මාගස්තොට ධාවන පථය ආරම්භ වන්නේ නුවරඑළිය බ්ලැක්ෆුල් හන්දියෙනි. එය මේ රටේ මෝටර් රථ ධාවන ඉතිහාසය හා බැඳුණකි. මාගස්තොට ඉතිහාසයට එක් කරන තවත් කතාවක් ඇත. ඒ මාගස්තොටින් යතුරුපැදි ධාවනයට අත්පොත් තබා අද වනවිට රටේ පවතින බොහෝ යතුරුපැදි ධාවන තරගවල ජයකෙහෙළි නංවන එකම පවුලේ ධාවකයන් පහළොස්දෙනකු ගැනය.
අපේ රටේ පැවැත්වෙන යතුරුපැදි ධාවන තරග නියෝජනය කරන ක්‍රීඩකයන් අතරින් වැඩිම පිරිස මේ පවුලේ ඇත්තෝය. මේ ඒ යතුරුපැදි ධාවක පවුලේ රසබර කතාවය.
මේ ධාවක පවුලේ බොහෝ ඇසූ පිරූ තැන් ඇති වෘද්ධතමයා ඩබ්ලියු. එම් විකුම් රංජිත්ය. ඔහු මුල්ම වරට යතුරුපැදි ධාවනයට සහභාගී වන්නේ 1980 වසරේය. ඒ අතීත මතකයන් සමගින් ඔහු සිය කතාව ආරම්භ කළේය.
“නුවරඑළියේ ඉපදෙන්නත් මේ මාගස්තොට වගේ ධාවන පථයක රේස් එකක් පදින්නත් වාසනාව තියෙන්න ඕනේ. මම 1980 තමයි මුලින්ම රේස් එකක් පැද්දේ. ඒ කාලේ වෙනකොට මට බයිසිකලයක් තිබුණේ නැහැ. ඉල්ල ගත්ත බයික් එකකින් මගේ බාප්පත්, මාත් එක්ක රේස් පැද්දා. අපි දෙන්නා යාළුවෝ වගේ හිටියේ. මේ වෙන කොට අපි ගිය පාරේම ගිහින් අපේ පවුලේ මාත් එක්ක පහළොස් දෙනෙක් රේස් පදිනවා. දැන් මුළු රටම අපි දන්නේ රණසිංහ මොටර්ස් ධාවකයො කියලා. ඒ වගේම අපි පහළොස් දෙනාම විරසිංහලා. ඒදවස්වල අපේ තාත්තට ගැරේජ් එකක් තිබුණා. ඉස්කොලේ ගිහින් ඇවිත් මමයි, බාප්පයි හවසට ගැරේජ් එකට යනවා. තාත්තා එහෙට මෙහෙට වෙනකම් ඉදලා පරණ බයික් දෙකක් අරන් ටවුමට යනවා. අපි දෙන්න කතා කර කර යන්නේ සමහර වේලාවට ටවුමට කියලා මහියංගණයට, කොළඹටත් යනවා. කොහේ ගියත් රෑ වෙන්න කලින් ගෙදර එනවා ලයිට් නැති නිසා. අපි දෙන්නාගේ බයික් පැදිල්ල දැකලා ගමේ අය තාත්තට කිව්වා, මෙහෙම ගියොත් නම් බාසුන්නැහේ ඔහේගේ පුතයි, මල්ලියි දෙන්නාම මැරිලා තමයි නවතින්නේ, එක නිසා බයික් පදින්න දෙන්න එපා‘ කියලා. දවසක් අපි දෙන්නා බයික් දෙකේ කතා කර කර ටවුමට යනකොට තාත්තා ඉස්සරහට අවා. අපි දෙන්නට කරගන්න දෙයක් නැහැ. තාත්තා අපට කවදාවත් සැර කරන්නේ නැහැ. ඒ වුණාට ඒ වේලාවේ කිව්වා මම උඹලා දෙන්නට මොරිස් මයිනර් දෙකක් අරන් දෙන්නම් කියලා. අපිට එක ඒ වේලාවේ තේරුණේ නැහැ. මෙන්න පහුවදා උදේ නැගිටලා බලද්දි තාත්තා ගැරජ් එකේ තිබුණු බයික් ටික ඔක්කොම විකුණලා. මට පුදුම දුකක් දැනුණේ. ඒ දවස්වල මගේ ධන යෝජන පොතේ තිබුණා, මම මාසෙට රුපියල් පනහ ගානේ දාලා ඉතිරි කරපු රුපියල් හාරදහස් පන්සියයක්. මම ඒ මුදලත් අරගෙන