සමන්ති අක්කාගේ විවාහයත් ඇය ලද ජයග්‍රහණයත් තම දෙමාපියන්ගේ හීනමානයට හේතුවක් වෙලා ඇත... එහෙත් ඒවාට තුඩුදුන් කාරණාකාරණ දැන් තමා දන්නවාය. තමා විතරක් නොවේ, ශ්‍රීමාල් සහ ජයමාල් මල්ලිලාත් දනී. හිනාවට කාරණය වන්නේ ඒ ගැන තවම සමන්ති අක්කාවත් ජයේන්ද්‍ර අයියාවත් දන්නේ නැති එකමය!
ඉස්සර තරම් හිතට ඉස්පාසුවක් සරසවි නිවාඩුවට ගෙදර ආවාම දැන් දැනෙන්නේ නැති බව දැනිලා ශ්‍රීමාල්ට හිතට දුකය. ඒ සතුට තමාගෙන් ගිලිහී ගියේ ඇයි?
ඒ කාලය තුළ මේඛලා දකින්නට නොලැබීමට වඩා ගෙදර වාතාවරණයේ වෙනස තම හිතට බලපාන බව ඔහු දනියි. පාසල් යන කාලයේ දී නිවාඩු කාලයට තමුන් කොතරම් ඇලුම් කළාද... මල්ලිත් සමඟ එක්වී මහ මිදුලේ කෙළවරක අඹ ගසේ බැඳ ඇති ඔන්චිල්ලාව පැද්දේ මොන තරම් සතුටින්ද? ඊට අමතරව දුර බැහැර ගමන්... දළදා මාලිගාවට වගේ ම ජයශ්‍රී මහා බෝධිය වඳින්න වගේම කතරගම ගිය ගමන්වල සතුට තවම අමතක නැත.
විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය මුළු කාලයේදී ලැබෙන නිවාඩුවත් ඒ තරම්ම නැතත් හිතට සුවදායක එකක් විය.
“මොකක්ද පුතා කාමරේ අස්සටම වැදිලා ඉන්නේ. එන්නකො ටිකක් එළියට අපිත් එක්ක කතා කරන්න...” අම්මාගේ කියවිල්ල හරියට නැවක වාදනයක් වගේය.
“අයියගෙයි මල්ලිගෙයි දෙන්නාගෙම වැඩේ කාමර අස්සට වැදිලා ඉන්න එක... ටිකක් එළිපහළියට ඇවිත් ආගිය තොරතුරු කතා කරන්නවත් බැරි හැටි මේ ළමයින්ට අනේ ඇත්තට...”
නිර්මලා මැණිකේ සිරියා දිහා බලමින් ආඩපාලි කියයි. සිරියා ඊට අනුබල කතාවක් කියන්නට යන්නේ නැත්තේ බේබිලාගේ හිත රිදෙයි කියලා හිතිලා වගේ ය. ඒ නිසා ඇය ස්වාමිදුවගේ කතාවලට එකඟතා පළ කරන්නේ හිස හෙල්ලීමෙන් හෝ ඇස්වලින් කරන ඉඟියෙන්. නිර්මලා මැණිකේ ද එතෙකින් සෑහීමට පත්වෙන නිසා ඈට සතුටුය.
එකවරම ජයමාල් තම අයියාගේ කාමරයට එබෙයි.
“අයියේ, ගුහාවෙන් එළියට එන්න කියලා ආරාධනාවක් ලැබුණේ නැද්ද හා!”
“ලැබුණා... ලැබුණා... හා ආරාධනා නෙමෙයි... ඒවා නිකම් ආඩපාලි අභියාචනා හහ්... ඊයෙ ආපු වෙලේ ඉඳන්ම අහලා අහලා ඇතිවෙලා... ඔයාගෙ වැඩ ගැන එහෙම කෝටියක් කම්ප්ලේන්... මොකද මල්ලි.... ඔයා මේ තරම්ම නෝටි වැඩ කරනවාද ආ...” අයියා මලෝ දෙන්නාම සාලයට එන්නේ මද සිනා ඇතිවය.
