බිය පහ වීම
අම්මා අප හැමෝටම සමුදුන්නේ සමු ගැනීමේ සාදයකදී සමුදෙන්නාක් මෙනි. ඒ සමු දීමෙන් පමණක් නොව තමා බය නැතැයි පුන පුනා කීමෙන් ද ඇය අපේ බිය දුරු කළා ය. මේ සිදුවීමෙන් පසු අර කාලාන්තරයක් තිස්සේ මගේ හිතේ පැලපදියං වී තිබූ අහේතුක බිය ද හි‍රු දුටු පිනි සේ පලා ගියේ ය.
මම ජීවිතයේ හැම ප්‍රශ්නයකට ම නොබියව මුහුණදුන් කෙනෙක්මි. එහෙත් කලක පටන් මගේ යටි හිතේ හැංගුණු බියක් විය. ඒ, මගේ වියපත් මෑණියන් හෙට දවසේ මිය ගිය විට ඒ අවස්ථාවට මුහුණ දෙන්නේ කෙසේද යන්නයි.
අම්මාත් මාත් අතර වූයේ ඒ තරම්ම සියුම් බැඳීමකි.
කුඩා කල අප පියා මිය ගිය පසු මා ඇතුළු සහෝදර සහෝදරියන් හත් දෙනෙකු ලොකු මහත් කරන්නට, ඔවුන්ට උගන්වන්නට ඔවුන් රැකියාවලට යොමු කරන්නට මෙන් ම ඔවුන් විවාහ දිවියට ඇතුළු කරන්නට ඇය ගත් වෙහෙස අපමණය.
අම්මා ඇගේ දූ පුතුන් විවාහ වී රටේ විසිරී සිටියත් ඒ අය සමඟ පමණක් නොව ඒ අයගේ දරු පැටවුන් සමඟ ද සමීප සබඳතාවක් පවත්වාගෙන ගියා ය. මට හිතෙන්නේ ඇය සෙසු අයට වඩා කිට්ටු සබඳතාවක් මා සමඟ පැවැත්වූ බව ය. අනිත් අයට ද ඒ අයුරින් ම සිතෙනු ඇත. මන්ද ඇය ඔවුන් සමඟ ද එබඳුම සබඳතාවක් පවත්වා ඇති බැවිනි.
ඇය බොහෝ විට මට දුරකතනයෙන් අමතමින් හිතට එන හැම දෙයක් ම වාගේ කීවාය. පොඩි අමාරුවක් ඇති වුණත් ඇය මා ඇමතුවාය. කොළඹ සිටින මට අම්මා සොයා සිංහරාජය පැත්තට ළඟාවීම ලෙහෙසි නැත.
“එහෙනං බල බලා ඉන්ඩ එපා! මං එනකං දොස්තර මහත්තය හම්බ වෙන්ඩ. මම දොස්තර මහත්තයට කතා කරල කියන්නකො” මම කියමි.
“ඕන්නෑ... වැඩි අසනීපෙකුත් නෑ. ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන කොට ඒක ඇරිල යයි” ඇය කියයි.
ඇතැම් දිනෙක ඇය විටින් විට කතා කරයි. ඉන් මගේ රාජකාරියට ද බාධා ඇති වෙයි. එහෙත් මම ඒ බව නො අඟවා ඇගේ හිත සනසන්නට උත්සාහ ගතිමි.
ඇතැම් විට ඇය මාතෘකා කර ගන්නේ ඥාතියකු ගේ ප්‍රශ්නයකි.
“අපි පොඩ්ඩක් ඉවසල ඉම්මු! ඒගොල්ලො ඕකට විසඳුමක් හොයා ගනී. බැරි වුණොත් විතරක් අපි මැදිහත් වෙමු.” මම කියමි. එවිට ඇය මට දොස් කියා කතාව නවත්වා දමයි. ඒ ටිකකින් යළි මා අමතයි.
“මොකද ඒ ගමන?” මම අසමි.
“නෑ ඉතිං ඔයා කිව්වත් වගේ අපි පොඩ්ඩක් බලමු. ඒක හොඳයි” ඇය මගේ නිගමනය අනුමත කරයි.
ඔයින් මෙයින් අම්මා වඩාත් වියපත් වූවා ය. එහෙත් වයස නොතකා එතෙක් ඇය ගෙදරට වී කරගෙන ආ ජ්‍යොතිෂ කටයුතු ද කරමින් දරුවන්ට බරක් නොවී යමක් උපයා ගත්තා ය.
හොඳින් සිටි අම්මා හිටි හැටියේ අසනීප වී රෝහල්ගත කළ බව දැනගත් හැටියේ මම දරු පවුල ද කැටුව ඇය බැලීමට ගියෙමි.
අප හිතුවාට වඩා අම්මාගේ තත්ත්වය බරපතළ බව වෛද්‍ය නිගමනය විය. ඇයට නිව්මෝනියාව වැලඳී තිබිණ. වකුගඩු ද නරක් වී ඇතුවා මදිවාට හදවත් රෝගයක් ද ඇතිවී තිබිණි.