තාත්තා බයික් විකුණපු කෙනා හොයාගෙන කඳපොළට ගියා. එතන තිබුණා මාගස්තොට ඉස්සරලාම රේස් පැද්දෙ ළමාහේවාගේ බයික් එක. මම එක ආපහු දෙන්න කියලා ඉල්ලුවා. ඒ අය ඒක දෙන්න බැහැ කිව්වා. පස්සේ මම ඒ දවස මතක් වෙන්න ඒ ළග තිබුණු ගෙදරකින් රුපියල් 1750.00කට බයික් එකක් ගෙනාවා. එ්ක තවම තියෙනවා. තාත්තා අපිට රේස් පදින්න එපා කිව්ව නිසාම අපි පදින්න ගියා. ඒ දවස්වල හිටියා හැරී ජේකොබ් කියලා මහත්තයෙක්. එයා දවසක් කිව්වා. මගේ බයික් එක දෙන්නම් රේස් එක පදිනවානම් කියලා. මමයි බාප්පයි ඉස්සරලාම එකෙන් මාගස්තොට රේස් එක පැද්දා. පස්සේ සිනිසා එකේ මැනේජර් කෙනෙක් හිටියා. එයා 1983 අපිට බයික් එක අරගෙන රේස් එක පදින්න කියලා. ඔහුගේ ගෙවල් මඩකලපුවේ. නමුත් රේස් එක තියෙන දවසේ ඔහු ගමෙන් ගිහිල්ලා. ඔහුට බයික් එකේ යතුර තියලා යන්න අමතක වෙලා එ්කත් අරගෙන මඩකලපුවේ ගිහින්. දැන් රේස් එක පදින්න විදිහක් නැහැ. පොලිසියේ මහත්තයෙක්ගේ බයික් එකක් අරගෙන උදෙන්ම මඩකලපු ගිහින් යතුර ඉල්ලගෙන ඇවිත් රෑ අටට ගාමිනී එකේ මනමේ නාට්‍යත් බලලා පහුවදා රේස් එක පැද්දා. එක බයික් එකෙන් දෙන්නෙකුට රේස් එක පදින්න පුළුවන්. තාත්තා බයිසිකල් විකුණපු තරහ මගේ හිතේ තිබුණා. ඒ නිසාම මම නුවරින් 380සිසි බයික් එකක් අරගෙන අවා. බයිසිකලය ගෙදරට ගේන්නේ නැතිව අ‍ෙඹ්වෙල සුනිල්ලාගේ ගෙදර තියාගෙන තින්ත ගලා රණසිංහ මෝටර්ස් කියලා ගැහුවා. පහුවදා මමයි බාප්පයි රේස් එක පැද්දා. එදා අපි දෙන්නම දින්නා."
"තරගය දිනලා හවස අපි ගෙදර යනකොට තාත්තයි බොනි කියලා යාළුවෙකුයි හිටියා. තාත්තගේ යාළුවට කියලා තිබුණා“මුන්ට කියලා වැඩක් නැහැ“ කියලා. කොහොම හරි තාත්තා අපි දෙන්නට ලොකු පාටියක් දුන්නා. එදා ඉඳලා ඒ බයික් එකෙන් මම එක දිගට අවුරුදු තිහක් රේස් එක පැද්දා. ඒ බයික් එක විතරයි දැනට ඒ මොඩ්ල් එකෙන් ලංකාවටම තියෙන්නේ. එක තමයි එදා ලංකාවේ තිබුණ ලොකුම බයික් එක. අපි දෙන්නා තමයි එක පැදපු පොඩිම දෙන්නා. 80 ඉදලා මේ වෙනකල් මම එක දිගට අවුරුදු තිස් අටක් රේස් පදිනවා. ලංකාවේ හැම තැනම පැදලා තියෙනවා. ඒ දවස්වල රංජන් විජේරත්න මහත්තයා හයිෆොරස්ට් වත්තේ වතුඅධිකාරි. ඔහුගේ දෙවෙනියා වෙන්දේසියකින් සිලින්ඩර් හයේ යමහා ආර් ඩි 350 බයික් එකක් ගෙනත් අපිට දුන්නා හදන්න කියලා. පස්සේ මම එ්ක සල්ලිවලට අරගෙන යමහා කොම්පැනියෙන් රුපියල් එකොළොස් දාහක බඩු ගෙන්නගෙන හොඳටම හැදුවා. ඊට පස්සේ ඒ බයිසිකලෙන් තමයි රෙස් පැද්දේ.
