කවි කල්පනා

දිල්ලි‍ෙය් ගිම්හා­නය

මායා­කාරී ද කෙත­රම්
වේ වසත් සමයේ දවස්,
කුරුලු ගොස කන් පුර­වන
මුදු, සියුම් මඳ නල හමන
යුව­ති­යක මෙන

ආද­රයේ එළි­පත මත හිඳින
තණ­පත් වල මුනු­මුනුව
ගීයකි ගත දැහැ­නක හොවන
ආයුෂ කෙටි ද කෙත­රම්!

පලා යයි එක් වරම මේ දවස්
එළැ­ඹේය ගිම්හා­නය -
අධි තප්ත වෙස­ඟන

උම­තු­වෙන් මෙන් අත් පා වන­මින
පළ­මුව දණිස් පම­ණක් පාමින
ඉක්බිති විළි නැතිව නිරු­වත් වෙමින
සීමා පැන නොමඟ යව­මින,
දාහය හා රාගය මෙහිය

(ඉංග්‍රීසි බසින් ලියන ඉන්දීය කිවි­ඳිය ඇනා සුජාතා මතායි ගේ
“Summer in Delhi” පද්‍යයේ පරි­ව­ර්ත­නය)
පරි­ව­ර්ත­නය - දේ.වි. ගාල්ල‍ගේ

අන්ධ ගුරු­තු­මිය

මහ­නෙල් මල් පුදා මම පහ­නක් නිව්වාදෝ
ලස්සන රුවක් ලද මට නෙත් නොලැ­බු­ණිදෝ
මගෙ රුව දකින හැම­දෙන මෙහි තුටු නොවෙදෝ
මට මගෙ රුවම නොද­කින පව ලැබුණේ‍දෝ

රුව ලස්ස­නයි හැඩ­රුව ඔබෙ හොඳය කියා
පව­සනු ඇසේ මඟ­තොට මා යනෙන නිසා
මේ භව­යෙදි මා අකු­සල් නොකළ නිසා
පව් පිරු­වදෝ පෙර කෙනෙ­කුගෙ දෑස වසා

අද මා අකුරු දෙවනා මේ තක්ස­ලාවේ
පද­වැල් ගෙතේ මගෙ රුව ගුණ ගැන වරුණේ
අසනා නමුත් දකිනා පින නොමැති වුණේ
මොන පව­කින්ද පෙර සසරේ සිල් බිඳුණේ

ලොව නොද­කිනා මුත් හෙට ලෝකය දකි­න්නට
ගුරු මව් වෙමින් දුක් ඔව­දන් දරු­වන්ට
මම නොද­කිනා මල් ලෙස හෙට පුදින්ට
සුව­ඳින් මගේ ලෝකය හෙට පුර­වන්ට

ජානකී අම­ර­සිංහ

වෙයන් සරු කෙත

හිරු වෙයන් මගෙ ලොවට
හිරුට පෙර හිනැ­හෙනා
සඳු වෙයන් ඒ ලොවේ
අඳුර බිඳ රජ­වෙනා

මල­වි­ගෙන් උදු­ර­ගෙන
මල් දුන්න රස ගෙනා
විද්දාට කමක් නැහැ
තැවුල් ලතැ­වුල් එපා

වට වූ කඳු වළ­ල්ලෙන්
විලක් සේ හිනැ­හෙනා
මමත් දිය­වර බෙදමි
නුඹයි සරු කෙත මහා

ධම්මි අනු­ර­පුර

මං නුඹේ කන්න­ගිය

රාග විතෙන් පුර­වා­ලන
මාධ­වි­යගෙ මධුර ස්වර
මත් ක­ළාද
මගෙ පණ නුඹ

දුන් සෙනෙ­හෙට වැඩි­යෙන් සොඳ
ආද­ර­යක් හමු­වුණා ද
නුඹ වෙනු­වෙන් රැකි පති­වත
තව­මත් එහෙ­මයි සඳ­වත

හද­වත දව­මින් ඇවි­ලුණු
ඔබේ අඩුව පුර­ව­න්නට
ගිනි බත් කර අළු කෙරුවා
මුළු නුවර ම එක සැර­යට

නුඹේ පා සල­ඹක් අතැ­තිව
තව­මත් මඟ බලන් ඉන්න
මං නුඹෙ කන්න­ගිය
ඇහෙ­න­වද පෙනෙ­න­වද
කෝව­ලන්...

