චිත්‍රපට තිබෙනවා. ඒ නිසා මම වෛද්‍යවරයෙක් වුණාට පසුවත් මට හිතුණා. මම සිනමාවට හුඟක් ආස නිසා මේ ගැන වැඩිපුර හැදෑරිය යුතුයි කියලා. ඒ අනුව මම ජනසන්නිවේදන අංශයෙන් මගේ ශාස්ත්‍රපති උපාධිය හදාරනවා. බටහිර වෛද්‍යවරයෙක් විදියට මම හිතනවා මම විතරයි ජනසන්නිවේදනය පිළිබඳ ශාස්ත්‍රපති උපාධියක් තිබෙන එකම වෛද්‍යවරයා කියලා. ඒ අතරෙ නිබන්ධයක් රචනා කරන්නත් තිබුණා. එය සිනමාව ඔස්සේ මම සිදු කළා. සිංහල සිනමා විශ්වකෝෂය කියලා. එහි පිටු දෙකක මම ප්‍රවීණ නළු ගාමිණී ෆොන්සේකා ගැන ලියලා තිබුණා. මට පුළුවන් වුණා. පසුව ඒ නිබන්ධනය කෘතියක් ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කරන්න. මේ අවස්ථාවට ටෝනි රණසිංහ මහත්මයා සහභාගි වුණත් ගාමිණී ෆොන්සේකා මහත්තයට සහභාගි වෙන්න පුළුවන් වුණේ නැහැ. එදා රාත්‍රියේ ගැඹුරු කටහඬකින් ගාමිණී ෆොන්සේකා මට කතා කළා. එය දෛවෝපගත කෝල් එකක් වුණා. ඔහු පැවැසූ දේ අදටත් මට මතකයි. ‘ඩොක්ටර් අද තමා මම ගෙදර ආවේ බයිපාස් එකක් කරලා. මම ලොකු ශෛල්‍යකර්මයක් කරලා ගෙදර ආවා. මම මැරෙන්නම තමයි ගියේ. ටෝනි රණසිංහ මට කිව්වා ඩොක්ටර් කෙනෙක් පොතක් එළිදැක්වූවා. එහි එක පිටුවක් මා ගැන ලියා තිබුණා කියලා. මට ඔහු එය දුරකථනයෙන් කියෙව්වා කියලා. ඩොක්ටර්, මෙතෙක් කල් මගෙ ජීවිතය ගැන මේ විදිහට කිසිම කෙනෙක් මාව විශ්ලේෂණය කරමින් ලියලා නැහැ. මේක කියෙව්වට පසුව මටම මගේ ජීවිතේ ගැන ආසාවක් ඇති වුණා. ඩොක්ටර් ඔබ තමයි කවද හරි මගේ ජීවිත කතාව ගැන ලියන්නත් ඕන කියලා.” මේ විදිහට මාත් එක්ක ඔහු හුඟ වෙලාවක් කතා බහ කළා. ඉන්පසුව එතුමයි මගෙයි අතර ඉතාම සමීප සබඳතාවයත් ඇති වුණා. මම එතුමන්ගේ ගෙදරට යනවා. එනවා. ගාමිණී ෆොන්සේකා මිත්‍ර සමාගමට ඉතාම කැමැති කෙනෙක්. එතුමාගේ ගෙදරට ගියාම ලේසියෙන් කෙනෙකුට එන්නට හම්බ වෙන්නේ නැහැ. මම උදේ ගියහම රෑටත් කාලා පහුවදා උදේට තමයි නැවත එන්නේ. එයත් එක්ක කතා බහ කරනවා වෙලාව යනවා දැනෙන්නේ නැහැ. මම ඔහුගේ ජීවිත කතා පොත ලිව්වා. 2003 දී පොත එළිදැක්වූවා. මම ඔහු ගැන පළවැනි චැප්ටර් එක ලිව්වේ 60 දශකය ගැන. එය ලියලා එතුමන්ට ඇරියට පස්සේ මට කෝල් එකක් දීලා ඔහු කිව් දෙය අදටත් මතකයි, ඩොක්ටර් මම නිදි මරාගෙන මොනවා හරි කියෙව්වා නම් ඒ පී.කේ.ඩී. සෙනෙවිරත්න මට ‘පරසතුමල්’ චිත්‍රපටයේ තිර රචනය කියවන්න දුන්නු දවස. එදා මම එය නිදි වරාගෙන කියෙව්වා. ඒ වගේ ඔයා මං ගැන මට ලියා දුන්නු චැප්ටර් එකත් මම කියෙව්වා. You can do it කියලා ඔහු කිව්වා.
ගාමිණී ෆොන්සේකා කියන චරිතය ඔබට දැනුණේ කොහොමද?
ඔහු අසමසමයි. ඔහු සිනමා ශිල්පියෙක් පමණක් ම නොවෙයි විශිෂ්ට මිනිසෙක්. ඔහුට තිබුණු දැනුම. ඔහුට තිබුණු සමාජ පසුබිම, එතුමා ඇසුරු කළ පිරිස. ඒ ඇතුළෙ ඉඳගෙන ඉවර නොවන දැනුමක් තිබුණා. ඉතාම සන්තෝෂයෙන් තමයි එතුමා කාලය ගත කළේ. හුඟ දෙනෙක් හිතුවේ එතුමා කලකිරිලා ජාඇල නිවෙසට වී හිටියා කියලා. කිසිසේත්ම නැහැ. එතුමා උපරිම සතුටින් තමයි ජීවත් වුණේ. අවසාන දවසට කලින් දවසෙත් මට කතා කළා. ඔහු මුනිවරයෙක් වගේ. ඉන්දියානු සමාජයේ ජීවිතේ පස් වැනි දශකයට ආවම දරුවන් විවාහ කරල දීල පැත්තකට වෙලා ඉන්නවා. ඒ වගේ අදහසක් එතුමටත් තිබුණා. අදටත් ඉන්දියාවෙ කෝටිපතියො ඉන්නවා ඇඳුමක්වත් නැතිව සියලු බැඳීමවලින් අත් මිදිලා රිෂිකේෂ් වගේ තැන්වලට ගිහින් ජීවත්වෙනවා. ඒ වගේ තමයි ගාමිණීටත් ඕනකම තිබුණේ හිමාලයට ගිහිල්ලා ඉන්න. මාත් එක්ක කියලා තිබුණා ඒ ගැන. මාත් එක්කම යන්න තමයි ඔහු බලන් හිටියේ. ඒත් ඊට පෙර ඔහු මිය ගියා.