දැන් මගේ පුතාල දෙන්නත් රේස් පදිනවා. මේ පාර මමයි පුතයි එකම රේස් එක පැද්දා. දැන් බාප්පාගේ පුතාලා විතරක් නෙවෙයි එයාලගේ පුතාලත් රේස් පදිනවා. මට ඒ ගැන හරිම සතුටුයි.
ඩබ්. එම්. ගුණසිංහ විකුම් රංජිත්ගේ බාප්පාය. ඔහු කතාව පටන් ගන්නේත් රේස් පිළිබඳ අතීතයත් එක්කය.
"නුවරඑළියෙන් පළවෙනියෙන්ම රේස් පැද්දේ පියසේන කියලා කෙනෙක්. එයා නැති වුණාට පස්සේ විල්බට් ළමාහේවා තමයි රේස් පැද්දේ. එයා මෙතන රෙකෝඩ් ගොඩාක් තියලා තියෙනවා. එයාත් නැති වුණාට පස්සේ නුවරඑළියේ රේස් පදින අය නැති වුණා. කොළඹින් ඇවිත් රේස් පදින එක බලන්න විතරයි තිබුණේ. එහෙම ඉද්දි 1980දි මමයි මගේ අයියගේ පුතා විකුමුයි රේස් පදින්න පටන් ගත්තේ. ඒ දවස්වල අපිට පදින්න බයිසිකල් තිබුණේ නැහැ. හැරී ජෙකොබ් කියලා කොන්ත්‍රාත් කරන එක්කෙනෙක් හිටියා. එයාට ආර් එස් 125 බයික් එකක් තිබුණා. එයා අපිට ඒ බයිසිකලේ ගෙනත් දුන්නෙ කෑලි ගලවලා ගෝනි දෙකකට දාලා. අපි බයික් එක හදලා රේස් එක පැද්දා. "ඒ කෑලි එකලස් කර හදාගත් බයිසිකලයෙන් ඔවුන් රේස් ඉතිහාසයේ පෙරළියක් කර තිබුණේය.
ඩබ්. එම්. ධම්මික නිශාන්ත යනු ගුණසිංහගේ සහොදරයාගේ වැඩිමහල් පුත්‍රයාය. ඔහුද මෙම පවුලේ යතුරු පැදි ශුරයෙකි. ඔහු යතුරුපැදි ධාවන තරගවලට සහභාගී වන්නේ පාසල් වියේදීය.
"මම ඉස්කොලේ යන කාලේම තමයි රේස් පදින්න පුරුදු වුණේ. පැදපු හැම රේස් එකක්ම දින්නා. මම පළවෙනි රේස් එක ඩේවිඩ් කෝ කියලා ජපන් ජාතිකයෙක් එක්ක පැද්දේ. එකෙන් එයා එක වුණා. මම දෙවෙනියා වුණා. මාගස්තොට රදැල්ල නුවරඑළිය රෝඩ් රේස් වගේම ලංකාවේ හැම ට්‍රැක් එකකම මම දිනලා තියෙනවා. ඒ වගේම ලංකාවට සුපර් මෝටඩ් කියන ඉවෙන්ට් එක හඳුන්වලා දුන්නේ අපි. ඒ දවස්වල ක්ලබ් එකේ සභාපති හිටපු නගරාධිපති මහින්ද කුමාර මහත්තයාට මමයි සරත් කුමාරසිංහයි තමයි කියලා ඒ ඉවෙන්ට් එක රේස් එකට දැම්මෙ. ඒ රේස් එක මුලින්ම පැද්දේ මමයි සරත් කුමාරසිංහයි, මෝටර් ක්‍රොස් පැද්ද තුන්දෙනෙකුයි. රේස් එකෙන් සරත් කුමාරසිංහ පළවෙනියා වුණා. මම දෙවෙනියා වුණා. අපි දෙන්නා හඳුන්වලා දුන්න ඒ ඉවෙන්ට් එක අද ගොඩාක් දියුණු වෙලා ඒ වගේම ජනප්‍රිය වෙලා.
