ටික දොහක සිට ගොංගා‍ලේගොඩ රොබෝ සිඤ්ඥයියාට තිබුණේ අපුරු අමාරුවකි. එනම් අත්දඬු දෙක පහත දමා ඉන්ට බැරි අසීරුකමයි. ඒ නිසා නින්දේදී හැරුණු කොට යුගත ඔසවා ගත් වද වේදනාවෙනි උන්දෑ කල්යල් ඇරියේ. මේ වේදනාව නිසාම කුමන හන්දි වෙදැදුරු කෙනෙකුට වුවත් උඩට නඟා ගත් තම කරදඬු යුවළ ස්පර්ශ කිරීමට සිඥ්ඥයියා මදක්වත් ඉඩ දුන්නේ හේම නොවේ. මේ නයින් වෙදුන් ඇතුළු නෑසියන් හට ද ඔහුගේ මේ අමාරුව බොහෝ කොට බලවත් ප්‍රහේලිකාවක් වූ බැව් කියන්නේ පොඩ්ඩක්වත් අතිශයෝක්තියක ගෑවී නම් නොවේ.
ඔයින්- මෙයින් අල්ලපු ගමේ සිටින කිංචිගුණයා නම් කිසියම් ගොඩ වෙදකු හට මේ බව යාන්තමින් හෝ අනාවරණය විණි.”බලන්ඩ මං වත් ගිහිල්ලා මොන උප්පරවැට්ටියක් හරි දාලා රොබෝ සිංඤොගේ මේ අලි අසක්කුව විසඳලා දාලා එන්නම් කෝ!” යනුවෙන් බොහෝ දෙනකු‍ෙග් අනුමැතිය පිට හීන් සීරුවේ වුවත් ස්ථිරසාරව හෙතෙම නැඟිට සිටියේය. කිංචිගුණේ ගැන දත් ඇතැමෙක් “ඔන්න ලෙඩේට නියම වෙදා එනවා!” යයි ඔද වැඩෙමින් පසුවූහ.
මේ බව දත් ලෙඩාද උඩු හිතෙන් කොහොම වුණත් යටි සිතෙන් සතුටු ගැනෙන්ට ද ඇත. “හා! කොහොමද රොබෝ සිංඤෝ”කියමින් විශේෂඥ තුමෝ වැඩියහ. ආතුරයා ඩිංගක් හිනාවී ඔළුව වැනුවා පමණකි. ඉක්බිති මේ විශේෂඥයාණෝ රොබෝ උන්දෑ වටේ සෙමෙන් සෙමෙන් සක්මන් කරන්ට වූහ. එහෙම දෙපිය නඟා ගොස් විදුලි වේගය පරදවමින් රොබෝ සිංඥෝ හැද සිටි සරම කඩන්ට ප්‍රයත්න දැරුවා පමණි. මෙතෙක් කලක් පහත හෙළීමට බැරුව සිටි ඔහුගේ දෑත අපුරුවට පල්ලැහැට කඩා පාත් විය.
මාදම්පේ
ඇම්. අසෝක ද. සිල්වා
