ජීවිතේ ගැන කළ කලකිරෙන්නේ නැතිව ජීවිතේ ජීවත් කරවන්න උදව් ක‍ළේ ද ඇය ය! ඇය නරක ගැහැනියක කියා කියන්නට තමාට බැරිය. තමා ද ලජ්ජාවෙන් මුදාගෙන ඈ කෙසේ හෝ මේ ලෝකයේ ඉහ ගසා ජීවත් වන්නීය.
දුරකතන වයරය දිගේ ගලා ආ ආරංචිය ඒ තරම්ම හිතට සැනසිල්ලක් දෙන එකක් නොවේමය. රත්නපුර වලව්වට ඒ ආරංචිය ආ‍ෙව් ශ්‍රී ජය වලව්වෙනි.
හාන්සි පුටුව මත දිගෑදුණු සුදු මැණිකේට පවන් ගැසීම මැගී බාර ගනිද්දී විල්ප්රඩ් හාමු රිසිවරය අතට ගත්තේ කලබලෙනි.
“අනේ බලන්නකෝ බුදු අයියේ අපට වෙච්ච දේ...!”
එහා කෙළවරේ නිර්මලා මැණිකේ ඉකිබිඳියි. එය විලාපයකි.
“තෙපර බාන්නැතිව කියන්න නගා.. මොකෑ වෙච්ච විලම්බෑසිය කියා පෑවනං... එහෙනං..!”
අයියණ්ඩිය ගේ තරවටුවෙන් නගා ටිකක් මෙල්ල වෙයි.
“මොකවත් නෙමේ අයියණ්ඩි අපේ මේ බාල පුතණ්ඩියා දැන් හොඳ‍ටෝම නාහෙට නාහන එකෙක් වෙලා... අයියෝ මට නම් ඉවසාගන්නත් බෑ.. හිත කඩාගෙන යන වචන කියනවා... ඔළුවට ගහන්නා වගේ ඇනුම්පද... ඕං... දැන් අප්පච්චිටත් පුප්පලා ඔය පිටත් වෙලා ගියේ පයින්ම...!”
මඳක් රැල්බුරුල් හරින විල්ප්රඩ් ගොඩලියද්ද හිත සන්සුන් කරගත්තේ ඉබේටමය.
“නගාට කියන්න නගා... මුං ඔක්කොටම දැන් එකම ලෙඩේ එකෑවරම බෝවෙලා වගේ... ඕ.. දැන් අපේ බාලයාත් පරල වෙලා ගියේ දුම්මල වරම අතට අරන් වගේ.. අපේ මැණිකෙ හිත වාවගන්න බැරිව එහෙම්මම හාන්සි පුටුවෙ දපලා ඔය ඉන්නේ.. මට බය ආයෙ ජල්ලියක් අල්ලයිද කියලා...”
“හත්දෙයියනේ.. අයියෙ.. පහුගිය දොහක අර රදීශ් පුතා ඇවිත් ගිය වෙලේ ඉඳන්ද මන්දා මේ විලම්බෑසි ඔක්කොම.. අනේ හැබෑට මොකෙක් හරි අපේ වලව්වලට හූනියමක් වත් කොරලාද...” හූනියම් කතාවට එද්දිම නිර්මලා මැණිකෙගෙ අතින් රිසීවරය ඩැහැගත්තේ විල්ප්රඩ් හාමුය.
“හූනියම්..? හහ්.. හූනියම් කොරන්නෙ වෙනින් කවුරුවත් ම නෙමේ අපේ - අපේම හිත්වලින්ම තමයි. අයියණ්ඩි අපි අපේ දරුවො ඇහේ මූණේ තියාගෙන හදපු එකම තමා අපි කරගත්තු හූනියම. අපි උන්ව විශ්වාස කළා.. උන්ව දෙයියන්ට වගේ සැලකුවා.. හහ්...!”
විල්ප්රඩ් හති අරියි. එහා පැත්තෙන් ඩග්ලස් කලබල වෙයි.
“අපි ටිකක් සන්සුන් වෙමු.. මල්ලි.. අපි නිකම් පපුවෙ අමාරු හදාගෙන මැරිලා වැටෙන්ට ඕන නෑනේ.. සන්සුන් වෙලා බලමු. හරි.. තියමු එහෙනම් බුදු සරණයි...!”
*****
ජයමාල් හන්දිය පැත්තට පයින්ම එද්දී කඩමණ්ඩියේ හිටිය හැමෝමත් හිස් හරවා බලද්දී ඔහුට ඇතිවුණේ චකිතයකි. පුදුම වැඩක්නේ... අඟහරු ලෝකෙන් ආවා වගේ මා දිහා බලන්නෙ.. මෝඩ රැල.. හිතට ආපු කේන්තිය ගොනු කරගනිමින් ඔහු පාරේ ගිය ත්‍රිරෝද රියකට අත දැම්මේ බස්වල ගමනද කරදර බව මතක් කරගනිමින්ය. එක අතකට නෙමේ හැම අතින් ම දුකක් මේ වලව්වක ඉපදෙන එක.