ඒ ඇසූ හැටියේ මම ඇතුළතින් හඬා වැටුණෙමි. මට යළි අර අතීත බය ඇති විය. සෙසු සහෝදර සහෝදරියන් කතා කළේ ද හිතේ හටගත් බිය සඟවාගෙන බව පෙනිණ.
දින කිහිපයක් රෝහල් යහනේ දෑස පියාගෙන ම සිටි අම්මා හදිසියේ අවදි වූවා ය. අපි ඇය වට කර ගතිමු.
“ඔයාල කිසි කෙනෙක් බය වෙන්ඩ එපා! මම බය නෑ. මම බය නැතුව ඕනෑම තත්ත්වයකට මූණ දෙනව. ඒ ශක්තිය මට තියෙනවා.” අප පුදුමයට පත් කරවමින් ඇය කීවාය.
අපේ හිත් මල් පිපී ගියේය.
“මට ඔයාල ඔක්කෝම බලන්ඩ ඕනෑ. එන්ඩ මා ළඟට!”
ඇය කීවාය.
මම ඇයට ළං වීමි.
“තව පාත් වෙන්ඩ!” ඇය කීවාය.
මම ඇගේ මුහුණට පාත් වීමි. ඇය මා සිම්බාය.
“බය වෙන්ඩ එපා!” ඇය කීවාය.
“කෝ දැං ඔයාල හැමෝම මට ළං වෙන්ඩ!” ඇය අන් අයට ද කීවාය. ඒ අනුව මගේ සහෝදර සහෝදරියෝ ළඟට ගෙන සිඹගත් ඇය ඉන් පසු ඒ අයගේ සැමියන් හා බිරියන් හෙවත් තමාගේ බෑනලා සහ ලේලිලා ද සිඹ අවසානයේ මුනුපුරු මිනිපිරියන් ද සිම්බා ය.
අම්මා අප හැමෝටම සමුදුන්නේ සමු ගැනීමේ සාදයකදී සමුදෙන්නාක් මෙනි. ඒ සමු දීමෙන් පමණක් නොව තමා බය නැතැයි පුන පුනා කීමෙන් ද ඇය අපේ බිය දුරු කළා ය. මේ සිදුවීමෙන් පසු අර කාලාන්තරයක් තිස්සේ මගේ හිතේ පැලපදියං වී තිබූ අහේතුක බිය ද හි‍රු දුටු පිනි සේ පලා ගියේ ය.
ඉක්බිති ඇය දෑස පියා ගත්තා පමණක් නොව ඒ අයුරින් දෙදිනක් ම ගත කළා ය.
මගේ සොහොයුරකු ගේ අතිවිශේෂ මිතුරෙක් සිටියි. ඔහු භාවනා කරන අයෙකි. ඔහු සිය භාවනාව මගින් ඉහළ තැනකට සපැමිණ ඇති බව අපගේ විශ්වාසයය.
ඉතින් අප අම්මා ළඟ මෙසේ සිටින විට අට භාවනා මිතුරාගෙන් මා සොයුරාට දුර ඇමතුමක් ආයේ ය. ඒ ඇමතුම නිමා වූ හැටියේ සොහොයුරා නින්දේ සිටින අම්මාට ළං වී මෙසේ ඇමතුවේ ය.
“අම්මේ, මගෙ අර භාවනා කරන යාළුව දැන් කතා කළා. එයා කිව්වා එයා භාවනා කරද්දී අම්මව දැක්ක කියලා. ඔටුනු වගේ දේවල් දාගත්තු දෙවිවරු වගේ කට්ටියක් අම්ම ළඟ ඉන්නව කියල එයා කිව්වා.”
අම්මා දෑස නොඇරම ඊට ප්‍රතිචාර දැක්වූවාය.
“එයා එහෙම කිව්වද?”
“ඔව් අම්මේ එයා මේ දැන් එහෙම කිව්වා.”
“එහෙනං තව කෙනෙක් ඒක දැකල!
අම්මා එසේ කියා නිහඬ වූවාය. එහි තේරුම ඇය ද ඒ තත්ත්වය අත්දකිමින් සිටිනවා යන්නය.
ඉන්පසු ඇය කතා නොකළාය. ඇය මේ භවයෙන් නික්ම ගොස් ඇති බව අප දැනගත්තේ ඊළඟ මොහොතේ ය.
මුළු ජීවිත කාලයක් පුරාම අපට ශක්තියක් වූ අපේ අම්මා සිය අවසාන මොහොතේ ද අපට ශක්තිය දුන්නා ය.
අනන්‍යතාව හෙළි කිරීමට අකමැති සිළුමිණ පාඨකයකු විසින් යොමු කරන ලද සටහනක් ඇසුරෙනි.
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.
