ශ්‍රීමාල් එක්ක තියෙන සම්බන්ධය නතර කරලා දාන්න කියලා අයියා කරන අවවාදය මහා හිසරදයක් සේ මේඛලාට දැනෙයි. බෝඩිමට ගියාට පසුවත් ඇයට ඒ සංසිද්ධින් එක එක මතක්වෙයි.
“ඔයා මොළේ තියෙන ළමයෙක් විදියට මේක ටිකක් හිතන්න නංගි. මම හැමදාම මෝඩයෙක් වගේ කට කියවනවා විතරයි. ඔයාට මේ කියන ඒවා ගානක් නෑ...”
“ඔව් දුවේ.. අයියා කියන දේ ටිකක් නෙමේ සැලකිල්ලට ගන්නම වෙනවා. උඹ දන්නවනේ තාත්තා ඔත්පළ වෙලා වැටෙනකම්ම කළේ අනුන්ගෙ රෙදි අපුල්ලාපු එක. එයාගෙ ජීවිතේම දිය වුණේ පෙත්තරේට. තාත්තට ඕනෑ කළේ නෑ අයියත් ඒ රස්සාව කරනවා දකින්න. ඒ නිසා තමා එයා අයියාව ටික දුරකටවත් ඉස්කෝලෙ යැව්වෙ...”
“මම වතුවල කුඹුරුවල වැඩට බැස්සේ අපේ පවුල රෙදි අපුල්ලන ලේබල් එකෙන් ගලවාගන්න ඕනෑ හින්දා. මම කොහොම හරි තාත්තත් ඒ වැඩවලට අල්ලා ගත්තේ පස්සෙ කාලෙක උඹලා දීග තලග දෙන වෙලාවල්වල මේ ලේබල් ගලවලා දාලා දෙන්න ඕන නිසා...”
“ඒක තමයි නංගී අපේ අම්මත් එයාගෙ දෙමාපියන්ට විරුද්ධ වෙලා අපේ තාත්තත් එක්ක පැනලා ඇවිත් තියෙන නිසා අපිට ඒ පැත්තෙ නෑදෑයොත් ඔක්කෝම නැති වුණා. අනේ මං දන්නෙ නෑ... මමත් අමාරුවෙන් හරි ඉගෙන ගෙන ගුරුපත්වීමක් ගත්තෙ මේ අසාධාරණ කොන්කිරීම්වලින් දුර්මුඛ නොවී අපි නිහඬ සටනක් ගෙනියන්න ඕනෑ නිසා.”
එහෙම කීවේ අක්කාය. අක්කා ද විවාහ වෙන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින්නේ ඇයගේම ගුරු මණ්ඩලයේ කෙනෙකු සමඟය.
“ලොකු නංගි ඔයාට ප්‍රශ්නයක් ආවෙ නැත්තෙ ඔයා යාළු වෙච්ච කෙනා නිර්ධන පන්තියෙ කෙනෙක් නිසා. බැරිවෙලාවත් මහා සල්ලිකාරයො වුණා නම් මේ මඟුල කරන්න දෙන එකක් නෑ, දාහක් දේවල් කියලා පලිච්චි කරලා එපා කරවලා දාවි.”
මේඛලා ඒ සියලු කතාබහ අසා සිටියේ හිතේ කනගාටුවෙනි.
“මේක බුදුන්ගේ දේශය කියලයි කීමට කියන්නේ ඒත්, බුදු හාමුදුරුවො බැහැර කළ යුතුයි කියන නිෂ්ඵල දේවල්, කුලමල - ජාති ආගම් බේද, ඒවාම තමා බදාගෙන ඉන්නේ... අපේ ර‍ෙට් දියුණුවක් නැත්තෙ ඕක තමා. අපේ මිනිස්සුන්ට පරදේශක්කාරයො කසාද බඳින්න හොඳයි. දුප්පත් ගමක ඈත පළාතක පොඩි රස්සාවක් කරගෙන ඉන්න රටේ ම මිනිහෙක් පහත්... ඔන්න ඕවා තමා අයියෙ අපි නැති කරන්න ඕනෑ...”
තමා එසේ කී විට අයියා නැගී සිටි අයුරු ඇයට මතකය.
