දැනෙන ඉසව්ව
සුළං රැල්ලක දැවටුණ
වරා මලක්
පාවි පාවී ගොස්
කඳු මුදුනක පැටලිණි.
වරා මල දැවටුණ වග
කඳු මුදුනට දැනුණේ නැත
සුළඟ මඟහැරි වරා මල
කඳු මුදුනෙහි ම රැදිණි....
කන්ද ලස්සන කළ
වරා මල
සුළගේ එතෙමින් ම
කඳු මුදුන සරසන්නට විණි....
නොතේරුණි ද මලට
මල කඳු මුදුන සරසමින් දැවටුණාට
කඳු මුදුනට මලෙහි දැවටිය නොහැකි බව...
චන්ද්‍රසිරි සෙනෙවිරත්න
ප්‍රේමාන්විතව
යාළු මිතුරු වී සිත් ළබැඳිව බැඳෙන
වීළු තහළු මැද හදවත් පිරිමැදෙන
ගාලු මුවදොරය සමුදුර රැළි බිඳෙන
පාළුවක් නොවුණි සිටියදි ඔබ දෙදෙන
සාදයෙ මියැසි රස දුන් පොකුණෙහිදි නෙළුම්
ඔබ එකිනෙකා වෙත හෙළමින් අනඟ බැලුම්
විහිදු අමන්දානන්දිත සෙනෙහෙ කැලුම්
දෙනු ඇත සදාතනික ව මතකයෙහි දිලුම්
සුදු ඇඳ සුපේෂලවත් මුදු බව පෙන්නා
හංගා නුරාගය සිත් තුළ මුළු ගන්නා
ගංගාරාමේ පෙරහර බල බල ඉන්නා
ඔබ දැක අපිත් නුදුටුව ගානට උන්නා
එදිනම සවස ගැලු ආදර ගඟ දෝරේ
ත්‍රීවීලරෙන් ගොස් වැව අසලට බේරේ
දෙන්නා හංස ඔරු‍ෙවන් කළ සංචාරේ
දුටුවෙමු අපිත් අයිනක හිඳ මං තිරේ
සාලිය අසෝකා මෙන් සිත්වලින් බැඳී
සෙනෙහස් පෙරුම් පුරමින් හස කැලුම් දිදී
එනකොට ගිහින් කිරිවෙහෙරට කිරින්දෙදී
දුටුවෙමු මල් පුදනු ඔභ ඇය ළඟින් රැඳී
ජීවන ගීතයෙහි පෙම්වත් මියැසි නදින්
සංගීතවත් වී නෙක දුක් ගැහැට මැදින්
සැනසුම සොයා ගන්නේ නිරතුරුව හදින්
ඔබ මෙන් සතුටු වෙති තෙමි තෙමි සිනහ පොදින්
ජේ. ජේ. වික්‍රමසේන
ඉසුරුමුනි පෙම්වතිය මම....
ඉසුරුමුනි විහාරය අසල
නෙලුම් පොකුණ ළඟ
දහස් වසරකට එහා සිට
බලා සිටියෙමි ඔබ එනතුරා
අප මැවු පෙම් සිහින
ගලක සිත්තම් වුවද
තද හිතක් ඇති ඔබ
කොහි සිටීදැයි නොදනිමි.
සමහරක් විට
ඔබ ද මා සොයන්නැති.
එදා ගැල් කරත්තෙක විත්
මා බලා සිටියා
ඔබ නොදැකින්න ඇති.
රතුපාට හයිබ්‍රිඩ් කාරයක
නිල්පාට ෙඩනිම ඇඳ
අව් කන්නාඩි දැමු නිසා
අදත් මා හඳුනා නොගන්නැති.
එදා රජ දවස
ඇඳි ඇඳුම් අද බැහැ
කාලයේ තාලයට වෙනස් වුව
තවම හදවත ඔබ සොයයි.