“ඔන්න... ඔයාගෙ උපාධියක් එක්කම... මනමාලියෙකුත් දැන් ඉඳන්ම සෙට් කරන විදියට... කට්ටිය ලහි ලහියේ වැඩ... අගෝරිස් කපුවාට දැන් ශ්‍රී ජය වලව්ව... හරියට තමුන්ගෙ ගෙදර වගේ... හා... හා...!” ජයමාල් අයියාගේ කනට කර රහසින් කියයි.
“හහ්... මං දෙන්නම්කො කපුවට... දෙපිටින් යන්න... මට මනමාලියො සෙට් කරන්න එන්නෙ...”
“කට... කට... ඔන්න ජන්තුවා එනවා... ඔත්තුකාරයා... එයා තමා...!”
“හප්පේ බේබි හාමුලා... මෙහෙම නිවාඩු පාඩුවේ ඉන්නවා දකින්නත් ආසයි නෙවැ... දැන් ඉතිං... ඉස්සර වගේ අපි එක්ක කතා බතා නෑනේ... පාඩම් වැඩම නේ...!”
“කොහොමද ජන්තු කුමාර...?”
“ආනේ... කොල්ලා හොඳට එයැයිගේ පාඩං වැඩ තෝරාගෙන යනවා... බේබි හාමු... පිං සිද්ධ වෙනවා ඒකාගෙ ඇස් පෑදෙව්වට... විභාගෙ පාස් වෙච්ච ගමං... පැක්ටරියෙ ඔපිසියෙ රස්සාවකුත් දෙන්න අපෙ ලොකු හාමු පංගාර්තු කොරලයි තීන්නෙ...”
ශ්‍රීමාල්ට ජන්තු ගේ මුහුණ බැලුවාම සතුටුය. ක්‍රමයෙන් වියපත් වන ලකුණු තිබුණ ද ඒවා අතරෙහි වැතිරී ඇති සතුටේ රේඛා ඔහුගේ මුහුණට දිලිසුමක් එක්කර ඇත. පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට වලව්වට කඹුරන ජන්තු ගැන වගේම සිරියා ගැනත් ඔහුට දුකය. ඒත් ඔවුන්ගේ හිතේෂිවන්තභාවයට ඒ තරමින්වත් උපකාරයක් කරන්ට අඩිතාලමක් දමන්ට තමා සමත්වීම ගැන හීනියට සතුටකුත් ඇත. ආලින්දය පැත්තට යනවිටම ඇසෙන අප්පච්චිගේ හඬින් පුත්‍රයන් දෙදෙනාම මූණට මූණ බලාගන්නේ ඉඟියක් ද සමඟිනි.
“හා... හා... මෙහාට ඇවිත් ඈඳිගත්තා නං... පුත් කුමාරවරු දෙන්නා... හග්... අපෙ මැණිකෙත් මෙහාට එමු. වැදගත් දෙයක් තියෙනවා අද කතා කොරගන්න...!”
* * * * *
මලින්ද කීප වතාවක්ම ශ්‍රීමාල් මල්ලිට ඇමතුමක් ගත්තද ක්‍රියාවිරහිත කර තිබීම ඔහුගේ කුතුහලයට හේතුවෙයි. මලින්දට දැනෙන්නේ මහා තනිකමකි. අප්පච්චිත් අම්මාත් තමා සමඟ වැඩි කතා නැතිවීම එතරම් දුකට හේතුවක් නොවේ. කතා නැතිවීමට වඩා කතා වැඩිවීම දුකට හේතුවන මහාම කාරණාවක් වන හෙයිනි.
