චන්ද්‍රලතාගේ අතීත රූසිරිය ගැනත් ටිකක් මතකයට ගනිමින් නැකැත් උන්නැහේ උපැස් යුවළ නළලට අරගෙන එසේ කියද්දී චන්ද්‍රලතාගේ හිත මොහොතකට ගැස්සෙයි. චන්ද්‍රානි දුවගේ කේන්දරය බලලාත් ඔහු ඒ වගේම අනාවැකියක් කීවා මතකය. චන්ද්‍රලතාගේ කුතුහලය තේරුම් ගත්තා වගේ නැකැත් උන්නැහේ කට කොනට හිනාවක් නගාගෙන කේන්දර දෙක දිග හැරගත්තේ නැකත බලන්නටය.
දැන් ආලින්දයම හරියට උසාවියක් වගේය.
විල්ප්‍රඩ් රත්නසේකර නැවත ද තමා‍ගේ ප්‍රශ්නය අසයි. රදීශ් වටපිට බලයි. නැවත ජයමාල් දෙස බලයි.
“මං අහන්නෙ... කොහෙන්ද මෙයාව අහුලගත්තෙ..? ඇයි.. මට උත්තර දෙන්න බැරි..?”
බස්තම කෙළින් කරමින් නැවත බිම තබමින් ආලින්දයේ දිග මනින අප්පච්චි දිහා ජයමාල් බැලුවේ අමුතුම හැඟීමකිනි. මොහොතට කලින් මලින්ද අයියා කියූ අලුත් ම ආරංචිය ඔහුගේ හිත පාරවයි. පන්නරය ලැබෙන්නේ ඒ පෑරවිල්ලෙනි. ජයමාල්, රදීශ්ට ඇහෙන් කියන්නේ ඇත්ත කියන ලෙසයි.
“මෙහෙමයි මාමෙ... හදිසියෙ මලින්ද අයියා ඇවිත් ජයමාල් මල්ලිව එක්කරං ගිහිල්ලා තිබුණා... කැෆේ එකට...!” දැන් රත්නසේකර හාමු හිස වනයි. නිර්මලා මැණිකේ කම්මුලට අතක් තබාගෙනය. ජන්තු සිරියා කරුණාදාස... ඉරියව්වලට සම වැදිලා වගේය.
“ඔය දෙන්නා ඉතිරි වෙද්දි අනිත් කට්ටය තම තමුන්ගෙ වැඩවලට යනවා හොඳයි!”
පුටුවේ වාඩිවෙමින් රත්නසේකර ගුගුරයි.
ආලින්දයේ ඉතිරිවන්නේ රත්නසේකර මහ ජෝඩුවත් ජයමාල් පුතාත් රදීශ් පුතාත් විතර ය.
“හ්ම්... මට ආරංචියි... මලින්ද ආපු බව... මොකෝ එයාට තියෙන ප්‍රශ්නෙ ආ...?”
දැන් ජයමාල් රදීශ් දෙස බලයි.
අප්පච්චි ගැන දැනගන්න ආරංචිය රදීශ් දන්නේ නැත. ඒත් ඔහුගේ යොවුන් සිත ලොකු අරගලයක ය!
“ප්‍රශ්න..? ප්‍රශ්න ද නැත්තෙ අප්පච්චි.. මලින්ද අයියලාට සෑහෙන ප්‍රශ්න...!”
එවර පියා පුතා දෙස බලන්නේ අමුතුවටය.
නිර්මලා මැණිකේ කෑ ගසයි.
“පුතා..! ඔහොමද අප්පච්චිට කතා කරන්නෙ ආ...?”
“ඉතින් මං බොරුවක් කිව්වෙ නෑනෙ අම්මෙ...? මලින්ද අයියලාට සෑහෙන්න ප්‍රශ්න... ඇයි අම්මා කියන්නෙ නෑ කියලද?”
“පෙනේද මේ ළමයා වැරදි වැඩක් කරලා කට ගහන්න එන ලස්සන.... බලන්න අපෙ මහත්තයා...!”
රත්නසේකර හාමු දකුණත දිගු කර මැණිකේට ඉඟි කරන්නේ නිහඬ වන ලෙසටය.