ඇයි ඔහු එහෙම හිතුවේ?
ඒකට හේතුවක් තිබුණා. මයික් විල්සන් කියන සුදු ජාතික අධ්‍යක්ෂවරයා ඔබට මතකද? ඔහු අවසන් කාලයේ ඉන්දියාවට ගිහින් ස්වාමි කෙනෙක් විදිහට තපස් රැක්කා. ස්වාමි ශිව කල්කි නමින් තපස් දිවියත් ගත කළා. ඔහු ඇසුර ගාමිණීටත් තිබුණා. මේ නිසා සියල්ල අතහැරලා මෙහෙම ගිහිල්ලා ඉන්න ආසාව ගාමිණී ෆොන්සේකා කියන මහා නළුවාගේ හිතෙත් තිබුණා.
වෛද්‍යවරයෙක් ලෙස රටට ඔබෙන් සිදුවූ සහ සිදුවන සේවය?
මගෙ මූලික ඇරැඹුම හෘද ශල්‍ය අංශය. ඒ කාලෙදි හුඟක් බයිපාස් සැත්කම් සඳහා මම දායක වුණා. තියටර් එකට ගියාම කීයට එළියට එන්න වෙයිද දන්නෙ නැහැ. සාමාන්‍ය ඔපරේෂන් එකකට පැය 7 ක් 8 ක් යනවා. අවුරුදු 3 ක් විතර වෙහෙසෙමින් ඉතාම දුෂ්කර කාලයක් ගත කළා. මට සන්තෝෂයි.
ඉන්පසුව මම 2000 වසරේ ප්‍රජා වෛද්‍ය විද්‍යාවෙන් පශ්චාත් උපාධිය හැදෑරුවා. ඉන්පසු විද්‍යාපති උපාධිය, දර්ශනපති උපාධි සම්පූර්ණ කළා. ප්‍රජා වෛද්‍ය විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් ලෙස පත්වීම් ලැබුවා. ඉන්පසුව වෛද්‍ය පරිපාලන සේවයට එක්කාසු වුණා. 2010 දී වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂවරයා බවට පත්වුණා.
එහිදී ඔබ සිදු කළ මෙහෙවර?
වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයේ රටට සමාජයට තිබුණු ප්‍රතිරූපය සම්පූර්ණයෙන් ම වෙනස් කරලා ජාත්‍යන්තර තලයට ගෙන යන්නට මට හැකි වුණා. එහි වසර 5 ක් පමණ මම කටයුතු කළා. මේ වනවිට බස්නාහිර පළාත් සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයා ලෙස මම කටයුතු කරනවා.
ඔබ බස්නාහිර සෞඛ්‍යයට අලුත් සංකල්පයක් රැගෙන ආවා.
පසුගිය වසරේ ඩෙංගු රෝගය නිසා විශාල ප්‍රශ්නයකට බස්නාහිර පළාතම මුහුණ දුන්නා. එය යම් ආකාරයකට පාලනය කරන්නට මට හැකි වුණා. මේ වනවිට ඩෙංගු රෝගීන් විශාල වශයෙන් අඩුවී තිබෙනවා. ඒ වගේ ම ‘බස්නාහිරින් පස් පව් දුරලමු’ කියන සංකල්පය අද අපි ක්‍රියාවට නංවා තිබෙනවා. රිය අනතුරු, ඩෙංගු රෝගය, එච්.අයි.වී. මර්ධනය දියවැඩියාව තුරන් කිරීම මත්ද්‍රව්‍ය හා දුම්වැටි භාවිතය නතර කිරීම යන දිගුකාලීන ගැටලුවලට විසඳුම් සෙවීමට කටයුතු කරනවා. මේ ගැන ප්‍රජාව දැනුම්වත් කරමින් බස්නාහිරින් මේ පස් පව් දුරලමු කියන සංකල්පය අපි ජනතාවට ලබාදෙනවා. එයත් මගේ සංකල්පයක්. එය ක්‍රියාත්මක වෙනවා.
ඔබේ ජීවිතය ගලා යන්නේ කොහොමද?
මම අතිශය කාර්යබහුල චරිතයක්. ඒත් මම හැමවිටම සන්තෝසෙන් ඉන්න එකයි කරන්නේ. මගේ ගාවට හුඟක් ජූනියර් වෛද්‍යවරු පුහුණුවට එනවා. ඒ අය මගෙන් අහන ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. කොහොමද සර් මේ තරම් සතුටින් ඉන්නේ කියලා. ඒකට හේතුව වෙලාවට මම වැඩ කරනවා. මම කැමැතියි නොදන්න අයට උදව් කරන්න. අද සමාජයේ හුඟ දෙනෙක් නොදන්න අයට උදව් කරන්නෙ නැහැ. මම කියන්නේ ඕනෑම කෙනෙකුට කිසිම හේතුවක් බලාපොරොත්තු නොවී උදවු කරන්න කියලයි.
ඡායාරූප - නිශ්ශංක විජේරත්න