තමා මුරණ්ඩු වෙලා යයි නිර්මලා නැන්දලාට ද ඇමතුම් දී ඇති බව ඔහුට තේරී තිබුණි. ඒ අප්පච්චිලාගේ හැටිය. එසේ කිරීමෙන් මුරණ්ඩුකම් සහ හිතුවක්කාරකම්වලට තවත් උල්පන්දම් ලැබෙන බව ඔවුන් දන්නේ නැත.
සමන්ති අක්කාගේ විවාහයත්... ඇය ලද ජයග්‍රහණයත් තම දෙමාපියන්ගේ හීනමානයට හේතුවක් වෙලා ඇත... එහෙත් ඒවාට තුඩුදුන් කාරණාකාරණ දැන් තමා දන්නවාය. තමා විතරක් නොවේ, ශ්‍රීමාල් සහ ජයමාල් මල්ලිලාත් දනී. හිනාවට කාරණය වන්නේ ඒ ගැන තවම සමන්ති අක්කාවත් ජයේන්ද්‍ර අයියාවත් දන්නේ නැති එකමය! ඇත්තටම සමන්ති අක්කා ජයේන්ද්‍ර අයියාගේ උත්පත්ති කතාව දන්නේ නැද්ද? එතකොට ජයේන්ද්‍ර දන්නෙත් නැද්ද තමුන්ගේ උත්පත්ති රහස...? මේක නම් හරිම පුදුම වැඩක්... වතුවල මිනිස්සු නම් සාමාන්‍යයෙන් හැම දෙයක් ගැනම විමසිල්ලෙන් ඉන්නා අයය. ඕපාදූප කතන්දර ඔවුන්ට හරියට බුලත් විටක් හරි කහට කෝප්පයක් ගානට වටිනවාය.
කොහොම වුණත් තම තමන්ගේ පැටිකිරිවල කොළේ වහගෙන ඉන්න හැකිවීම හාමුලාට තියෙන බලපුළුවන්කාරකම පුදුමාකාර එකක්.
වෙලාවක ජයමාල් ශ්‍රීමාල් වගේ ම රදීශ් ද මේ කතාබහට හවුල් කර‍ගත යුතුමය. ඒ එක්කම තම පෙම්වතිය වන තරංගාට ජයමාල්ගේ මාලිකාත් ශ්‍රීමාල්ගේ මේඛලාත් මුණ ගැස්විය යුතු ය. තමාට මේ දේවල් මෙහෙම හිතෙන්නේ දැන් තමා වලව්වෙන් ඈත්වෙලා ඇති නිසාද? මේ මානසික පෙරැලිය මොකක්ද? දැන් වලව් දෙකටම අලුත්ම ව්‍යාධියක් ඇවිත් ඇත. ඒ අර අගෝරිස් පාරම්පරික කපු උන්නැහේය. අගෝරිස්ගේ තාත්තාත් කළේ වලව්වලට ඒ කපුකම් කළ එකය. අගෝරිස්ට ඉන්නේ දුවක් නිසා හොඳ වෙලාවට ඒ කපු පරම්පරාව ගෙනයන්ට කෙනෙක් නැත.
“පුතා... මෙහෙට ආවනම් ටිකකට... මයෙ පුතා දැන් හරියට ඇදිලා පැදිලා ගිහිල්ලා... ඔය ඔෆීසිවල වැඩ කෙළවරක් නෑනේ... ඊට වඩා නාකද දෙයියනේ කියලා තමුන්ගෙ දේපළ බලා කියාගන්න එක කියලා මං කිව්වට කෝ පුතා අහන්නෙ නෑනෙ...”
සුදු මැණිකෙ තමා අසල කවිච්චියේ වාඩි වූ මලින්ද පුතාගේ හිසකේ අතර ඇඟිලි තුඩු යවා මෘදු ස්වරයෙන් කියයි. මලින්දට ඇතිවන්නේ අම්මා ගැන ආදරයකි. නමුත් ඉස්සර වගේ ඇගේ උකුලට හිස තියාගෙන ඇස් පියාගෙන ඉන්නට දැන් හිතෙන්නේ නැත.