තමාට වලව් ජීවිතය එපා වුණේ ඇයි... ටිකක් කල්පනා කරද්දි ඔහුට යමක් වැටහෙයි. තමාට මේ කළකිරීම ඇතිවුණේ අප්පච්චිලා ගේ අවකල්කිරියා ආරංචි වූ පසුව නොවේද? රදීශ් අයියාටද මේ ප්‍රවෘත්තිය කිව යුතු යැයි හිතෙද්දි ආයෙම මතක් වෙන්නේ අයියා ශ්‍රීමාල් ය. ඇත්තටම අයියා මේ දේවල් ගැන උපේක්ෂා සහගතව හිතන්නට පෙළඹුණේ ඇයි. ඔහු දහම්පාසල් ගිය හොඳට දහම් කාරණා දැන උගත් කෙනෙකු නිසාද? එහෙනම් තමාව දහම් පාසල් නොයැව්වේ ඇයි...
“සර් කොහෙන්ද බහින්නේ?”
ත්‍රිරෝද රියැදුරුගේ හඬින් ජයමාල් තිගැස්සෙයි.
“මාව දාන්න බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට...!”
රියැදුරාගේ ගනුදෙනු හමාර කර ජයමාල් ඇමතුමක් ගත්තේ මාලිකාටය.
*****
අවන්හල් සිසිල් බීම වීදුරුව තොලගාන ගමන් මලින්ද හෙමිහිට ගීතයක් ද මුමුණයි.
“මොකද අප්පේ අද පුදුම සතුටකින්.. හවස ෆිල්ම් එක බලන්න යන නිසාද ආ...?”
තරංගා අසන්නේ දෙඋර ගස්සා සිනාසෙමින්ය. ළඟදි ඉඳලා මලින්ද වෙනස් ය. වෙනද වගේ අහිංසක සබකෝල ගති නැත. නියම පිරිමිකම ඉහට ගහලා වගේය. “සතුටක් නෙමෙයි.. තාරා මම අද වලියක් දාගෙන ගෙදරින් ආවෙ.. ඒ වලිය හින්දා තමයි මට හිතුනෙ අද හාෆ්ඩේ දාලා ඔයත් එක්ක ෆිල්ම් එකක් බලන්න යන්න ඕනෑ කියලා...”
“ෂා.. නියමයිනෙ... ඕක තමා කියන්නෙ... මං අහලා තියෙනවා කොල්ලන්ගෙ පිරිමිකම ඉස්මතු වෙන්නෙ ගෙදරින් මොකක් හරි උදැල්ලක් දැම්මාම කියලා.. හා හා...!”
“විහිළු කරන්න එපා තාරා.. මේක සීරියස් ප්‍රශ්නයක්.. දැන් අපේ අප්පච්චිලා මං ගැන හොයන්න චර පුරුෂයොත් දාලා. ඒ මදිවට කපුවොත් දාලා මට මඟුල් හොයන්න...!”
මලින්ද කියන්නේ බැරෑරුම් මුහුණෙනි.
තරංගාට මොහොතකට දුක හිතෙයි. සමන්ති අක්කා වගේ ඔහුත් නොගැළපෙන විවාහයක් කරගනීවි කියා දෙමාපියෝ බයෙන් ඉන්නවා ඇත.
ඇත්තටම ඒක දෙමාපියන්ගේ පැත්තෙන් සාධාරණය...! ඒත් තම තමුන්ගේ තරුණ ජීවිත... පැත්තෙන්... එය සාධාරණීකරණය කළ හැකිද? සමන්ති අක්කාට සමාව ලැබුණේ ඇත්තටම ජයේන්ද්‍රත් වලව්වකට අනියම් හෝ සම්බන්ධයක් ඇති හින්දාය. ඒත් ඒ බව ඔහුගේ අම්මා දන්නෙත් නැත.
කවදා හරි දවසක වලව්කාරයෝ තමාගේ පට්ටංදරය ඇවිස්සුවොත්...? තමා ඉබේටම පාරට වැටෙනවා ඇත. ඇගේ ඇස්වලට කඳුළු පිරෙනවා මලින්ද දකියි.
“ඇයි... මොකෝ... තාරා... මං... ඔයාට වරදක් කිව්වෙ නෑ ළමයෝ....! මං කිව්වෙ මගේ ප්‍රශ්නෙ... හා... හා.. ඔය කඳුළු පිහදාගන්නකො...”
මලින්ද තරංගාගේ අත තරයේ අල්ලාගෙන කියද්දී තරංගාට ඇඬුම් එයි.
“මං ඇඬුවේ මගේ අසරණකම මතක් වෙලා මලින්ද? ඔයාලගෙ පවුල්වලට මාව පෑහෙන එකක් නෑ..!”
“මට ඔය බණ කතා වැඩක් නෑ තාරා.. මට ඕනෑ එක හිත විතරයි.. මට රස්සාවක් තියෙනවා.. ඔයාටත් රස්සාවක් තියෙනවා.. අපිට දියුණු වෙන්න වාසනාව තියෙනවා.. අපි මොකෝ අනුන්ගෙ වහල්ලු නෙමේනෙ.. මං ඔයාට වෙලාවක අපේ ශ්‍රීමාල් මල්ලියි ජයමාල් මල්ලියි මුණගස්සන්නම්කො.. ශ්‍රීමාලයා කොහොම වෙතත් ජයමාලයා නම් හරිම ස්ට්‍රෙට් ෆෝවර්ඩ් එකා... හහ් හා...!”