නිර්මාණි කොළ­ඹගේ

ඕලු කඩන්න ගිය අම්මාට

දවා­ලට මගෙ කුස පිරෙ­න්නට
ඕලු බත් ටික මදියි කිව්වට
දුකක් දැනු­ණද අම්මෙ නුඹ හට
වැවට බැහැලා කලල් දිය යට

ඕලු ගෙඩි එකි­නෙ­කින් හොය­නට
කර­ව­ටක් දිය­ඹට ගොසින් නුඹ
නාන්නට දියබුං ගසන ලෙස
ඇයිද දිය යට ගිලීලා ගියෙ

තවත් ගෙඩි හොය­න­වද අම්මේ
අපේ බඩ කට පුර­ව­න්නට
පිරු‍ෙණ නැති­වට කූඩ­යට ගෙඩි
ඉතින් දැන් ඇති වරෙන් හනි­කට

වෙනද උඹ රෑ වෙන්න කලින්
‍ගොඩට එන­වනෙ පමා ඇයි අද
කළු­ව­රට මම බයයි අම්මේ
නාන මංකඩෙ සිටි ගමේ අය

කල­බ­ල­යෙන් දුව එනව අම්මේ
ඕලු කූඩය ගෙනි­යන්න ගෙට
උදව් වෙන්නම් මමත් නුඹ හට
හනික හනි­කට ගෙදර යන්නට

වැවෙන් ඉපිලී ‍ගොඩ වරෙන්කො
කළු­ව­රට මම බයයි අම්මේ

හේරත් පලා­ප­ත්වල

කිරි­ල්ල සහ කවිය

ම’සිත තුළ තැන තැන
වදන් විසිරී ගිය
තවම මට
ලියා­ග­න්නට බැරුව
ළතවන
කවිය මට ඇහෙ­න්නට
මුමු­නන
කිරි­ල්ලිය මා වෙතින්
දෑස් ඉව­තට නො ගෙන
අතු අගින් කඩා බිම දැමුව මල
මා ඇහිඳ ගන්න තුරු
භාව­නා­මක යෙදී
ම පා­ද­ වත ගල් කරන
අරුත කිම?

කේ.පී.ඩබ්. ප්‍රියන්ත ජය­ලත්

කළු­ව­ලා­කුළ මා වෙතට ආ

බලා­පො­රො­ත්තුව සලල කළ නුඹ
කෙදින හෝ නුඹ එයි කියා මා
නොසි­තු­වෙමි දුක ඒ නිසයි මට
නුඹ ඇවිත් වැහි වලා­වක් කර

මගේ සිහි­නය තෙමා දිය කොට
සිහි­නයේ පසු­ප­සම ගිය මට
විඩා නිව­නට නවා තැන විය
ලොවේ මයා එළි ජාල

කළු­වරේ අහ­සට නැගී නික්මෙන
එවන් මයා­ව­ලට රැව­ටෙන
ලොවේ හිස් බව පසක් කර විය

ඉරේෂා දුලාං­ජලි කල්දේරා

ලේ දන්දීම සඳහා මහා සඟ­රු­වන සියක් නමක් යාප­නය රෝහ­ලට වඩිති - පුව­තක්

තල් ගස් පිස හමන
වියලි කර්කශ
සුළං අතරේ
කසා­ව­තින් හමනා
සද­හම් සුව­ඳින්

යාපා පටුනේ
ගිලන් වූ හද­ව­ත්ව­ලට
අමා ඔසු­ව­කින්
සුව­පත් කළ බුදු පුතුනි

ලෝක­යට කියා­දුන් මිනි­ස්කම...
රුධිර බිඳු දහ­ස­ක­ට­වත්
සම­කළ හැකි ද?.....

නොර­ටුන් අපට කියා­දෙන
සංහි­ඳි­යා­වට එහා­ගිය
ඒ උතුම් මිනි­ස්කම

මිල කළ හැකිද කෙදි­නක
මේ සිහළ... මේ දමිළ
වෙන­සක් කොහෙද

උතු­රේත්... දකු­ණේත්
බට­හි­රත්... නැ‍ඟෙන­හි­රත්
නහර වැල්වල
ගලන රුධි­රය
එකම පැහැ­යකි

රත්න­සිරි පති­රණ

දිය­ණියේ

වියළි කත­රට දිය බිඳක් වී
පාළු අහ­සට සරා සඳක් වී
අපෙ දිවි මඟ එළිය කර­න්නට
ඔබෙ අපෙ නිව­හන වෙතට ආවා...

