කවි කල්පනා

අදත් ප්‍රමා­දයි

බාගෙට ඉදෙන
බත් මුලත් අර­ගෙන
හැල්මේ දුව­විත්
හති හලයි ස්ටේෂමේ
මොර­ටුව විනාඩි විස්සක් ප්‍රමා­දයි
ගල්කිස්ස විනාඩි හත­ළිහක් ප්‍රමා­දයි
කොළඹ කොටුව විනාඩි තිස් පහක් ප්‍රමා­දයි..

අදත් නා කපන වැස්ස
එත­කොට කලර් ලයිට්
බෝක්කු­ව­කුත් ගල­වල
මං තීරු නීති­යත් තදේ­ටම
කන්තෝ­රුව පෙනි පෙනී
රතු ඉර....

හව­ස­ටත් කොහොම යන්නද මන්දා
මහව විනාඩි හතළිහක්
මාතර විනාඩි තිස් පහක්
නුවර බොහෝ වේලා­වක්
කළු­ව­රේ පා පැටලි පැටලී
ගෙද­රට සේන්දු වුණත්
එත­නත් රතු ඉර

ළමයි පාඩම් කර­නවා
දැන් හොඳටම රෑ වෙලා
වෙන දව­සක බලමු

රත්න­සිරි පති­රණ

බිරිය නම්

හිනා­වෙන කොට තියෙන ලස්සන
රවන කොට දැක ගන්න බැරි හැටි
ජීවිතේ ඇති තුරා ඒ ගැන
සොයන ලතැ­වි­ල්ලක් ද ප්‍රේමය...

නීල වට­කුරු ඇසෙහි ලස්සන
ඔර­වද්දි දැක ගන්න බැරි හැටි
ජීවිතේ මතු පිටින් හමු­වන
සර­ද­මක් විය හැකි ද ප්‍රේමය...

දයා­බර මුව මඬ­ල ­ල­ස්­සන
බනින කොට දැක ගන්න බැරි හැටි
ජීවිතේ ඉර­ණම කියා­දෙන
සදා­කා­ලික දුක ද ප්‍රේමය

මහින්ද කුමාර දළු­පොත

පොත පත කියවමු

පොත පත ඇසුරෙ ලද විට පරි­ණත භාවේ
එත කොට සිතට නැණ ගුණ මිණි මුතු යාවේ
නෙත සිත යොමා කර­මින් උපරිම සේවේ
පුත මවු බිමට ලැබ දෙනු මැන නව ජීවේ

පින්බර දූ දරුවො පසු­වෙන ළමා වියේ
තුන් හෙළ­යෙම දිළෙන පහ­නකි දිවා රැයේ
සුන් කර අස­ම­ඟිය - දියු­ණට සමාජයේ
නං වනු කාහළ නද - මෙත් මල් පිපේ ළයේ

දරු­වෙනි සිතට ගෙන යුතු­කම වග­කීම
පුරු­දුව නැණ - ගුණැති හොඳ දරු­වෙකු වීම
සරු බර හෙටක් වෙනු­වෙන් ඔබ හැමගේම
තුරු­ලට ගනු මැනවි - පොත පත හැම­දාම

අම­ර­දාස පෙරේරා

අයැ­දු­මක්
‍
මන බඳන උය­නක් සේ නෙක වනින් මල් පිපී
සුවඳ විහි­දන ළමා ලොවම තනි යායකී
පුබු­දින්න වෙර දරණ මල් කැකුළු දැක එකී
හෙටත් පැහැ­බර පතා ඉසිමු දිය­වර අපී

හිරු දකි­න්නත් පළමු පොහො­ට්ටුම ගෙන කඩා
දෙපෙති විහි­දන කලට සුමුදු මල් පෙති තළා
වරද පටවා උනුන් අත කුමට නන් දොඩා
රිකිලි සිඳි ගස්ව­ලින් හිඳින්නෙද පල බලා

අර දිනේ මේ දිනේ දින අතර කී නොකී
ළමා දින­යත් අපට තවත් එක දින­යකි
විනා­ශය අභි­මුවේ සැවොම මුනි­වත රකී
පමා­වට හෙට ලැබෙන තිලි­ණ­යද කඳු­ළකි

මං මුළා වී නොලා මාවතේ රියැ­ලිටි
හිටපු දෙන් පාඩුවේ උන් ලොවේ පොඩි­හිටි
දිරි දෙන්න රැක ගන්න ළමා ලොව නොකි­ළිටි
කරමු ආයා­චනා පර­පු­රෙන් වැඩි­හිටි

නිමල් වසන්ත කුමාර

තරු­වක් වුණත්

ඇයි හොඳ­යි­කම් මොක­ටද
නන්නාඳු­නන අහ­සක් එක්ක
තරු­වක් වුණත් පාර කිව්වට
අත­රමං කර­න­වා­මයි දව­සක

මදු දිසා­නා­යක

පොත් සල්පිලෙන් අහු­ලා­ගත් කවිය

ලැබෙන හැම ඉඩ­කට
පොතක් කිය­ව­න්නට
එයින් තුටු වන්නට
සැදී පැහැදී ඉන්න බිරි­යට..