එකවරම අවන්හලේ දොරකොඩ දිහා බැලූ මලින්දට කෑගැසෙයි.
“හා.. නේ.. ෙම් කවුද මේ එන්නෙ....?”
*****
“උඹ නම් හරිම වාසනාවන්තයි දුවේ... ඔය පාර උඹගෙ කැම්පස් වියදම ගැනත් බයවෙන්න දෙයක් නෑ.. ඒවා බලාගන්න අයියට හයියක් තියෙනවා නේ.. අනේ ඇත්තට උඹලා පුංචිකාලෙ මං මොනතරම් බයකින්ද හිටියෙ..!”
චන්ද්‍රලතා වත්තේ පොල්අතු ඇදගෙන ඇවිත් චාස් ගා අතාරිමින් කියන්නේ ඉණට අත්දෙක ගසා ගනිමිනි.
“මං අම්මට හැමදාම කියනවා... ඔච්චර මාන්සිවෙන්න එපා කියලා.. ඔය රැපියෙල්ට කියන්නකො ඔය වැඩ ටික කරන්න...” චන්ද්‍රානි කියන්නේ තම මව කෙරේ කරුණාවෙනි.
“දූ පොඩ්ඩක් අයියලගෙ ගෙවල් පැත්තෙ ගොහිල්ලා එන්නකො... මේ දවස් දෙක තුන මම තාත්තාව බලාගන්න ඕනෑ.. ඔය උණ ලේසිපාසු උණක් නෙමේ..”
උණ හැදී කෙඳිරිගගා සිටින ජයතිස්ස මේ දිනවල ලෙඩ නිවාඩුය. බිරියගේ සාත්තුව නිසා ජයතිස්සට ලෙඩ නිවාඩුවත් එක්තරා විදියක සැප නිවාඩුවකි. ලෙඩ දුකක් හැදුණම ඇත්තටම චන්ද්‍රලතා පාන කරුණා දයාව පුදුමය.. ඇය තමාව බලාගන්නේ අම්මා කෙනෙකු වගේය.
ජීවිතේ ගැන කළ කලකිරෙන්නේ නැතිව ජීවිතේ ජීවත් කරවන්න උදව් ක‍ළේ ද ඇය ය! ඇය නරක ගැහැනියක කියා කියන්නට තමාට බැරිය. තමා ද ලජ්ජාවෙන් මුදාගෙන ඈ කෙසේ හෝ මේ ලෝකයේ ඉහ ගසා ජීවත් වන්නීය.
“ඇහුණය.. අපේ දෝණිට විස්ස විද්‍යාලෙදි හොඳ පවුලක ඉලන්දාරියෙක් පූට්ටු වුණොත්... ආං.. එදාට තමා මට නං ඕං නින්ද යන්නෙ...!”
බෙහෙත් කසාය ටික සැමියාට ළංකරන ගමන් චන්ද්‍රලතා කියන්නේ දුව ගියාද කියා බලා කණට ළං වෙලාය. ජයතිස්ස ගේ කටට ගත් කසාය උගුර ‘පුහ්’ ගා එළියට පැන්නේ ඒ කතාවට හිනාවක් ගිය නිසාය.
“එයාටත් වලව්කාරයෙක් ම හොයාගන්න කිව්වා නම් හරිනෙ හහ්හා...!” ජයතිස්ස ඇඟටපතට නොදැනී එහෙම කියද්දී චන්ද්‍රලතා කතා නැතිව මග ඇරියේ තරහක් පෙන්වන්ට ගියොත් අවාසිය තමන්ටම නිසාය.
අපේ මායියත් පුදුමාකාර ගැටසූත්තර කාරි... ජයතිස්ස තිත්ත කසාය වඩිය එක හුස්මට ගිල දැම්මේ එසේ සිතමිනි.
*****
වත්තේ මිනිස්සු තරහටත් එක්ක තමාට එක එක විප්‍රකාර ඇනුම්පද කියන බව ජයේන්ද්‍රට සිතෙයි. මොනවද ඒ කතාවල තේරුම් කියා අහන්නට කෙනෙක් නැත. තාත්තාගෙන් අම්මාගෙන් මොනවා අහන්නද? සමහරවිට තමාගේත් සමන්ති හාමුගේත් සම්බන්ධයට අන්තිමේදි වලව්වේ අය කැමැති වූ නිසා ඒ ඉරිසියාවට ඔවුන් කතා හදනවා වෙන්නට බැරිද? කුඩා පුතාව හුරතල් කරන ගමන් ඔහු සිටියේ බර කල්පනාවකය.
“මොකද අනේ... පුතාව හුරතල් කළාට ඔයා ඉන්නේ වෙනම ලෝකෙකනේ...!”
ඔහු සමන්තිගේ හඬින් තිගැස්සෙයි.
ලබන සතියට...