වරෙක ඔබ මට මවක් වුවා
තව විටෙක සොහො­යු­රිය වුවා
දුවක පම­ණක් නොවී නුඹ මට
සදා හොඳ මිතු­රි­යක වුවා...

දූගෙ දියු­ණුව සැපත සලකා
වෙනත් රට­කට පියා සැලුවා
තනි­ක­මක් පාළු­වක් නොදැනී
ඔබේ දිවි මඟ සාර වේවා...

ගිලන් දන වෙත පා දයා ගුණ
ඔවුන් ගත සිත නිති සුව­පත් කර
රටේ නාමය ලොවේ බබ­ළවා
වෙන්න හොඳ වෙදැ­දු­රෙක් සැමදා..

වෛද්‍ය පුෂ්පා මල්ලි­කා­රච්චි

සඳ­කඩපහණ

පෙළ සැදී
සෑය නම­දිති
පිරී ඉතිරී
බැති­යෙන්
අශ්ව­යින්
අලි ඇතුන්
හංස­යින්
පාග පාගා
දෙප­යින්

‍දඹේගොඩ ජින­දාස

හෘදය සාක්ෂිය

බල පිරි­සක් මැද හිඳ රිවි දෙව් සිරින
දුල කර තරුද, බොත්තම් පටි සවි කෙරුණ
නිල ඇඳු­ම­කට සිර වුව පෙර කළ පවින
සෙල­විය පව­න­ටත් හද, කිසි­වකු නොදැන

මිතු­රන් පවිටු රැස් කර පව් වවා­ගෙන
සිතු නතු කරන් අන්සතු දේ සොරා­ගෙන
යුතු මතු වැඩ පිණිස ඇති සිත් මකා­ගෙන
බිතු සිතු­ව­මක් ලෙද අද මුව වසා­ගෙන

තුරුණු දවස ඇඟ­ලුම් මැසිමෙ දිය­කර
තරුණ ගෙල දිලිණි පිරි­ප­නම වැය­කර
තරු­ණිය ඇසට ඇන නුඹ සුරත දිගු­කර
කරුණු දැන කොහොම යම් ඒ කඳුළු මග­හැර

දව­මින් මුව, නැහැය දෙනු­වන් තෙත් කරන
කර­ලින් ඉස්ම ගෙන කවරා බස් ලබන
අටි­යෙන් කළද, නිල ඇඳු­මක් යට නිදන
හද­කින් කඳුළු ගැලුවා දිවි­යම තෙමන

ප්‍රභා මාධවී අභ­ය­ගු­ණ­සේ­කර

කදිර සුරිඳු අඩ­වියේ සිට

ඇසළ මල් ගොමු සුව­ඳ­වත් වී දසත හැඩ වැඩ වෙනු­පෙනේ
කුසල වැඩි කොට සියලු සිත්තුළ කදිර දෙව්පුර බැබ­ළුනේ
නිසල හද­වත් සසල කර­මින් මහා පෙර­හැර ගෙවැ­දුනේ
අසල මිණි­ගඟ දෙවිඳු අබි­යස නැවත සැණ­කෙළි ඇර­ඹුණෙ

දුකට පත් සත් වගට පිහි­ටන කුළුණු ගුණ­යෙන් පිරුණු හද­වත
සැමට පාමින් ලබා­දෙන ලද ඔවුන් දිවි­යට ඇවැසි සුබ­සෙත
පවට බර­වුන මිනිස් කැළ­වෙත එයින් මුදවා සදන යහ­පත
රුවට දෙවි­ඳුගෙ කෙරේ බැති පුද ජනී ජනයා පැමිණ දස­අත

මැණික් ගඟ­බඩ මහා දෙවො­ලෙහි පබල කිතු­ගොස රට වටේ
දිනක් නෑරම පැමිණ ජලයා දෙවිඳු අබි­යස වැඳ වැටේ
පිනක් කර කිරි වෙහෙර වඳි­මින් රුහුණු පුරව මිණි කැටේ
තැනක් කර­ගමු කත­ර­ග­ම්පුර ඇසල සිරි­සර නෙත ගැටේ

