සිය ලේඛනයෙහි යෙදෙනවිට මුනිදාස සූරිහු ආරූඪ නම් කිහිපක් ම පාවිච්චි කළහ. එය එකල සමකාලීනව ලේඛනයෙහි නිරත වූ ප්‍රකට කතුවරුන්ගේ සිරිතක් ද විය.
දශක ගණනාවක් තිස්සේ ම ලියැවුණු ‘තොරතුරු’ නම් වූ ලිපිය එතුමා ලියුවේ ‘සුර විනෝද’ නමිනි. එම නාමය මුලින් ම එතුමා අතින් යෙදුණේ ‘ස්වදේශ මිත්‍රයා’ පත්‍රයෙහි ලියැවුණු ‘අධිකරණ ප්‍රවෘත්ති’ ලිපියටය. ග්‍රන්ථ විවේචනය සඳහා යොදාගන්නා ලද්දේ ‘විචාරක’ නාමයය.
තමන් ප්‍රධාන කර්තෘත්වය දැරූ පත්‍රවල මෙන් ම එතුමන් විසින් සංස්කරණය කළ සඟරා කිහිපයකදී ම සමාජයේ වැරැදි කළ අයට හා සමාජයේ ප්‍රගතිය පිණිස යහගුනධම් ඇතිව කටයුතු කළ අයට විවෘත සන්දේශ ලිවීමේදී එතුමා පාවිච්චි කළේ ‘ලංකාපුර දණ්ඩනාථ’ යන නාමයයි. එම විවෘත සන්දේශ හැඳින්වුණේ ‘ගල්මුගුරු හා මල්පොකුරු’ මැයෙනි.
හේමපාල මුනිදාස සූරිහු කිසි විටෙකවත් ලේඛක ශිෂ්‍ය පරපුරක් හෝ තමන් අනුගාමික පරපුරක් ඇති කිරීමට උත්සාහ කළේ නැත. එහෙත් ම ලේඛක ෙෙශලිය අනුගමනය කළ ලේඛ පිරිසක් මුළු රට පුරාම බිහිවූහ. එතුමන් ළඟ සිටි ලේඛක පිරිස අතර පසුව ලේඛනයයෙන් පරිවර්තනයෙන් විචිත්‍ර දස්කම් දැක්වූ කේ.බී, සුගතදාස, සිසිරකුමාර මාණික්කාරච්චි, හරිශ්චන්ද්‍ර රණසිංහ, අධිනීතිඥ ඇල්.ඇම්.ඒ. සිල්වා යන මහත්වරු විශේෂයෙන් කැපී පෙනුණහ. ඔවුනට එතුමා සැලකුවේ ශිෂ්‍යයන් ලෙසට නොව සමාසන්න ලේඛකයන් හැටියටය.