“අනේ නංගි.. ඔය වලව් උලව් අතෑරලා දාලා මේ අපට ගැළපෙන දුප්පත් පවුලකින් කෙනෙක් හොයමු. ජීවිත කාලෙම උඹට ජීවත් වෙන්න පුළුවන් කෙනෙක් අල්ලගනින්. අනේ මන්දා ඔය වලව්වලට පෑහෙන්න ගිහිල්ලා උඹ ජීවිතේ විනාශ කර ගන්නවා.”
තමා මෙවර ගෙදරින් බෝඩිමට ආවේ ඒ සියලු කතාවල දුක් ගින්දරත් හිතේ දරාගෙනය.
නමුත් ශ්‍රීමාල්ගෙන් ලැබිච්ච දුරකතන පණිවිඩය මොනතරම් ආස්වාදජනකද? රත්නපුර සමන්ති අක්කලාට ගොඩලියද්ද හාමුගේ සමාව ලැබීම වූ කලී එසේ මෙසේ දෙයක් නොවේ.
“මොකෝ මේඛලා උඹ අද කෑමට යන්නෙත් නැද්ද.. ඇයි ශ්‍රීමාල්ගෙ ප්‍රශ්නයක්ද? නැත්නම් ගෙදර ප්‍රශ්නයක්ද?”
ගීතා ගේ හඬින් මේඛලා අවදිවෙයි. ඒ කල්පනා දැහැනින්ය. සරසවි ජීවිතය තමුන්ගේ ජීවිතයට සැනසිල්ලක් අත්කර දෙනවා කියා හිත හදාගන්නට නම් තමාගේ සහ ශ්‍රීමාල්ගේ ප්‍රේම කතන්දරය සාර්ථකව එහි ඉම කරා යා යුතුය. ගීතාට සහ ශ්‍රීමාල්ගේ යාළුවා සිරිනාතට තමන් දෙදෙනාට තරම් ප්‍රශ්නයක් නැත. ඒ දෙදෙනාව වටකරගෙන ඇත්තේ ආර්ථික ප්‍රශ්න පමණකි.
“ඉක්මනට අපි මේ කරදරවල කෙළවරක් දකිමු. සේරටම කලින් අපි මේ විශ්ව විද්‍යාලෙට ආපු කාරිය නිම කරගෙන ඉන්න එපායැ. එහෙම නේද?”
ගීතා ගේ ඒ අවවාද වැකියත් සමඟම මේඛලාට ඇසෙන්නේ තම ජංගම දුරකතනය නාදවන හඬය.
ශ්‍රීමාල්!
********
“මොකක්ද ළමයා හිටි ගමන් ඔයාට මේ වුණේ... මොනතරම් කීකරුවට හිටපු දරුවෙක්ද ඔයා.. ඇයි මේ හැම තිස්සෙම හොස්ස ළඟින් මැස්ස යන්න බැරිවා වගේ කෑගහන්නේ... ඔයාට අපි සලකනවා වැඩි හින්දද මෙහෙම කරන්නේ...”
සුදුමැණිකෙ තම පුත්‍රයා මලින්දට දොස් කියයි.
“පොඩ්ඩක් මටත් මනුස්සයෙක් වගේ ජීවත්වෙන්න දෙන්න අම්මේ... මම දැන් පුංචි එකෙක් නෙමේ. රස්සාවක් කරන ලොකු මිනිහෙක්... අම්මලානේ මාව නිතර ම අවුස්සන්නේ.. මට ගමනක් බිමනක් යන්නත් නෑ. ප්‍රශ්න පිට ප්‍රශ්න... හරස් ප්‍රශ්න.. ඊයෙ මට අප්පච්චි දොස් කීවා වාහනේ අරගෙන ගිහිල්ලා පරක්කු වෙනවා කියලා. ඇයි මට රාජකාරි වැඩ නැද්ද?”
මුළුතැන්ගෙයි සිටිය මේරි උළුවස්සෙන් කර පොවලා බැලුවේ මලින්ද බේබි හාමු මේ තරම් නපුරු විදියට කතා කරනවා කවදාවත් අහලා නැති නිසාය.
“අනේ මන්දා මේ වලව්වටත් මොන මොන විලම්බෑසි වෙන්න යනවද කියලා..” කුස්සියට එබිකම් කළ රියැදුරු ඩේවිඩ්ට ඇය කීවේ රහසින් වගේය.