“කොයි හැටි වෙතත් පන්ති යනවා කියලා ගිහිල්ලා කට්ටි පැනලා නන්නත්තාර වෙනවා නෙමෙයි. ඔන්න ආයෙ නොකිව්වය කියන්න එපා.. හහ්!” ඔහු කියන්නේ තරහින් පිපිරෙමිනි.
ජයමාල්ගේ හිසට යක්ෂාරූඪ වෙනවා ඔහුට ම දැනෙයි.
“අපි එහෙම නන්නත්තාර වෙන්නෙ නෑ...! හහ්..”
ඔහු එසේ කියාගෙන තම කාමරය පැත්තට ඇදෙන්නේ ඊගහක් වගේය.
“ඔය අනිත් අය වගේ...”
වාක්‍යයේ අග කොටස කීවේ ටිකක් එහාට ගිහින් නිසා එය රත්නසේකර ජෝඩුවට ඇසුණේ නැත. නමුත් වතුර වීදුරුවක් රැගෙන යමින් සිටි ජන්තුට ඒ වචන හතර හොඳටම ඇසුණි. ඔහු ඇස් නෙරවා ජයමාල් බේබි දිහා බැලුවේ ඒ නිසාය.
“මොකෝ ජන්තු ඇ‍හේ දෝසයක් ද ආ....”
කාමරයට වැදී දොර වසාගත් ජයමාල් ඒ ඇඳුම් පිටින් ම ඇ‍ඳේ හාන්සි වී සිවිලිම දිහා බලාගෙන කල්පනා කරන්නට පටන් ගත්තේ ය. රදීශ් අයියා ගියාද නැද්දැයි යන්න ගැනවත් ඔහුට නිනව්වක් නැත.
********
චන්ද්‍රලතා ජයේන්ද්‍ර පුතාගේත් සමන්ති බේබිගේත් අලුත් ගෙට ගෙවදින්නට නැකත් බලන්නට ගියේ සැතපුම් දෙකක් පමණ එහායින් ඇති නැකැත් උන්නැහෙගෙ ගෙදරටය.
“හා... හා... එන්නකො එන්නකො... ආරංචියි ආරංචියි අපේ ජයේන්ද්‍ර කොලුවට හරි ගිහින් කියලා ඉතිං... ඉතිං...!”
චන්ද්‍රලතාගේ හිතට හරිම සතුටුය. මේ වගේ හොඳ ආරංචි මේ තරම්ම ඉක්මනට පැතිරෙන එක මොනතරම් හොඳද.. එසේ සිතමින් ඇය මඳ සිනා පෑවේ ආඩම්බරයක් සඟවා ගනිමිනි.
“දන්නවනේ.. මම ජයේන්ද්‍ර පුතා ඉතාම කුඩා කාලෙදි කේන්දරේ බලපු වේලාවෙත් කිව්වා පුදුම වාසනාවන්ත ග්‍රහචාරයක් තියෙන්නෙ කියලා.. පැල්පතක නෙමෙයි මාළිගාවක උපදින්න වාසනාව තියෙන කෙනෙක් කියලා මම කිව්වෙ නැද්ද...?”
චන්ද්‍රලතාගේ අතීත රූසිරිය ගැනත් ටිකක් මතකයට ගනිමින් නැකැත් උන්නැහේ උපැස් යුවළ නළලට අරගෙන එසේ කියද්දී චන්ද්‍රලතාගේ හිත මොහොතකට ගැස්සෙයි. චන්ද්‍රානි දුවගේ කේන්දරය බලලාත් ඔහු ඒ වගේම අනාවැකියක් කීවා මතකය. චන්ද්‍රලතා ගේ කුතුහලය තේරුම් ගත්තා වගේ නැකැත් උන්නැහේ කට කොනට හිනාවක් නගාගෙන කේන්දර දෙක දිග ඇරගත්තේ නැකත බලන්නටය.
“හාමුලාගෙ පරම්පරාවලට පෑහෙන්නත් ඉතිං එසේ මෙසේ වාසනාවක් නෙමේ තීන්න ඕනෑ.”