සතට වැළ­ඳුන සියළු ගහ­දොස් අපල දුරුවී සෙත සැදේවා
ගතට සවි­බල හිතට දහි­රිය දෙවිඳු පිහි­ටෙන් මග යෙදේවා
නෙතට කඳු­ලක් උරුම නොමවී සෝක ළතැ­වුල් මත බි‍ඳේවා
වතට හස­රැළි මල් පිපී­මෙන් දෙවිඳු නාමෙන් තුට රැ‍ඳේවා

දයා නානා­ය­ක්කාර
 

ඔබ

වික­සිත වූ කැකු­ළ­කට
සුවඳ පොද විලස
පිපා­සිත දෙතො­ල­කට
පැන් පොදක් විලස

සිනා­වක් නැති මුවග
සිනා­වක් විලස
මගේ හද­ම­ඬල වෙත
පැමි­ණියේ කෙලෙ­සක ද?

නමුදු පෙම්වත නුඹ
හමු­වුණා වෙන්වෙන්න
හිතෙ­න්නෙම නැති විලස...
මා අතැර ගියා
නොකියා ම අත­ර­මඟ

තුෂාරි නේරංජා වික්‍ර­ම­සිංහ

මහලු වී

වාරු නෑ ම‍ගේ අත
බත් කටක් කව­න්නට
වාරු නෑ මගේ පය
ඔබ සමඟ ඇවිද යන්නට

දුවා දරු­වන් නොමැත
අපේ ළඟ හිඳි­න්නට
ඈත් වී ගොසිනි හැම
ඔවුන්ගේ ලොව තනාගන්නට

ජීවි­තය මහ ගිරි දඹකි මට
ඔබ නොමැති නම් නොහැක නැඟ­යන්ට
පැතුම් තිබු­ණත් හිස­ටත් වඩා උසට
බැරි වුනා එකක් වත් ඉටු­කර ගන්ට

ආසයි මටත් දූදරු දකි­න්නට
රසට කෑමක් හදා දෙන්නට
පැටවු මගෙ ලොකු වෙලා හිටි­යාට
පිච්චි­යක් නැහැ උන්ට මෙහි එන්නට

කමලා ධර්ම­ලතා ජය­සූ­රිය

ජීවි­තය

දෑස බොඳව ඇත
වදන් ගොළුව ඇත
සතුට ඇත පානා දුරින්
කාසි කොළය තව දුර ගිහින්...

මල් මිටක් හස­රැළි පොදක්
සෙනෙ­හ­සක් විඳි නොවිඳි කාල­යක්
නොමි­නි­සුන් මැද මිනිස් සිත් ඇත
පෑගී­යන දුහු­විලි ලෙසින්

සඟව හස­රැල් හිරුත් නිස­යු­රුත්
හති සලයි ඈතක ඉඳන්
මිහි­ත­ලය තවම නැත අව­දි­යෙන්...

විදීශා මුතු­කුඩ

චම­ක්කාර මල්

කවි­යක් බදු සුන්දර මල
ගේ දොර­කඩ
ඔබ පිපුණේ...

භාමාගේ අලං­කාර ඉගෙනගෙන ද
ධ්වනි­වාද වක්‍රෝක්ති සඟ­ව­ගෙ­න ද
හරි පුදු­මයි

විවි­සු­වන්ට බය නැතිව ම
‍ගේ දොර­කඩ
ඔබ පිපිලා
ඒ කිසි­වක් ගැන
වග විභා­ග­ය­කුත් නැති­වම

සෙන­රත් ගොන්සාල් කෝරාළ

සඳ­සාවී නුඹ!

දරු­වන්ගෙ කුස­ගින්න
වේල­කට නිව­න්නට
හිතේ රා ගිනි නැතුව
ස‍ෙලලු රාගිනි නිවන
හිමි නොඑන ගම­න් ගිය
වීදි සරණා ළ‍ඳේ!
මෙදා “සස­ජා­තකේ”
‘සඳ­සාවි’ නුඹ උගත්
ස‍ඳේ රුව අඳි­න්නට
නොමැත සක්දෙව් කෙනෙක්...

කි‍ඳෙල්පි­ටියේ කරු­ණා­රත්න හපු­ආ­රච්චි