තමා දෑස මෙන් වූ පිරිමියෙක් බව වැටහුණේ තරංගා හමුවූ පසුවය... තමා තවදුරටත් අම්මාගේ හුරතල් බඩ පිස්සා නොවේ. මලින්ද, අම්මා දිහා ඇස් පුරාම බලයි. තම අම්මාගේ ඇස්වලට කඳුළු පදාසයක්ම එකතුවී එක කඳුළක් කම්මුල දිගේ පල්ලම් බහින හැටි මලින්දට පෙනෙයි.
“මොකෝ මේ අම්මයි පුතයි මූණට මූණ බලාගෙන... ඉන්නේ... සුදු මැණිකෙ අපි තේ ඩිංගක් බොමුද...!
එහෙම කියාගෙන එතනට ආවේ ගොඩලියද්දය. පුතාව මෙල්ල කරගන්ට තියෙන එකම මාර්ගය ආදරේ පෑම බව තම බිරිඳ පෙරදා මතක් කළ හැටි ඔහුට මතකය.
“කොහොමද පුතා... මූණ ඇදිලා ගිහින් තියෙන්නෙ ඇයි... අසනීපයක් නෑනේ...”
අප්පච්චි කවිච්චියට එහායින් වාඩිවී එසේ කියද්දි මලින්දට මතක් වුණේ පසුගිය දවස්වල තමා සහ දෙමාපියන් අත‍ෙර් තිබුණු මත බේද හා සංවාදය...
“අපෝ නෑ අප්පච්චි... මේ ටිකත් ඉසරදයක්...”
“ඕක ඔයාලගෙම වරදනේ... අර මැගී දවසක් ඇර දවසක් හැමදාම උදේට කොළ කැඳ හදනවා. ඒවා බොන්න... ඇඟට හරිම හොඳා... කෝ කිව්වට අහන එකක්යැ...”
අම්මා තේ එක රැගෙන එද්දිම මලින්ද එතැනින් මාරු වුණේ ශ්‍රීමාල්ට ඇමතුමක් ගන්න හිතාගෙනය.
* * * * *
ශ්‍රීමාල්ගේ බෝඩිමේ සගයන් කීප දෙනා නිවාඩු පාඩුවේ එකතුවී කතා කරන්නේ ශ්‍රීමාල්ගේ වලව්වට යෑම ගැනය. ශ්‍රීමාල්ට දැන් මේඛලා හමුවන්නට හොඳටම වුවමනාව ඇතත් ගෙදරින් එළියට පැනගැනීම අසීරු කාරණාවකි.
පාඩම් කිරීම සඳහා පුස්තකාලයට යන මුවාවෙන් ශ්‍රී ජය වලව්වට ගොස් ඔහුව එළියට ගන්නට වැඩපිළිවෙළක් කතිකා කර ගෙන ඇතත් හැමෝම ඊට පසුබාති.
“මොකක්ද බං සංජය... උඹ නාට්‍යකාරයෙක් වෙලත් නෑනෙ මේ කිසිම ගටක්... ආ...” චතුර කියයි.
“ඇයි... මට විතරද ගට තියෙන්න ඕන... ඇයි මේ උදාර ඉන්නේ ඕනෑම දේකට පපුව දීලා ඉස්සරහට යන එකා... හා ......!”
“ දැන් මුං ඔක්කොටම ලව්සික් ගහලා හෝන්දු මාන්දු වෙලා ඉන්නේ...” එහෙම කියාගෙන ආවේ සුමාල්ය.
“ඕං... මට ශ්‍රිමාලයා කෝල් එකක් දුන්නා... නිවේදනයක්...!”
හැමෝම දැන් කටවල් ඇරගෙනය.
ලබන සතියට...