ඔහු එසේ කියා උපැස් යුවළට යටින් චන්ද්‍රලතා දිහා බැලූ බැල්ම සංකීර්ණ එකක් විදියට ඇයට පෙනුණි. නැවත උගුර පෑදු නැකැත් උන්නැහේ,
“මේ මං කිව්වෙ.. වලව්වකින් ආවාහයක් කොරගන්න ඉතිං අපේ ජයේන්ද්‍ර පුතා හපනෙක් වුණානේ... හහ්හා...”
ඒ එක්ක ම තව දෙදෙනෙක් කේන්දර බලවා ගැනීමට ඇවිත් බංකුවේ වාඩි වෙද්දී ඔහු කතා නැතිවම වැඩයට අවතීර්ණ වීමට බැස්සේය.
“ඕං.. ලබන බදාදා... ඉතාම හොඳ නැකතක් තීනවා... මේ ජෝඩුවට දරුවන්ට දෙමාපියන්ට ඔක්කොටම සුබ පල උදාකරන නැකතක්...!” චන්ද්‍රලතා සතුටින් සිනාසීගෙන සවන්දීගෙන සිටියේ තම සැමියා ජයතිස්ස ගැනත් මතක් කරමින්ය.
********
“ඕං... මං ආවා මලින්ද අයියා... අපි කතා කරමුකො ප්‍රශ්නෙ ගැන...” ශ්‍රීමාල් මලින්දත් සමඟ කියාපු තැනදී හමුවුණේ හරියටම කියාපු වේලාවටමය.
“ලෙක්චර්ස් මුකුත් කට් වුණේ නෑ නේද මල්ලි...”
“අපෝ නෑ මලින්දයියෙ... ඉතිං...”
“උදේ මාතින් වරදක් වුණා. ජයමාල් මල්ලිගෙ ක්ලාස් එක කට් වුණා. මං නිසා අපරාදෙ මට දුකයි ඒ ගැන...”
‘ආ... ඒක තමයි මම ක්ලාස් එකේ එයාගෙ යාළුවෙකුට ගත්තා එයාගෙ ෆෝන් එක ගත්තෙ නැති නිසා. පස්සෙ මම ගෙදරට ගත්තම ගෙදරින් කිව්වා ක්ලාස් ගියා කියලා. මං හිතේ කරදරෙන් හිටියේ මොකද වුණේ කියලා...”
මලින්ද සිසිල් බීම වීදුරුවට හිස නැඹුරු කරගත්වනමය. ඊළඟට ඔහු තම හිත කම්පනයට පත් කළ සිද්ධිය ජයමාල්ට කී විදියටම ශ්‍රීමාල්ටත් කියා දැම්මේය.
ශ්‍රීමාල් හොඳටම කලබල වෙතැයි සිතුවත් එසේ කලබල නොවීම මලින්ද ගේ පුදුමයට හේතුවක් විය.
“උඹ මාර පුත්‍රයෙක්නෙ ශ්‍රීමාල්... උඹට අප්සෙට් නැද්ද උඹලගෙ අප්පච්චි ජයේන්ද්‍රගේ අප්පච්චි වෙච්ච එකට...?”
“මොනවා කරන්නද බං... ඕවා අප්පච්චිලා කරපු වැඩ මිසක් පුත්තු කළ දේවල් නෙමේනෙ... ඔයාට කියන්න... මට නිකමට හිතුණා... අපේ අප්පච්චි කවදාවත් නැතිව එකපාරටම සමන්ති අක්කගෙ කසාදෙට තිබ්බ එදිරිවාදිකම් අත්ඇරගත්තෙ මොකාක් හරි අපි නොදන්න රහසක් තියෙන නිසා කියලා...”
“එතකොට ඔයා කියන්නෙ නිර්මලා නැන්දත් මේ ගැන දන්නවා කියලද?”
මලින්ද ඇසුවේ විමතියෙනි. ශ්‍රීමාල්ගේ උපේක්ෂා සහගත කතාව ඔහුව විමතියට පත්කර ඇත.