ඩේවිඩ් ඊට කිසිවක් නොකියා තම දෙතොලට දබරැඟිල්ල තබාගෙන ඇහි බැම උස්සා මේරිට ඉඟියක් කළා විතරය.
“අම්මලා හිතන්න එපා.. අම්මලාගෙ ඔය වලව් පට්ටංදෙරේට රැවටිලා හැමදාම මිනිස්සු කට පියාගෙන ඉන්නවා කියලා. අර තේ වත්තෙ කට්ටිය ස්ට්‍රයික් කරන්නෙ නිකමට නෙමේ.. උන්ගෙ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා. අප්පච්චි ගිය මාසෙ එක මනුස්සයෙක් නිස්කාරණේ අස්කරලා දැම්මා.. ඒ මිනිහා පරම්පරා දෙකක් තිස්සේ අපට වැඩ කරපු මිනිහෙක්..!”
මලින්දගේ කටහඬ සැරවැඩි වෙත්ම ඩග්ලස් ගොඩලියද්ද වහාම එතැනට එන්නේ දත්මිටි කමිනි.
“වහගන්නවා කට.. උඹලට හරි අමාරුයි.. මේ ඔක්කොම දේවල් හරිහම්බ කරන්නෙ බොල, මට යනකොට ගෙනියන්න නෙමෙයි. උඹලට ම තමයි.. එහෙනං.. සාධාරණ - අසාධාරණකම් ගැන මට උගන්නන් එන්න උඹලා කවුද? ආ.. මම එක මිනිහෙක් අස්කළා තමයි. ඌ ඕනෑවට වඩා දඟලන්න ආපු හින්දා. වෘත්තීය සමිති හදාගන මේක උන්ගෙ පරිපාලනේට ගත්තා ම මං කවුද? මං එතකොට උං අටවාපු පඹය ද? ආ...”
පියාගේ ඒ රළු උස්හඬට වෙනදාමෙන් මලින්ද කට වසා ගත්තේ නැත. ඔහු ඉදිරියට එන්නේ සිංහ ලීලාවෙනි.
“හහ්.. අප්පච්චි ‘පඹයෙක්ද’ නැද්ද කියලා ඉතිං දන්නේ අප්පච්චිම තමා ආයෙ වෙන කවුද? යාන්තම් කලින් මාසෙ ආරාවුල අර ජයතිස්සලා මැදිහත් වෙලා විසඳලා දුන්නා...!”
දැන් ගොඩලියද්ද හාමු කෝපයෙන් වෙව්ලයි.
“පිට එවුං මොනවා නොකියයිද තමුන්ගෙම එවුං මෙහෙම පලිච්චි කතා කියනකොට... ඔහෙ හිටු...! මොකක්ද උඹට හැදිච්ච පිස්සුව!”
ඔහු පුත්‍රයා ඉදිරියට පැන්නේ නොහිතපු වෙලාවක නොහිතපු විදියටය. නමුත් එයින් වුණේ මලින්දගේ කෝපය මෙලවීම පමණකි.
“කතා... හහ්.. අප්පච්චී..! මං කියන්නෙ නෑ.. අප්පච්චිලාගෙ මහලොකු කෙරුම්කාරකම් ගැන.. මිනිස්සු යස අගේට ඔය අතන මෙතන කතා වෙන්නෙ.. හහ්..!”
සුදුමැණිකෙ මැදිහත්වී පුත්‍රයාව පසෙකට නොඅදින්නට එතැන මහාම විලම්බෑසියක්ය.
අඩි පොෙළාවේ ගැසූ මලින්ද පිටවී ගියේ කාගේ දිහාවත් නොබලමිනි.
“හහ්.. ටික ටික මාත් දන්නව දැන් මේ හාමු‍ලගෙ කැරැට්ටු ගැන!” දත්කූරු හපමින් අන්තිමට ඔහු කියූ දෙය ගොඩලියද්ද හාමුට සේම සුදු මැණිකේටද නෑසුණා වෙන්ට බැරිය...