මගේ මල්ලි නිශාන්ත චින්තකත් දැන් රේස් පදිනවා. එයා මුලින්ම එයා සී ආර් 125 ඉවෙන්ට් එකේ රදැල්ලේ වේගවත්ම ධාවකයා වුණා. දැන් මගේ අඩි පාරේම ඇවිත් මගේ පුතාලා දෙන්නත් රේස් පදිනවා. ලොකු පුතා හේෂාන් පසිඳු. එයා මගේ අයියගේ පුතාත් එකක් අවුරුදු දහයෙදි තමයි ඉස්සරලාම රේස් එකක් පැද්දේ. එයා 2016දි ටි ඉසඩ් ආර් 125 ඉසව්වෙන් ජාතික ශූරයා වෙලා තියෙනවා. මගේ අනෙක් පුතා නිමේෂ් සඳරුවන්. එයා පදින්නේ සුපර් මෝටඩ් ඉවෙන්ට් එකෙන්. 2018 මාගස්තොට වේගවත්ම ධාවකයා වුණා. මගේ ලොකු අයියා සුමිත් විරසිංහ. එයාත් එකපාරක් 1000සිසි බයික් එකෙන් රේස් එකක් පැද්දා. එයා ලොකුම බයික් එකකින් ලංකාවේ රේස් පැද්ද එකම එක්කෙනා. අපේ ගෙදර දැන් කප් සියයකට වැඩිය තියෙනවා. යන හැම තැනින්ම කප් එකක් දිනලා තමයි එන්නේ. අපිට ගොඩාක් උදව්කලා වෙන්නප්පුවේ නිශාන්ත ප්‍රනාන්දු මහත්තයා. එයාව නම් අපිට ජිවිතේට අමතක කරන්න බැහැ." ඔහු සිය කතාව හමාර කළේය.
වයස අවුරුදු පනහ සම්පූර්ණ වන විට තම යතුරු පැදි ධාවන සිහිනය සැබෑ කරගත් සමාජිකයෙක්ද මෙම පවුලේ සිටී. ඔහු නමින් ඩබ්ලියු. එම්. සුභසිංහය. ඔහුත් විකුම්ගේ සහොදරයෙකි. ඔහු තම පනස් වැනි උපන්දින සැමරුම සිදුකළේ මාගස්තොට කඳු තරණ තරගාවලියට 125 සීසී යතුරු පැදි ඉසව්වෙන් එක් වෙමිනි. ඔහු සිය මතකය අවදි කරන්නේ මෙසේය.
"අපේ පවුලේ අය රේස් පදින කොට මටත් ආසාවක් ආවා රේස් පදින්න. ඒත් මම හිතුවා මම පදිනවාට වඩා මගේ ලොකු පුතා රංගන ලක්මාල් මේකට යොමු කළා නම් හොඳයි කියලා. 2000 අවුරුද්දෙදි විතර හිටිය බයික් ශූරයෙක් වුණු කැලුම් සෙනෙවිරත්න මගේ පුතාගේ පුහුණුකරු විදිහට තෝරා ගත්තා. ඊට පස්සේ එයා දිගටම තරග දිනුවා. ලොකු පුතා ඉගෙන ගන්න රට ගියා. පස්සේ මම මගේ පොඩි පුතා සංචය විරසිංහට 125 බයික් එකක් අරන් දුන්නා. 2016 වෙනකොට මට හරියටම අවුරුදු පනහයි. පොඩි පුතාට දහඅටයි. අපි දෙන්නම ඒ අවුරුද්දේ මාගස්තොට රේස් එක පැද්දා. අපි මේ අවුරුද්දෙත් රේස් එක පැද්දා. මගේ ලොකු පුතාගේ පුතාට ඒ කියන්නෙ මගේ මුනුපුරා කවිදු විරසිංහට දැන් අවුරුදු පහයි. මම එයාටත් සි.ආර් 50 බයික් එකක් අරන් දුන්නා. හැමෝටම රේස් පදින්න බැහැ. ඒක හිතේ හොඳ හයියක් තියෙන්න ඕන. අපේ පවුලේ අයට ඒ ජවය ලේ වලින්ම ඇවිල්ලා තියෙන්නේ.
ධම්මිකට තමන්ගේ පරම්පාරව ගැන ආඩම්බර ය. ලංකාවේ මොටර් බයිසිකල් රේස් පැදීමේ ඉතිහාසයත් ඔවුන්ගේ පරම්පරාවේ ඉතිහාසය වගේය. ඔවුන්ට අනුග්‍රාහකයෝ නැත. වියහියදම් කරන්නට කෙනෙක් නැත. විශේෂ ඇගයීම් නැත. ඒත් වීරසිංහලා රේස් පදිති. ශූරතා දිනති. ක්‍රීඩාවක් ලෙස එය වින්දනය කරති. වීරසිංහලාගේ රේස් පැදිල්ලේ අපූරුව එයය.
චන්දන තිලක් ද සිල්වා