කමලා ධර්මලතා ජයසූරිය
ඉඳිකඩ ළඟ
මහ දිවුල් කඩවල
මහ දිවුල් කකා බැදිවල
ඇවිද ගිය දහවල
නුඹට අමතක වේ ද කිසි කල
අකුරු සාස්තරයට
නුඹ මහ හපනි වූ විට
ඒ හපන්කම් බැරි මට
අපොයි මා විඳි ගැරැහුම් ගුටි බැට
තිරිවානා බොරලු කැට
රළු පහස ලද දෙපයට
සෙයිලමේ මාවත් සුමට
මල් පලසක් වේද බොළඳිට
බොරු වළවල්ය තැන තැන
මං මුලා වැල් ද එලෙසින
නුඹේ දිව රටවන
කුණු වූ දිවුල් දිළිහෙන
මම ඉමි නුඹට පේවී
දිවුල් ගස් පළ දරාවී
මයෙ නේන්තරාවී
දිවුල් කන්නට ගමට ඒවී
ගාමිණී අබේවික්‍රම
කවි සිතට මහන්සියි
ඇත්තමයි කෙල්ලේ
මනමාලයි තමා
කවියන්ගේ ඇස්
තිබුණත් හිස පුරා
සුදු කෙස්
සත්තයි දඟකාරයි
උන්ගේ සිත්
ලියන්නේ කවි
ඒ නිසයි
දුටුවොත් ඉතින්
හිත කකියන යමක්..
රිදුණු තැන බෝමයි
රිද්වන හැටි නපුරුයි
සතර කොන එහෙමයි
කවි සිතට නම් හරි මහන්සියි...
ගොංගිතොට සරත්
කවුර‍ැත්ම දන්නෙ නෑ
සීත කළුවරට පෙර
සිබින්නට එක වරක්
පඩු පාට අවරඹරෙ
අඩැසි සඳු හිරු එක්ක
හමුවුණා මතකයිද...
හිතේ දුක මිටින් ගෙන
නිල් නයන දෑලවර
තෙමු පිනි දිය වැස්ස
ලෝකයට නොපෙන්නා
හැංගුමා මතකයිද.....
ඩබ්ලිව්. ප්‍රින්සි ප්‍රනාන්දු
නිහඬ නොවූ පන්හිඳ
(ගත්කතුවර නාරාවිල පැට්රික් මහතා වෙනුවෙනි)
සුදෝ සුදු ආරිය ඇඳුම
රන් විල්ලෙන් වට වූ
උපැස් යුවළ
මිරිවැඬි සඟළ
හෙබවිය ප්‍රතිරූපය
සැහැල්ලුය..
“මිනිසා යෝධයකු වූයේ මෙසේය ”
අපට ඉගැන් වූ ඔබ
යෝධයකු මිනිසෙකි..
බර නොවූ මිහිතලයට
සෘජුව පා තැබූ
ඉදිරි මඟ සවි බල
වැර වීරියෙන්ම
ගොඩ නැඟූ
ඔබ ඇත්තෙන්ම සැබෑ මිනිසෙකි
සත්‍ය
පරිණත බුද්ධියෙන්
සොයා, කිරා, මැන
ගොඩනගාගත් දැක්ම..
පමණකොට නොබලා
පොත පත දායාද කොට
දරුවන් අතට පත් කළ
“සම්පත් සාදා දෙන ”
මඟ නොමඟ මෙයයි සරිකොට ලු
දෑ මෙහෙවර
නිහඬයි
ගැඹුරුයි..
සීරුව‍ට ගළපා ලූ
වියත් වහර
හෙළ බස, සකු බස
සුවඳ වගුරුවන
තෙතිසක් පමණ වූ
මුහුකුරා ලූ පන්නරය
කැටපතක් කොට
අප අමතනවා
එම්. එල්. විදානපති
මතක සැමරුම්
හොරණ සිට පැපිළියාන හරහා කොළඹ එන බසයකට අපේ සුප්‍රදිද්ධ කවියෙක් ගොඩවූයේය. බසයේ ආසන හිස්ව නොතිබුණ බැවින් ඔහු ඉතා අමාරුවෙන් ආධාරයක රුකුලෙන් ගමන් ගත් අතර උදෑසන අටයි කාල වන විට සේවා ස්ථානයට ළඟා විය යුතු නිසා දන්නා හඳුනන රියැදුරට වේගය වැඩිකර යන ලෙසට සුහද ඉල්ලීමක් කළේය.