වරක් එක් වස­කට
තිබෙන පොත් සල්පි­ලට
එළැඹි සැප්තැ­ම්බ­ර­යට
ගණන් බැලුවා යන්නේ කව­දට...

දිනක් දහ­න­ව­යට
යන්න ඕනා එහෙට දහ­යට
ගෙවුණි කාලය හනි­කට
දවස ඇවි­දින් ඇගේ ලෝකෙට...

නිතර ඇවි­දි­න්නට
පහසු නැති මුත් දෙදෙ­නට
එකම ඇගෙ සතු­ටට
කැප කරමි අද දවස ඈ හට

නලින් දිසා­නා­යක

රාත්‍රිය වී එන්න

රාත්‍රිය වී ඔබ එන්න මා වෙත,
පුර සඳක් ලෙස රැ‍ඳෙන්නට ඔබ ළඟ...
රන් බිඟුන් වී ඔබ එන්න මා වෙත
රොන් බිඳක් ලෙස රැ‍ඳෙන්නම්
ඔබ තුඩග...
සින­හ­වක් නැති මුවට
සින­හ­වක් වෙන්න ඔබ
සෙනෙ­හ­සක් නැති හදට
සෙන­හ­සක් වෙන්න ඔබ...
ආදරේ රැගෙන යන
පවන් රොද වෙන්න ඔබ
පුංචි මල් සිඟි­ත්තට
සුවඳ පොද වෙන්න ඔබ
ජීවිතේ හැම­දාම
මා සමඟ ඉන්න ඔබ...

තුෂාරි නේරංජා වික්‍ර­ම­සිංහ

සහ­ජී­වනය

සිංහල දමිළ මුස්ලිම් ලක් මවගෙ දරුවෝ
පන්සල් පල්ලි කෝවිල් තුළ ගුණ දම් පිරුවෝ
බේරා ගන්න රට දිවි හිමි­යෙන් කැප කෙරුවෝ
රණ විරු­වන්ම විය එද­වස ගැල­වුම් කරුවෝ

සමගි මල් දමින් සරසා දම් දිව­යින ළිය පුරා
සාමය සමා­දා­නය රැක දිවි අප තිබෙන තුරා
සහ ජීව­නය රන් මල් දම් සැම හද­ව­තක දරා
සිරි­ලක රැගෙන යමු දැන් නව මාව­තක් කරා

එක අත්තක මල් වෙමු අපි සුපුස් පිත
මිනි­සත් කමක් දිවි­යෙන් ලැබ අප­රි­මිත
සැම ජාති­යම ඔද­වත් වී දෑ අබි­මි­නින් සිත
වපු­රමු සාමයේ රන් අස්වනු ලබන කෙත

ලක්මව අප සැමට එක ලෙස කිරි පෙවීය
නංවනු පිණිස ලක්වැසි තෙද බල පිරි සවිය
සුර­තට රැගෙන සහ­ජී­ව­නයේ මුව­හත් අවිය
අත්වැල් බැඳ ගනිමු ගය­මින් සහ­ජී­වන කවිය

එක­මු­තු­කම අගෙයි මුතු කැට හැමට වඩා
වෙන්කළ නොහැක කිසි­විට රට කෑලි කඩා
වට ව මහ සයුර මැද දිදු­ලන නමුදු කුඩා
උත්තම රටකි සිරි­ලක හැම රට­ක­ටම වඩා

පිය­සිරි පී. මීගොඩ

ජීවි­තය

සිලක් දැල්වුණ විට නිවී ගිය
ලෙසින් දිවියේ කෙළ­ව­රක්
දිනක් දෙදි­නක් නොවේ මනසේ
මැවී තිබුණා නෙක වරක්

කවක් ලිය­නට අතට පන්හිඳ
ගත්ත විට දෙන සිත සුවක්
පෙළක් දව­සට මටත් දැනුණා
ජීවි­තය තියෙනා බවක්

පවන අව් වැසි කෙසේ තිබු­ණද
ගැලුව සිතු­විලි එක රසින්
නයන කඳු­ළින් තෙමී යද්දී
පිසලු වේ එය නුඹ විසින්