“හපෝ නෑ.. මං ඒකනම් කීයටවත් හිතන්නෙ නෑ... අපේ අම්මා ඕවා ගැන දන්නවා නම් මුළු ගේම දෙදරාවි.. දන්නැද්ද අපේ අම්මාගෙ හැටි... සුදු නැන්දා වගේම තමයි. කොහොම කොහොම හරි.. මේක මේ විදියට සමහන් වෙච්ච නිසා සුදු නැන්දගෙ ඔළුවෙ අමාරුව හොඳ වුණානෙ...”
“මට හරි පුදුමයි ශ්‍රීමාල් උඹ ගැන... මෙච්චර දෙයක් හිතේ තියාගෙන උඹ හිටපු හැටි... ඉන්නා හැටි...!”
“නෑ බං අයියෙ.... මගේ හිතේ තිබුණේ සැකයක් - කුකුසක් විතරයි.. දැන් ඒක ඔයාගෙ කතාවෙන් තමා මට හරියට ම ඔප්පු කරගත්තෙ... ඒත් මම මේ විදියෙම දෙයක් කියලා නම් කීයටවත් හිතුවෙ නෑ. අනේ මංද මේ මහ මිනිස්සුන්ගෙ වැඩ....”
“දැන් එතකොට සමන්ති අක්කා දන්නවද මේක...?”
ආයෙමත් ශ්‍රීමාල් ඇසුවේ උස් හඬින්ය. එවිටම ඔහුගේ ජංගම දුරකථනය නාද වෙයි.
“හ‍ලෝ මල්ලි... කියන්න කියන්න.... මං ඔයාට ගන්නයි හිටියෙ.. මං දැන් මේ මලින්ද අයියත් එක්ක ඉන්නේ...”
“මලින්ද අයියා කියාපු කතාවට මට හරිම අප්සෙට් අයියෙ.. මට දැන් අප්පච්චිලත් එක්ක මාර තරහක් තියෙන්නෙ..”
“ආන්න මල්ලි... ඒ හැඟීම වැරදියි. ඔයා හරිම නරක විදියට ඒ දේ බාරගෙන කලබල ඇතිකරගන්න එපා. එතකොට ඔයාට ගෙදර ඉන්නත් බැරිවෙයි. මටත් මලින්ද ඔය කතාව කිව්වා. මම නම් කියන්නෙ අපිට මහ මිනිස්සු හදන්න බෑ! ඒත් අපි හැදිලා ඉඳිමු ඉස්සෙල්ලා. අපි තවම යැපෙන්නෙත් එයාලගෙන්.. ඔයා පාඩම් වැඩ අතපසු කරගන්නවා හෙම නෙමෙයි.. හරිද...”
විනාඩි විස්සක් විතරම ශ්‍රීමාල්, මල්ලිට අවවාද කළාට පස්සේ මලින්ද ද සැනසුම් සුසුමක් හෙලයි.
“උඹ හොඳයි එයාව එහෙම කූල් ඩවුන් කරපු එක.. අපි රදීශ්ට කිව්වෙත් නෑ ඔය කතන්දරේ...”
“එපා බං.. ඕන නෑ.. කුණු ගොඩවල් අවුස්සනවට වඩා අපිට මොනතරම් දේවල් කරන්න තියෙනවද?”
“ඒත් අපේ මල්ලි කියන්නා වගේ මේ වගේ දේවල් කර කර මේ කට්ටිය වංසෙ කබල් ගගා පාරම්බාන එකයි.. අනිත් අයව පහත් කරලා කතා කරන එකයි මොනතරම් කැතද?”
“කතාව සහතික ඇත්ත... ශ්‍රීමාල්... අපේ අප්පච්චිලා වුණත් එච්චර තමා... මහා පම්පෝරි ඇදබබානේ තාම ඉන්නේ... දැන් එයාලා බයේ ඉන්නේ... මාත් කා එක්ක හරි සම්බන්ධයක් ඇති කර ගනීවි කියලා... වලව්කාර දේශ සීමාවෙන් පිට.... හහ්හා...!”
“ආ... ඉතිං ඔයා දැනටම ඒ සීමාවල් පැනලනේ...”
“තරංගාට නම් පෙන්නන්න බෑ මේ බොරු මනස්ගාත...”
එසේ කියද්දි මලින්දගේ ජංගම දුරකථනය නාද වෙයි.
ලබන සතියට...