*******
කරුණාදාස ජයමාල් බේබි එනතුරු පාසල අසල වාහනය නවතාෙගන හිටියේ හිතේ කරදරයෙනි. මේ වලව්වල හාමුලා ගැන එක එක කතා ඕනෑතරම්ය. ඒ අතරේ මේ මෑතක ඉඳන් අලුත් ‘ඉත්තෙක්’ වැඩ පටන් අරන්ය. ඔහු නමින් සෝමසිරිය. වැඩ කළේ රත්නපුර වලව්වෙ හාමුලාගේ කළුතර තේ කම්හලේය. හදිසි ආරවුලක් ඇතිවී වැඩ තහනම් කරන ලද සෝමසිරි දැන් පිස්සු බල්ලෙකු ගානය.
වලව්වල හාමුලට විරුද්ධව එක එක කතා ගොත ගොතා ඇවිදියි. රස්සාවකුත් නැති නිසා ඔහේ ඉබාගාතේ ඇවිදියි.
“හා... කරුණාදාස ගොඩාක් වෙලාද ඇවිල්ලා...” කරුණාදාස හොරැහින් බලා හිනාවී වාහනය පණ ගන්වයි. ජයමාල්ගේ මුවගට හිනාවක් නැගෙයි. එක්කො මං මේක අයියාටත් කියලා ඉවරවෙලාම මෙයාලාගෙන් අහන එක හොඳයි. ජයමාල්ට එහෙම හිතෙද්දිම කරුණාදාසට විමතියක් ඇතිවුණේ බේබිහාමු නිහඬව කල්පනා කළ නිසාය.
“මං දැක්කා... හහ්... කරුණාදාස හොඳ ඕපයක් දැම්මා මං එන්න කලින් නේද?”
“කාත්.. කාත් එක්කද බේබි...?”
“ඇයි අර කහ ෂර්ට්කාරයා එක්ක... මිනිහා මාවත් හම්බවෙලා තමා ගේට්ටුව ළඟට ඇවිත් හිටියෙ...!”
කරුණාදාසගේ ඇස් උඩගි‍යේ එවිටය. ඇත්තටම ජයමාල් බේබි නම් පුදුමාකාර මොළයක් ඇති කෙනෙකි.
“ආ... මිනිහද... මිනිහා... මේ වත්තකින් පිටමං කරපු වෘත්තීය සමිති කාරයෙක්. රස්සාවක් නැතිව පිස්සුවෙන් වගේ දොඩවනවා!”
ජයමාල් කට වසා ගත්තේ උපහාස සිනාවක් ද සමඟින්ය. දුප්පත් මිනිහෙකුගෙ අසහනයක් වේදනාවක් හඳුනාගන්න බැරිව පිස්සෙක් විදියට හඳුන්වන්නෙත් ඒ පෙළැන්තියෙ අයම තමයි. ඒ සිතුවිල්ල ඔහු මුදා හැරියේ නැත.
*******
“ඔන්න දැන් අපේ බෝඩිමට තව කලාකාරයෙක් බෝවෙලා. කලින් හිටි‍ෙය නාට්‍යකාරයෙක් විතරයි.”
උදාර කියවන්නට පටන්ගත්තේ හවස තේවේල සප්පායම් වෙලා එනගමන්ය. ඒ සප්පායම් වියදම් සියල්ලම ශ්‍රීමාල්ගෙන්ය.
“කවුද බං ඒ කලාකාරයා...” සිරිනාත අසයි.
“මිනිහා කවිකාරයෙක්.. ළඟදිම හොඳ කවි පොතකුත් කරාවි... හහ්හා... වෙනින් කවුරුවත් නෙමේ.. මේං... ශ්‍රීමාල්...!”
“ඔය මොන මොන පොත් කළත් කමක් නෑ ඕං.. අපි මේකට ආපු රාජකාරිය එහෙම අමතක කරනවා නෙමෙයි..”
එහෙම කියැවුණේ කාගේ මුවින්දැයි හිතාගන්නට බැරිව තිබියදී ශ්‍රීමාල්ගේ දුරකථනය නාදවෙයි.
ජංගමයා කනේ තබාගන්නා ශ්‍රීමාල්ගේ මුහුණේ ආලෝක දහරාවක් එකවරම නිවී ගියාක් බඳු විය. සිරිනාතට බය හිතුණි.
“ඇ... ඇයි... මොකෝ බං... ශ්‍රීමාල්... අවුලක්ද...?”
ලබන සතියට...