එහෙම බස් එළවන්න බැහැ මහත්තයා කවියක් කිව්වොත් නම් ඉබේමටම වේගය වැඩිවෙයි. යනුවෙන් දන්නා හඳුනන උපනන්ද බටුගෙද කවියාට රියැදුරු පැවැසුවේ ඔහු ද අප කවියාගේ රසිකයෙක් බැවිනි.
ඉතා අපහසුවෙන් ඉහළ ආධාරකයේ එල්ලී සිටි අප කවියා ක්ෂණිකව මේ කවිය කීවේ බසයේ සිටි සැමට විඩාව මදක් දුරු කරමින්ය.
අටකුත් පහළොව තරමට මරදාන
දුටුහොත් වැඩක් වෙයි ඉන් තැන අනුමාන
මට කඩි මුඩි මදියි බස් එක යන ගාන
හැටටම පෑගුවොත් යහපති පියසේන
උපනන්ද බටුගෙදර කවියා සිය බිරිඳගේ නිවසට යන සෑම විටම ඔහුගේ දඟකාර නෑනණ්ඩිය කවියක් කියන්නැයි කියා කරදරයක් වන්නේ බටුගෙදර කවියා ක්ෂණිකව කියන කවි ඉතාම රසවත් බැවිනි. දිනක් කවි ඉල්ලා ඇවටිලි කළ ඇයට ඔහු මෙසේ කීය.
ඔච්චම් ඉඟි පස්ස විසි කරමින් නෑරේ
මෙච්චර මේක සැර වූයෙන් හද පෑරේ
කොච්චරවත් වදේ මෙහි එන එන වාරේ
කොච්චිද ගම්මිරිස් දැයි මට නොම තේරේ
සාර වීර ගති ඇති මුත් සුදු මුහුණේ
කාරණා කාරියක් මෙනි ගම්මානේ
චාරයකට නොමැති ඔබේ කට මගෙ නෑනේ
මාර්කට් එකට දෙවැනිද මරදානේ
ආසිරි විජේසේකර
දුවේ
දිනක්වත් අඩු නැතිව දසමස පිරුණු දින අප හමු වුණේ
දුවෙක් කියලා නුඹව පෑ හැටි රිදුම් අතරින් මට ඇසේ
මගේ උකුළේ සතපමින් නුඹ ගෙවුණු රැයවල් නිදි නැත‍ී
දවස තිස්සේ වෙහෙස වූවත් තාත්තත් නුඹෙ ළඟ මැති
දිනෙන් දින නුඹ හැදෙන හැටි දැක සිතේ සොම්නස ඉතිරුණේ
දසන් නැති මුව විදා හිනැහෙන විටදි තුටු කඳුළැලි නැඟේ
නේක පැහැ සමනලුන් සියොතුන් නුඹේ ලෝකය හැඩ කරයි
මිදී උන්ගෙන් පියාපත් ලැබ නුඹත් මේ ලොව හැඩ කරයි
අහස් වියනයි පොළෝ තලයයි නුඹට මට ජීවය පොවයි
ගහ කොළට දිය දොළට සතුනට දිනෙක ණය පියවිය යුතුයි
සිතේ දොම්නස් සිඳු රළට වැහිපොදට සුළඟට පවරමින්
දියේ සිහිලෙන් දුක් දොවා හැර හිනැහෙන්න සිත සවි ගනින්
නිවෙන දැල්වෙන පුංචි තරුවක් සිතට සතුටක් ගෙනේ නම්
දිවිය සරලයි පුංචි දෙයිනුත් සිතට සතුටක් ලැබේ නම්
කලින් කල ඇස ගැටෙන අරමුණු හඹා යද්දී හති වැටෙයි
නිහඬතකාවයෙ ඇති සොඳුරු බව හඳුනගත්තොත් සිත නිවෙයි
හැඩට ඉන්නට පාට වත්සුණු තැවරුවට මට කමක් නෑ
හිතේ වත්කම ලයේ තෙත් බව දුවේ තව ලස්සනක් නෑ
ලොවේ කිසිවක් සදාකාලික නොවන බව නුඹ දත යුතුයි
ටිකෙන් ටික ලොකු වෙද්දි තේරෙයි තවම මේවා බර වැඩියි
චාමරී මිහිරංගනී
මෙනුවර
වක ගැසී ..රැළි වැටී
කුදු ගැසී...ඇද වුණු
කුණු කමින් ජොල් වී
මානයෙන් ඉදිමුණු
කපුටන් රැළකි
මෙනුවර...