දවන දුක් ගිනි නිවා­ල­න්නට
තනිය රැක­ගෙන පසු­ප­සින්
ලියන හැම විට ළඟින් සිටියේ
මගේ සෙව­ණැ­ල්ලම ලෙසින්

සිතින් ගොනු වී ගෙනෙන පද­රුත්
පේළි අතරේ එක ලෙසින්
මතින් මත ගළ­ප­මින් අමුණා
ලිව්වේ නෙක තාලෙට රසින්

පතින් පොත­කින් උගත නැති­මුත්
දුන්න සසරේ අනු­හ­සින්
ඉතින් නම දෙමි ජීවිතේ යැයි
කවිය නුඹ හෙට සෙනෙ­හ­සින්

සුබෝධා ගමගේ
 

හෘද සාක්ෂිය

බල පිරි­සක් මැද හිඳ රිවි දෙවි සිරින
දුල­කර තරුද බොත්තම් පටි සවි තෙරුණ
නිල ඇඳු­ම­කට නතු වුව පෙර කළ පවින
සෙල­විය පව­න­ටත් හද කිසි­වෙක් නොදැන

මිතු­රන් පවිටු රැස්කර පව් වඩා­ගෙන
සිත නතු­ක­රන් අන් සතු දේ සොරා­ගෙන
යුතු මතු වැඩ පිණිස ඇති සිත් මකා­ගෙන
බිතු සිතු­ව­මක් ලෙද ඈ මුව වසා­ගෙන

තුරුණු දවස ඇඟ­ලුම් මැසිමේ දිය­කර
තරුණ ගෙල දිලිණි පිරි­පත වැය­කර
තරු­ණිය ඇසට ඇන නුඹෙ සුරත දිගු කර
කරුණු දැන කොහොම යම් ඒ කඳුළු මඟ­හැර

දව­මින් මුව, නැහැය දෙනු­වන් තෙත් කරන
කර­ලින් ඉස්ට ගෙන තවරා බස් ලබන
අටි­යෙන් කළ ද නිල ඇඳු­මක් යට නිදන
හද­කින් කඳුළු හැලුවා දිවි­යම තෙමන

ප්‍රභා මාධවී අභ­ය­ගු­ණ­සේ­කර

ඇත් රජුනි අසනු මැන

තුන් සිංහ­ලය වෙත අභි­මන් ගෙන දුන්නූ
සන්සුන් ගමන් විල­සින් තේජස පෙන්නූ
දන් දී දී දළ සඟල බෝසත් සිරි ගැන්නූ
පින් බර ඇත් රජුන් විරු­වන් කෝ උන්නූ

සුදු මල් අතුළ සුදු පාවඩ පලස මතින්
මුදු නත් තබා රන් දෝලය රැගෙන බැතින්
බුදු පුද පිණිස බස්නා සඳ දැමුණු සිතින්
නුදු ටිමි ඔබෙන් මිස අබි­මන් වෙනෙකු කෙරෙන්

දළදා පුදට ඔබ සිත බැති බරව බැඳ
දළදා හිමි රුවන ඔබ වැඩ­ම­වන සඳ
ජල ගිල්මෙක වැටී දින සති ගණන් ඉඳ
දළ සනු­හරේ උන් කොප­මණ මියෙ­න­වද

සිර­කොට විලං­ගුව එක යද­මින් බැන්ද
කර දර දිදී ඔබගේ උරු­මය සින්ද
පර පුර නස­න්නට වෙඩි උණ්ඩය බැන්ද
නර සතු­රන්ට හිස නම­නට පුළු­වන්ද

පුන් සඳ කිරණ හැලෙනා වන සිරි යහනේ
පින් බර ඇත් පවුර සර­සයි වන ගහනේ
සුන්දර දසුන් සම­ඟින් දෙන සිත සහනේ
සුන් වී යයිද මතු පෙර­හැර සිහිනේ

මුතු බර දළ සඟල පෙර­ටම විහි­දාන
සිතු සේ දිවි ගෙව­න්නට බිය පර­දාන
මතු පර­පු­රට රැක දී වන රජ­දාන
යුතු කම ඉටු කරනු මැන ඇත් රජි­ඳාන

කන් තල සළා යන සඳ ඇත් රජාණෝ
තුන් පත් රෑන නර­ඹති පුර සඳාණෝ
උන් හට උරුම වන්නට වන ගැබාණෝ
තුන් සෙත් කරනු මැන වන දෙවි රජාණෝ

චන්ද්‍රිකා දිසා­නා­යක

කවි කල්පනා
සත්ම­ඬල
සිළු­මිණ කර්තෘ මණ්ඩ­ලය,
ලේක්හ­වුස් - ‍කොළඹ