මහා පුදුමෙකි..
පිවිතුරුයි කිව්
රණ තිසරු වට වී
කරන හැටි
උන් වැනුම්...
බලනු වටී ඇස් ඇර
කොසොල් රජු දුටු
සිහින එකිනෙක
හැබෑවන අන්දම
තුෂාරි නේරංජා වික්‍රමසිංහ
ඉකිබිඳි සිතාරය
උණ පඳුර සරසරය කොළ හැලී නතර වෙයි
විහඟ කැල කූජනය නැතිව අද නිහඬ වෙයි
ඔබෙ පහස නැති හෙයින් ගෙමිදුලේ වල් සැලෙයි
බැලු බැලූ හැමතැනම පුතුනි ඔබ රුව මැවෙයි
ඇඟිලි තුඩු පහස ලද සිතාරය තනිවෙලා
ඉකිබිඳින හඬ ඇසෙයි කුටිය තුළ වැලපිලා
නොමිහිරිව ගැයූ ගීත පන්සිළුට ලොබ වෙලා
සුරපුරට හණික පිවිසියේ ඇයි වෙන්වෙලා
පියසීලි විජේනායක
ගුරු දෙවි නුඹයි
අඳුරු දුරු කර එළිය ගෙන දී
ලොවක් සනසන රිවි ඔබයි
හඬන තරු කැට ළයට ළං කර
සෙනෙහෙ දෙන සඳවත නුඹයි
රැඳුරු කතරක පවස නිවනා
සිසිල් වන් පැන් පොද නුඹයි
නිබඳ නමදිමි පා පියුම් මම
මගේ ලොව ගුරු දෙවි නුඹයි
යොමාලි නුවන්තිකා
ගසක් ඇති පිපෙන මල
මට අයිතියක් නැති
ගඟක් ඇති ගලන දිය
ගල් පරයම වෙෙළතී
විලක් ඇති පිපුණු පියුමක්
සුවඳ ඇති..
ලියක් ඇති සතක් ලෙස
ගල් කුළක් ඇතී
රන් වන් එරන්වන්
රන්වන් එරන්වන් ලියේ
නන්වන් සුපින්වත්
හසකැන් එවන් ලියේ
සන්සුන් ගමන් සිත්
සන්තොස් කරන ලියේ
ඉක්මන් වතින්
මන්තොස්කර නිවන් ලියේ..
සුනිල් ලීවානගේ
විරු දියණිය
කතරක දිවිය ගෙවමින් නෙත නිදි නැතුව
තරණය කරයි දිවිමඟ සිත දිරි ඇතුව
රණ විරු දියණියකි එඩිබල ඇය සතුව
කය රුව වින්ද දුක මැද හස එයි මතුව
සරසවි වරම් හිමි වූවත් දිළිඳු බැවින්
රස විඳි දිනක් නැහැ පෙර බව කරපු පවන්
සවි බල නොමැති පියතුම සොව නඟයි මුවින්
විඳලයි ගින්න දුක දැඩි වෙයි මවගෙ රුවින්
මහමෙර උසට දිවියේ බර පොදි ඉසිලූ
හද මත ඇගේ තෙරපෙයි බවයක කඳුලුළු
මෙම වද වින්ද මුත් රුව සඳ ලෙස ඔබගු
රතදර තුළින් මතුවෙයි හස කැන් පබළු
භානු නිසංසලා
